Σε όποιον και να ζητήσεις να σου αναφέρει έναν Παλαιστίνιο,θα αναφέρει μάλλον τον Γιάσερ Αραφάτ. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σταθέματα τουέθνους του από τότε που ήταν φοιτητής, περισσότερο από 50 χρόνια, καιτατελευταία 30 χρόνια το όνομά του είχε ταυτιστεί με τον Παλαιστινιακόαγώνα γιατην ίδρυση ανεξάρτητου κράτους.
Στις 29 Αυγούστου 1929 γεννήθηκε το έκτο παιδί της Ζάχουα και του Αμπντέλ ΡαούφΑραφάτ. Απόμικρό τον φωνάζουν Γιάσερ που σημαίνει «βολικός». Γεννήθηκε μάλλον στοΚάϊρο. Ημητέρα του πεθαίνει και μετακομίζουν στην Ιερουσαλήμ σε συγγενείς,ουσιαστικάτον μεγαλώνει η αδελφή του Ινάμ, η οποία λέει: «Ο Γιάσερ ήταν πάνταγενναιόδωρος, τα μοιραζόταν όλα». Δεν νοιαζόταν για τον εαυτό του, ηαγάπη τουγια την αρχηγία και η αδιαφορία του για τα υλικά αγαθά τον ακολούθησανσ’ όλητου τη ζωή. Από φοιτητής ιδρύει μια εφημερίδα με τίτλο «Η φωνή τηςΠαλαιστίνης». 27 χρονών είχε αποφοιτήσει με πτυχίο πολιτικού μηχανικούκαιαποφασίζει να πολεμήσει ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή της πατρίδας του.
Το 1959 στο Κουβέιτ όπου και εργάζεται ιδρύει την οργάνωσημε το όνομα «Φατάχ» που σημαίνει «νίκη ή κατάκτηση». Το 1964 ιδρύθηκε ηοργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) με την οποίαενώθηκε ηΦατάχ και έγινε ο αρχηγός της οργάνωσης.
Ο Αραφάτ πήρε σημαντικές αποφάσεις για τον Παλαιστινιακόαγώνα. Στον πόλεμο του 1948-49 και στις εισβολές των Φενταγίν πουακολούθησαν –Άραβες αντάρτες, σημαίνει αυτοί που θυσιάζονται – συνειδητοποίησε ότιτα άλλααραβικά κράτη δεν θα απελευθέρωναν την Παλαιστίνη και θα’ πρεπε να τοκάνουν οιίδιοι. Με τον Αμπού Ιγιάντ και του Αμπού Τζιχάντ ιδρύουν την Φατάχ,δέχονταιβοήθεια από όλους αλλά δεν βασίζονται σε κανέναν.
Ο πόλεμος των έξι ημερών έδειξε ότι τα Αραβικά κράτη δενμπορούσαν να νικήσουν το Ισραήλ, έτσι αποφασίζουν να ξεκινήσουν ένοπλοαγώναστα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Το1968 ημάχη του Καραμέχ μετέτρεψε τον Αραφάτ σε ήρωα. Μετά τον πόλεμο του 1973διαπίστωσε ότι το Ισραήλ μακροπρόθεσμα δεν μπορούσε να καταστραφεί.Επέλεξε τηδιπλωματία. Οι γνώμες των Παλαιστινίων ήταν διχασμένες και η διπλωματίααποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολη. Με τα χρόνια ο Αραφάτ κατάφερε να τουςπείσεινα έχουν πιο ρεαλιστικές απαιτήσεις και πρότεινε τη λύση των δύοκρατών: ΟιΠαλαιστίνιοι θα αναγνώριζαν το Ισραήλ με αντάλλαγμα Παλαιστινιακόκράτος σταεδάφη που είχαν καταληφθεί το 1967. Αρχίζει το 1987 η «Ιντιφάντα» πουσημαίνειεξέγερση. Η πρώτη κράτησε από το 1987 ως την υπογραφή της Συμφωνίας τουΌσλο το1993, και η δεύτερη άρχισε το 2000. Μέχρι το τέλος του 2000 η λεγόμενη«ειρηνευτική διαδικασία» είχε παγώσει.
Η κατάσταση που αντιμετωπίζει ο Αραφάτ τον Μάιο του 2001ήταν εξίσου δύσκολη μ’ αυτή στα πρώτα χρόνια του αγώνα. Έπρεπε ναικανοποιήσειπολλούς, κάνοντας πολιτικές ακροβασίες. Ενώ οι Ισραηλινοί απαιτούσανπερισσότερες παραχωρήσεις, οιισλαμιστέςφονταμενταλιστές (ισλαμικός φονταμενταλισμός-τυφλή πίστη στους κανόνεςτουκορανίου) απαιτούσαν λιγότερες. Ο Αραφάτ χρειαζόταν την οικονομικήβοήθεια τωνΗΠΑ και των αραβικών κρατών αλλά πίεζαν για υποχώρηση. Οι εξτρεμιστικέςΠαλαιστινιακές οργανώσεις απαιτούσαν εκδίκηση. Οι επιθέσεις αυτοκτονίαςενάντιαστους Ισραηλινούς συνεχίζονταν, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορούσε να τουςεπιβληθείκαι οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Αραφάτ είναι ένας «αποτυχημένοςηγέτης» – όπως τονχαρακτήρισε ο Τζόρτζ Μπους ονεότερος – και υπονομεύειτην ειρήνη.Από τον Δεκέμβριο του 2001 παραμένει αποκλεισμένος από Ισραηλινάστρατεύματαστο αρχηγείο του στη Ραμάλα.
