Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
«Κι αν είναι πλήθος τ’ άσκημα, κι αν είναι τ’ άδεια αφέντες,
φτάνει μια σκέψη, μια ψυχή, φτάνεις εσύ, εγώ φτάνω,
να δώσει νόημα στων πολλών την ύπαρξη ένας φτάνει»
Κωστής Παλαμάς
Μπορεί να κοιτάμε κάτι αλλά να μη βλέπουμε στην πραγματικότητα. Μπορεί να κοιτάμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Μπορεί πάλι να επιλέγουμε να κοιτάμε αλλού, εθελοτυφλώντας.
Μπορούν όλα αυτά να αφορούν σε κάτι δημόσιο και πολιτικό, σε κάτι ιδιωτικό ή ακόμα και σε ένα καλλιτεχνικό γεγονός. Μα ένα καλλιτεχνικό γεγονός, θα πει ίσως κάποιος, όπως μια παράσταση θεάτρου σκιών, έχει ήρωες γνωστούς, έχει συγκεκριμένη δομή και πλοκή, την ξέρουμε, δεν είναι κάτι περίεργο, ιδιαίτερο ή μοναδικό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
Κι όμως πώς γίνεται πολλές φορές ο χρόνος και ο κόπος, να σου φέρνουν μπροστά σου όσα δε φαίνονται με την πρώτη ματιά, όσα έλπιζες κι ακόμα περισσότερα;
Δύο παιδιά σε δύο διαφορετικές πόλεις παρακολουθούσαν παραστάσεις του θιάσου μας «Τα παραμύθια του Καραγκιόζη» από μικρή ηλικία, με σεβασμό, ανείπωτο πάθος και αγάπη, συνδυασμένα με ατέλειωτη προσωπική δουλειά και προσπάθεια.
Και να που ήρθε η ώρα να σταθούν πίσω από έναν επαγγελματικό μπερντέ ως βοηθοί πια! Τη μια μέρα ο Κωνσταντίνος στην Ξάνθη, την άλλη μέρα ο Ανδρέας στην Καβάλα.
Όχι, δεν ήταν ακόμα μια παράσταση, δεν ήταν ακόμα ένα στήσιμο και ξεστήσιμο του μπερντέ, δεν ήταν ακόμα μια εμψύχωση των φιγούρων, για να μας πουν τις ιστορίες τους, τις ιστορίες μας, όπως ίσως θεώρησαν οι θεατές που ευτύχησαν να είναι μαζί μας.
Ήταν μια εμψύχωση για το νέο έτος που ξεκίνησε! Ήταν η ελπίδα μετά από ακόμα ένα έτος που έφυγε και έφερε μαζί του ή καλύτερα το φόρτωσε ο άνθρωπος με σκοτωμούς, ψευτιές και αυτοκτονικές πράξεις για τον πλανήτη και για τη ζωή πάνω του.
Και στο νέο έτος που είναι πια μαζί μας δε θα σταματήσουν ως δια μαγείας οι σκοτωμοί, οι ψευτιές και οι ατιμώρητες λεηλασίες. Το παιχνίδι άλλωστε είναι καλά στημένο και τα ανήθικα κέρδη πολλά.
Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία, για να σταματήσει ο καθένας μας να κάνει ό,τι οφείλει από το μετερίζι του.
Ίσα-ίσα, όσο υπάρχουν παιδιά που περιμένουν να δουν και να ζήσουν το όνειρο, το ταξίδι και τη δημιουργία μέσα από τον λόγο και την τέχνη, μέσα από την ανθρωπιά, μέσα από φρέσκιες ματιές, όλοι μας έχουμε ευθύνη.
Τι να ευχηθούμε λοιπόν για τον νέο χρόνο στον όποιο Κωνσταντίνο ή Ανδρέα; Στο όποιο μικρό παιδί κρύβουμε μέσα μας να ονειρεύεται, να μην ξεχνά και περιμένει;
Καθαρή ματιά, καθαρό πνεύμα και μακάρι να βλέπουμε και να αναγνωρίζουμε όχι τους ψεύτικους αλλά τους πραγματικούς ήρωες δίπλα μας, ακόμα κι όταν κρύβονται πίσω απ’ το πανί του Καραγκιόζη.
Καλή και Δημιουργική Χρονιά!
