Είναι χαρά θεού, ν ακούει κανείς την Διδώ Σωτηρίου να περιγράφει τα γεγονότα, τα βιώματα σε μια διαδρομή σωτηρίας και επιβίωσης από την Μικρασιατική καταστροφή.
Είναι ευδαιμονία ν ακούει κανείς τον Μάνο Χατζιδάκι, να μας γνωρίζει τον Κεμάλ.
Τον Μίκη Θεοδωράκη ν αφηγείται και να τραγουδάει την αντίσταση σε κάθε μορφής κατοχή, την Ιστορία της Ελλάδας.
Είναι πλούτος και ταυτότητα ν αφουγκράζεται τις έρευνες τις καταγραφές κι ύστερα το τραγούδισμα της παράδοσής μας από άκρη σ άκρη της χώρας, με τον μοναδικό τρόπο της Δόμνας Σαμίου.
Είναι θησαυρός η κατάθεση ψυχής και φωνής σ έναν τόπο τόσο πονεμένο, ξεχασμένο και αγκιστρωμένο στην ασφυκτική κρατική αδιαφορία. Αυτή η φωνή του Χρόνη Αηδονίδη τραγούδησε κι έβγαλε στο ξέφωτο όχι μονάχα τη Θράκη μα κι όλη την Ελλάδα.
Είναι μάθημα ζωής, ανθρωπιάς, και “δασκάλου” να κρέμεται κανείς από τον σαγηνευτικό λόγο του Γιώργου Γραμματικάκη όσο εκείνος αναφέρεται στην συμπόρευση επιστήμης και τέχνης, στην ταπεινότητα, στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, στην ποιότητα του δασκάλου.
Ήταν οι άνθρωποι που σκοπό θαρρείς της ζωής τους έκαναν, να κουβαλήσουν στις πλάτες τους Ιστορία, Μουσική, Παράδοση, Επιστήμη.
Ήταν οι Έλληνες που πλάτυναν τα σύνορα της χώρας και την σύστησαν σ ολάκερο τον κόσμο..!
Τούτη την κληρονομιά (και άλλην πόση…), έχουμε χρέος μεγάλο όχι μόνο να την διαφυλάξουμε, μα να την διαδώσουμε, να την διδάξουμε, να την πλατύνουμε και εμείς. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, έστω… «δίχως κόστος».
Χρύσα Μπαΐρα
