Οδεύοντας προς τις εκλογές πολλά πράγματα περνούν από το μυαλό των πολιτών που καλούνται να δώσουν την ψήφο τους σε αυτούς που τάζουν την έξοδο από την κρίση και άλλους που με ένα «συγγνώμη» θεωρούν ότι ξεμπερδεύουν με τις όποιες εκκρεμότητες. Οι μέρες που απομένουν είναι ελάχιστες αλλά απόλυτα καθοριστικές για την μορφή της επόμενης Βουλής. Το γεγονός ότι, καθώς φαίνεται, μάλλον θα έχουμε πολλά κόμματα στο Κοινοβούλιο, προσδίδει ένα άλλο ενδιαφέρον στην όλη εκλογική διαδικασία, με πολλούς κήρυκες της κάθαρσης να διεκδικούν μερίδιο από την πίτα των αναποφάσιστων, και τα συνήθη δύο κόμματα εξουσίας να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να εναρμονιστούν με τα νέα δημοσκοπικά δεδομένα.
Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μοιράζει μετρημένες υποσχέσεις διαλαλώντας εδώ και κει πως ήταν λάθος η ρήση Παπανδρέου πως υπήρχαν λεφτά. Ο Αντώνης Σαμαράς, από την άλλη, μη καταφέρνοντας να αποκομίσει το ποσοστό αυτό που θα του έδινε την πολυπόθητη αυτοδυναμία, υπόσχεται στους πολίτες μια άλλη διακυβέρνηση του τόπου, μακριά από το «αμαρτωλό» παρελθόν. Έτσι λοιπόν το ενδιαφέρον μεγαλώνει και από κει που περίμενε κανείς γενικευμένη απόρριψη από τους πολίτες, μάλλον για μια ακόμη φορά η πόλωση – αυτή την φορά για το μνημόνιο – αναμένεται να δώσει ξεχωριστό χρώμα στην εκλογική διαδικασία. Είναι το μυστικό του κοινοβουλευτισμού να προτάσσει κάθε φορά και νέα δεδομένα, ώστε να πείθει τους πολίτες για την αναγκαιότητα της ψήφου.
Το παιχνίδι αυτό κρατά χρόνια και συνήθως είναι πετυχημένο, γιατί κάθε φορά αποπροσανατολίζει τους πολίτες, που στην αρχή δείχνουν αποφασισμένοι να εκφράσουν με οποιοδήποτε τρόπο την δυσαρέσκειά τους, αλλά στην συνέχεια πείθονται πως αυτό μόνο με κάποια ψήφο θα πρέπει να το κάνουν. Αυτήν τη φορά, όπως πληροφορούμαι, τα κόμματα φοβούνται πολύ χαμηλά ποσοστά. Έχοντας αυτό ως σχεδόν δεδομένο προσπαθούν να αλιεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους για να ξεκινήσουν έναν νέο αγώνα για την μελλοντική κατάκτηση της αυτοδυναμίας. Είναι δε τέτοιος ο φόβος τους, που επιστρατεύονται τάχιστα τα γνωστά παπαγαλάκια της τηλεοπτικής επικράτειας να αποκαταστήσουν το κλίμα ομαλότητας και την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στον θεσμό των εκλογών.
Οι προσπάθειες είναι εντατικές και στόχος είναι η αποποίηση των ευθυνών από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα για το σημερινό κατάντημα. Πολλοί βέβαια είναι αυτοί που επωφελούνται από αυτή την κατάσταση. Συνολικά, η άνοδος της ακροδεξιάς και η εμφάνιση των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής, βάζει σε σκέψεις για την εικόνα του νέου κοινοβουλίου, με δεδομένο ότι η Αριστερά στο σύνολό της ναι μεν αναμένεται να πετύχει υψηλά ποσοστά, όμως η τριχοτόμηση της δεν προβλέπεται να προσφέρει κάτι το διαφορετικό.
Πλησιάζοντας προς τις εκλογές, αυτό που καταλαβαίνει κανείς είναι πως τα περιθώρια για συγκλίσεις μειώνονται αλλά οι διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι για την αυριανή κυβέρνηση συνεχίζονται ασταμάτητα. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς καθώς από την μια η αυτοδυναμία απέχει πολύ, και από την άλλη και αυτοί που κάποτε την ήθελαν διακαώς, τώρα μάλλον την αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Είναι τόσο συγκεχυμένα τα πράγματα που οι όποιες προβλέψεις για τα ποσοστά αναμένεται να πέσουν στο κενό. Στόχος λοιπόν αυτή την φορά είναι να πειστούν ολοένα και περισσότεροι πολίτες για την αναγκαιότητα της ψήφου, σε μια εποχή όπου η ρευστότητα κυριαρχεί στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.
