Στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη οι εργαζόμενες γυναίκες ντυμένες στα άσπρα, κάνουν απεργία με αίτημα την ίση αμοιβή με τους άνδρες. Η συγκέντρωση πνίγηκε στο αίμα αλλά ο δρόμος για ίσα δικαιώματα των δύο φύλων άνοιξε, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο.
Το 1910 στην Κοπεγχάγη καθιερώθηκε η 8η Μαρτίου ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Από τότε γιορτάζεται κάθε χρόνο σε όλο τον πλανήτη είτε σε περιοχές όπου η γυναίκα είναι χειραφετημένη είτε σε περιοχές όπου ζει υπό καταπίεση.
Η ισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα σε κάθε δημοκρατία και ως τέτοιο μας αφορά όλους. Αντικρίσαμε το ξημέρωμα της νέας χιλιετίας κι όμως, το μισό του πληθυσμού της γης, οι γυναίκες, δεν έχει ακόμα καταφέρει να κατακτήσει το "μισό του ουρανού" που δικαιούται παρότι έχουν γίνει πολλά βήματα σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Το γυναικείο κίνημα στη χώρα μας
Oι γυναίκες της χώρας μας, για πολλούς αιώνες καταπιεσμένες, δέχονταν παθητικά τις διακρίσεις που γίνονταν σε βάρος τους και το ρόλο που τους δόθηκε μέσα στις παραδοσιακά πατριαρχικές κοινωνίες, ζώντας στη σκιά των ανδρών απληροφόρητες, αγράμματες, μακριά από τη δημόσια και οικονομική ζωή του τόπου, παρόλο που συνέβαλλαν αποφασιστικά τόσο στους απελευθερωτικούς αγώνες, όσο και στην ανάπτυξη της χώρας.
Το 1930 οι Ελληνίδες αποκτούν το δικαίωμα του "εκλέγειν" στις Δημοτικές εκλογές, μετά τη συμπλήρωση του τριακοστού έτους της ηλικίας τους, όμως το 1936 η δικτατορία του Μεταξά ανακόπτει την εξέλιξη του Γυναικείου Κινήματος. Μόλις το 1950 και ύστερα από διεθνή αντίδραση, οι γυναίκες αποκτούν το δικαίωμα του "εκλέγεσθαι" στις Δημοτικές εκλογές και το 1952 στις Βουλευτικές. Μετά την επικύρωση του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και της Διεθνούς Σύμβασης της Νέας Υόρκης "Περί πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών" καταργήθηκαν και στην Ελλάδα κραυγαλέες θεσμοθετημένες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών και άνοιξε ο δρόμος για τη συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή του τόπου.
Μετά τη Μεταπολίτευση το Γυναικείο Κίνημα μπαίνει σε νέα φάση και εμφανίζεται ιδιαίτερα δυναμικό διεκδικώντας τις ίσες ευκαιρίες που δικαιούται, ενώ συνδέεται με τις γενικότερες κοινωνικο-οικονομικές διεκδικήσεις και αποκτά πολιτικό χαρακτήρα.
Σήμερα το Γυναικείο Κίνημα, έχοντας πετύχει πολλά τόσο σε θεσμικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, διεκδικεί την πλήρη ένταξη της γυναίκας με ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Η 8η Μάρτη σε όλο τον κόσμο είναι μέρα μνήμης των αγώνων των γυναικών, μέρα αποτίμησης των κατακτήσεων και αφετηρία νέων στόχων για την ουσιαστική κατοχύρωση της Ισότητας των φύλων.
Η συνέντευξη που ακολουθεί αποτελεί ένα αφιέρωμα στην νέα γυναίκα της νέας χιλιετίας που προσπαθεί να ισορροπήσει μέσα στην πολυπλοκότητα των ρόλων της, ως εργαζόμενη – μητέρα – σύζυγος – νοικοκυρά, να διακριθεί στον επαγγελματικό της χώρο και να συμμετέχει ενεργά στην διαμόρφωση ποιότητας ζωής στο χώρο της, να «αδράξει τη μέρα», να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο! Τυπικό δείγμα η κα Δέσποινα Πατσίδου , δικηγόρος, σύζυγος και μητέρα και υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό «Πολίτες για την Αλλαγή».