Αφιερώθηκε στον Παλαιστινιακό αγώνα. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε,δεν ξυριζόταν γιατί αυτό έλεγε «θα του κόστιζε 7,5 ώρες το μήνα και δενείχεχρόνο». Το 1971 ερωτεύτηκε τη Νάντα Γιασρούτι, οργανώτρια της PLO στοΛίβανο,ενώ είχαν συμφωνήσει να παντρευτούν, δολοφονείται από άγνωστο σκοπευτήστηΒηρυτό. Το 1989 63 χρονών παντρεύεται την Σούχα Ταουίλ, κόρη ενόςπαλαιστίνιουχριστιανού του Ραϋμόντα Ταουίλ. Το 1995 γεννήθηκε η κόρη τους Ζάχουα.Κάποτε ηΣούχα είχε πει: «Παντρεύτηκα ένα μύθο, αλλά ο γάμος μας τον βοήθησε νακατέβειαπό το θρόνο του και να γίνει άνθρωπος» και ότι «η κόρη του τον έχειμαλακώσει».
Ήταν γενναίος, είχε φαντασία και αποφασιστικότητα, πέρασε τημισή του ζωή σε διάφορες κρυψώνες μεταμφιεσμένος, κινδύνεψε πολλέςφορές, αλλάπάντα είχε ελπίδα για το μέλλον. Η προεδρία της Παλαιστινιακής ΕθνικήςΑρχής θαήταν δύσκολη για οποιοδήποτε πολιτικό. Γι’ αυτό δεν θα ήταν δίκαιο νακαταδικάσουμε τον Αραφάτ που δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει αυτές τιςδυσκολίες.Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι θα μπορούσε οποιοσδήποτε άλλος να έχεικάνειπερισσότερα για τον παλαιστινιακό αγώνα για ανεξαρτησία από ό,τι οΑραφάτ. Ότανιδρυθεί τελικά το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος δίκαια θα τιμάται ωςπατέραςτου. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο παλαιστινιακός λαός θα πρέπει να επιλέξειγιαηγέτη κάποιον που να μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες μιας σύγχρονηςδημοκρατικήςκοινωνίας.
Ο άνθρωπος που τον Ιούλιο του 1994 βραβεύεται με το βραβείο«Νόμπελ Ειρήνης» ενώ μεταφέρεται από το πλήθος θριαμβευτής στη νέαπατρίδα τωνπαλαιστινίων, ο άνθρωπος που είπε: «Πληρώνουμε αμαρτίες άλλων, δεν ήτανοιΆραβες που σκότωσαν έξι εκατομμύρια Εβραίους ή που τους καταδίωκαν. ΟιΕυρωπαίοι το έκαναν αυτό, όμως εμείς οι Άραβες το πληρώνουμε. Νομίζωπως μπορώνα πω ότι η ζωή δεν ήταν πολύ δίκαιη μαζί μας».
Ο Γιάσερ Αραφάτ, αποκλεισμένος από το 2001 από τα Ισραηλινά στρατεύματα ζει σε αφόρητεςψυχολογικές και φυσικέςσυνθήκες οι οποίες επιδεινώνουντηνεύθραυστη υγεία του. Έπειτα από αμερικανικές πιέσεις, απελευθερώθηκεστις 29Σεπτεμβρίου του 2002, εκδιώχθηκε στην Ιορδανία το 2004 απ’ όπουμεταφέρθηκε στοΠαρίσι σε άσχημη κατάσταση. Εκεί «σβήνει» στις 11 Νοεμβρίου του 2004,στις 3.30το πρωί, στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Πέρσι, στο Κλαμάρ, νότια τουΠαρισιού.
Κατά τη διάρκεια της εβραϊκής πρωτοχρονιάς του 2004, οισραηλινός πρωθυπουργός τόνιζε: «Ο Αραφάτ θα εκδιωχθεί από τα εδάφη»υπενθυμίζοντας παράλληλα με νόημα ότι το Ισραήλ σκότωσε τον σεΐχηΑχμαντΓιασίν, πνευματικό ηγέτη της Χαμάς, και μετά το διάδοχό του ΑμπντελαζίζαλΡαντίσι.. Οι δηλώσεις αυτές σε συνδυασμό με τα περίεργα συμπτώματα τηςασθένειάς του δημιουργούν υπόνοιες ότι ο θάνατός του επήλθε απόδηλητηρίαση.
Ο θάνατος του Προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής ΓιάσερΑραφάτ βυθίζει το μεσανατολικό πρόβλημα σε μια νέα εποχή ανασφάλειαςκαιπολιτικής αβεβαιότητας που πηγάζει από το αδιέξοδο των ειρηνικώνδιαπραγματεύσεων και το ομιχλώδες τοπίο διαδοχής στην παλαιστινιακήηγεσία. Στηνεκρώσιμη ακολουθία, στις 12 Νοεμβρίου, στο Κάιρο, παραβρέθηκαν ηγέτεςκαιεκπρόσωποι απ’ όλο τον κόσμο, ενώ ο ενταφιασμός του έγινε σε ειδικόχώρο στοαρχηγείο του στη Ραμάλα, σε χώμα που μεταφέρθηκε από την Ιερουσαλήμ.
Κατερίνα Γκ.
