Ένας άνθρωπος της δημιουργίας και της προσφοράς, όχι μόνο για τους Πόντιους, αλλά για όλους τους συνανθρώπους του
Του Θανάση Μουσόπουλου
Πότε πέρασαν δέκα χρόνια από τη φυγή του φίλου και συνοδοιπόρου Γιώργου Ταβουλτσίδη!
Είχα τη χαρά και τύχη να συμπορευθώ μαζί του –παρόλο που δεν είμαι Πόντιος– σε δράσεις πολιτιστικής υποδομής στην Ξάνθη, στη Θράκη και στον Ελληνισμό σύσσωμο.
29 του Γενάρη 2007 ξαφνικά άφησε τούτον τον κόσμο, αφήνοντάς μας σύξυλους.
Ο Γιώργος Ταβουλτσίδης γεννήθηκε το 1952 στα Λιβερά Ξάνθης, από γονείς πρόσφυγες ποντιακής καταγωγής και από το 1964 διέμεινε μόνιμα στους Τοξότες Ξάνθης. Εργάστηκε 30 χρόνια στη Ζάχαρη από όπου συνταξιοδοτήθηκε. Παντρεμένος με τη Χάιδω Ξανθάκη απέκτησαν τρία παιδιά, το Βασίλη, τον Κωνσταντίνο και τη Σταυρούλα.
Από το 1974 ασχολείται με τα κοινά. Πρώτα στο σύλλογο Τοξοτών και στο σύλλογο αιμοδοτών «Η Αγάπη», στη συνέχεια σύμβουλος στην Κοινότητα Τοξοτών, μετά από το 1988 μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Ποντίων Ξάνθης, του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος στο διάστημα 1994 – 2006.
Ο Γιώργος έκανε πολλά και σημαντικά κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής του με τα κοινά. Σε κάποια είχα τη χαρά να συνεργαστώ στενά μαζί του. Θα αναφέρω τρία κατορθώματα, στα οποία είχα την τύχη να συνδράμω:
– Διεθνές επιστημονικό συνέδριο: Ο βίαιος εξισλαμισμός και εκτουρκισμός των λαών της Μικράς Ασίας και της Κύπρου από τους Τούρκους, 30 Ιουνίου – 3 Ιουλίου 1995
– Μνημείο Προσφυγικού Ελληνισμού, αποκαλυπτήρια 16 Ιουνίου 1997
– Τοπική Ιστορία – Ανοικτός Φάκελος Τοπική Ιστορία Ξάνθης, δημόσια εμφάνιση 15 Μαρτίου 2000
Είναι πολλά τα έργα και οι δράσεις στις οποίες ο Γιώργος άφησε το ανθρωπιστικό και δημιουργικό στίγμα του. Τα κατορθώματα που προανέφερα είχαν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι δεν αναφέρονταν αποκλειστικά ή κυρίως στον ποντιακό ελληνισμό. Νομίζω ότι κατάφερε να δημιουργεί όχι μόνο για τους Πόντιους αλλά για όλους τους Έλληνες, για όλους τους ανθρώπους.
Το τελευταίο ανολοκλήρωτο έργο του είναι το όραμά του για την ανιστόρηση της Αγίας Σοφίας Τραπεζούντας. Εύχομαι αργά ή γρήγορα να πραγματοποιηθεί.
Γιώργο, να είσαι σίγουρος ότι τα παιδιά σου, ο Βασίλης, ο Κωνσταντίνος και η Σταυρούλα μαζί με τη μαμά τους, συνεχίζουν το δρόμο που χαράξατε μαζί. Το ίδιο, Γιώργο, προοδεύει και ο σύλλογος Ποντίων που άφησες με άξιους διαδόχους.
Οι φίλοι σου σε σκέφτονται. Ένα ποίημα έγραψα –δε θυμάμαι πότε– και σου το στέλνω με αγάπη.
Έφυγες Γιώργο…
Έφυγες, Γιώργο, τα χαράματα
-δεν ξέρω πώς το λεν ποντιακά–
έφυγες, Γιώργο, ξαφνικά
μες απ’ τα χέρια μας
χωρίς να μας αφήσεις
να σε κρατήσουμε σφιχτά
στην αγκαλιά μας.
Â
Έφυγες, Γιώργο, τα χαράματα
-δεν ξέρω πώς το λένε τα βουνά
στης Σουμελά τα κορφοβούνια–
Εκείνο που ξέρω να σου πω,
κι αυτό σου λέω, είναι τα λόγια σου
κι είναι τα έργα σου:
Â
«Αγαπάτε τον άνθρωπο
κι αγαπάτε το κότσαρι,
Αγαπάτε τον άνθρωπο
με τον ιδρώτα στο δρόμο
και τον ιδρώτα στο πρόσωπο»
Â
Θανάσης Μουσόπουλος