1.Με δεδομένο ότι η Ελληνίδα ψηφίζει και ψηφίζεται από το 1952- σχετικά αργά σε σχέση μ’ άλλες χώρες-πιστεύετε ότι έχει κατακτήσει τη θέση που της αρμόζει στην ελληνική κοινωνία;
Πατσίδου: «Πιστεύω ότι μετά από πολλές προσπάθειες ετών για να μπορέσει να πείσει η γυναίκα ότι δε διαφέρει σε τίποτε από τον άντρα, η ισότητα των δύο φύλων είναι πλέον κεκτημένο δικαίωμα, κατοχυρωμένο συνταγματικά και αποδεκτό κοινωνικά. Στην δεκαετία του ‘80 υπήρχε μια έξαρση του φεμινιστικού κινήματος, ακριβώς γιατί η γυναίκα είχε πολλά να αποδείξει στον επαγγελματικό τομέα όπου εισχώρησε δυναμικά. Σήμερα, το 2007 μπορούμε πλέον να μιλάμε για την ισότητα των δύο φύλων ως δεδομένο. Βέβαια, η σύγχρονη ελληνίδα συνεχίζει να έχει τον κύριο ρόλο στην οικογένεια, εισχωρεί και διακρίνεται στους επαγγελματικούς τομείς, συνεπώς έχει ολοκληρωμένη κοινωνική αντίληψη και μπορεί να προσφέρει πολλά. Έχει αποδείξει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει επιτυχώς στις οικογενειακές-επαγγελματικές απαιτήσεις, με κόστος να ζει σε ρυθμούς ταχύτητας και άγχους. Κατά τη γνώμη μου όμως είναι πιο υγιές αυτό, από τον ρόλο της νοικοκυράς που ήταν ο μοναδικός που είχε παλαιότερα η γυναίκα».
Α)Πιστεύετε ότι εξακολουθεί να είναι το «δεύτερο φύλο»;
Πατσίδου: «Σε καμία περίπτωση! Πιστεύω πραγματικά στην ισότητα των φύλων, δέχομαι όμως ότι εμείς οι γυναίκες έχουμε κάποιες ιδιαιτερότητες, οι οποίες σε κάποιους τομείς αποβαίνουν χρήσιμες και άλλοτε λειτουργούν αρνητικά για την ψυχοσύνθεσή μας. Είναι αναμφισβήτητο ότι είμαστε πιο ευαίσθητες και αναλύουμε κάθε τι περισσότερο, στοιχεία τα οποία σε συνδυασμό με τους πολλούς και δύσκολους ρόλους που έχουμε επωμιστεί, μας δημιουργούν πρόσθετο άγχος και μας κλονίζουν ψυχικά. Εκείνο όμως που διαφοροποιεί την γυναικεία φύση είναι το συναίσθημα της μητρότητας με ότι αυτό συνεπάγεται με το μεγάλωμα του παιδιού. Ο συγγραφέας Γιώργος Μπράμος αναφέρει: «από τότε που υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας στις γέννες των παιδιών μου, ευχήθηκα να μεταμορφωθώ σε έναν άντρα που θα θέλει και θα προσπαθεί να σέβεται τις γυναίκες όχι μόνο με όρους δημοκρατίας, ισότητας, φεμινισμού και άλλες δυτικές κατακτήσεις, αλλά και με κάτι που υποψιάζομαι ότι είναι περισσότερο βαθύ και ταυτόχρονα απροσδιόριστο…..». Όμως, η μητρότητα που πράγματι είναι το πιο δυνατό σημείο της γυναίκας, είναι αυτό που ταυτόχρονα την καθιστά ευάλωτη και υπεύθυνη, εξαρτώμενη σε κάθε της επιλογή από το τι θα ήταν καλύτερο για το παιδί της. Όχι μόνον λοιπόν η γυναίκα δεν είναι το δεύτερο φύλο, αλλά και αν κάπου είναι πιο επιφυλακτική στις επιλογές της είναι εξαιτίας μιας πιο αλτρουιστικής στάσης ζωής».
Β)Υφίσταται κοινωνικό, επαγγελματικό, φυλετικό «ρατσισμό»;
Πατσίδου: «Ειδικά για τις γυναίκες της δικής μου γενιάς, δεν μπορώ να δεχθώ ότι υφίσταται κάποιας μορφής «ρατσισμός». Αν τυχόν υπάρχουν κάποια μεμονωμένα περιστατικά είναι απλά εξαιρέσεις άνευ ουσίας. Νομοθετικά-θεσμικά είναι απολύτως κατοχυρ
