Και με τούτα και με κείνα όχι απλά ανασύραμε αλλά αναβιώσαμε περίτρανα τον μύθο της Λερναίας Ύδρας.
Το ζητούμενο πλέον είναι πού θα βρεθούν οι τολμηροί Ηρακλειδείς…
Ε αυτοί ας πρόσεχαν, διότι η Ιστορία απέδειξε, πως όσο οι λαοί φτωχοποιούνται (και μεις σαν λαός τούτη τη φτωχοποίηση χρόνια τώρα τη νιώθουμε σαν την άκαιρη βροχή που πιρουνιάζει το νου και το κορμί μας) τόσο τα εννέα κεφάλια ενίοτε γίνονται και δώδεκα…
Κι από την άλλη οι ίδιοι λαοί-προφανώς υπέρμετρα ανιστόρητοι και προφανώς με κουτσουρεμένη μνήμη-πώς μπόρεσαν κι έκλεισαν και χώρεσαν με τόσο ρηχή προσέγγιση σ έναν κολλαριστό φάκελο τόσα και τόσα (ε δεν είναι δα κι απ’ την εποχή της γερμανικής κατοχής…)..;
Εσείς μανάδες κολλαρισμένες κι ατσαλάκωτες πώς μπορέσατε, να σφραγίσετε και να κρατάτε έναν τέτοιο φάκελο..;
Παρηγόρια ή τρόμος οι λιγοστές, αθησαύριστες και τόσο επίκαιρες αράδες του Στρατή Μυριβήλη..;
“Έτσι πάνω απ’ τους λαούς και τις φυλές πάει κι έρχεται το τραγούδι μέσα στους αιώνες. Σαν τη ρούφνα του πελάγου μέσα στη νύχτα, έτσι πάει κι έρχεται μέσα στο χάος”…
Χ.Μ.