Μπορεί οι προεκλογικές συγκεντρώσεις να έχουν εξαφανιστεί, μπορεί οι κομματικές μπροσούρες να είναι περιζήτητες, το πάθος όμως για την νίκη δεν έχει μετριαστεί. Και πρόκειται σαφώς για πάθος εξουσίας, για επιθυμία διακυβέρνησης μιας χώρας που ψυχορραγεί από τις πράξεις των ίδιων των πολιτικών της. Αυτό το εκμεταλλεύονται αρκετά πολλά μικρά κόμματα και ιδίως αυτά της εθνικιστικής δεξιάς που στο όνομα της κάθαρσης καθοδηγούν και κατευθύνουν τους πολίτες στα δόκανα του νεοσυντηρητισμού. Οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ για αυτή την πολιτική κατάντια αλλά και της Αριστεράς στο σύνολό της είναι πολύ μεγάλες.
Μπορεί οι Τσίπρας και Κουβέλης να προσπαθούν να διασώσουν ότι έχει απομείνει από τα κομμάτια της Αριστεράς, προβάλλοντας ενίοτε σωστές θέσεις για διάφορα θέματα όπως το μεταναστευτικό, που έχει πάρει εργολαβία ο Χρυσοχοΐδης, με τις εντολές Καρατζαφέρη και Χρυσής Αυγής, η δογματική συμπεριφορά του ΚΚΕ όμως που εμμένει στις κλασικές πρακτικές του είδους λίγο πριν τις εκλογές και η επιλογή του αρτηριοσκληρωτικού, ξεπερασμένου κομματικού μονόδρομου ως σημαία για την αλίευση ψήφων, δημιουργούν ρήγματα και προβοκάρουν μια μελλοντική συμπόρευση των κομμάτων της Αριστεράς, που αν μη τι άλλο θα είχε κάτι καινούργιο να προσφέρει στο ήδη αποδεκατισμένο πολιτικό τοπίο που δημιούργησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Το ΠΑΣΟΚ, ως άλλη Δεξιά, προασπίζει το μνημόνιο και θεωρεί πως ήταν η μοναδική λύση που τώρα λέει πως ενστερνίζονται πολλοί μέχρι πρότινος διαφωνούντες. Η ΝΔ, ως εικαζόμενη σοσιαλιστική αντιπολίτευση, επιλέγει τον αντιμνημονιακό δρόμο, μοιράζοντας υποσχέσεις για μια άλλη Ελλάδα, απαλλαγμένη τάχα από την διαφθορά. Το ΛΑΟΣ προβάλλει την ηρωική του αποχώρηση από την κυβέρνηση Παπαδήμου, παράλληλα με την επιδίωξή του για εκδίωξη των μεταναστών, συναγωνιζόμενο την Χρυσή Αυγή στους εν λόγω ψήφους. Αυτή είναι λίγο – πολύ η εικόνα λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές. Οι αναποφάσιστοι γίνονται ο στόχος των δημοσκοπήσεων και το δέλεαρ της εισόδου των νέων κομμάτων στο Κοινοβούλιο.
Οι πολίτες θέλουν, από την πλευρά τους, να δώσουν μια ηχηρή απάντηση στο κακό που τους βρήκε. Δεν είναι και λίγοι αυτοί που όπως λένε «θα τους μαυρίσουν όλους». Ακόμη περισσότεροι εκείνοι που μέχρι την τελευταία στιγμή δεν θα έχουν αποφασίσει αν και ποιο κόμμα θα ψηφίσουν. Και επειδή είναι η πλειοψηφία, εκεί επικεντρώνονται οι προσπάθειες όλων των κομμάτων. Λίγες οι μέρες που απομένουν άλλα απόλυτα καθοριστικές για το αν ακόμη μια φορά οι πολίτες θα παγιδευτούν σε τεχνητά διλλήματα. Με δεδομένο πάντα ότι τα νέα μέτρα του Ιουνίου είναι προ των πυλών.
(phil.zaharis@gmail.com)
