Πολλαπλασιάζονται οι πιέσεις όσο πλησιάζουμε προς την ημέρα διεξαγωγής των εκλογών από όλα τα εγχώρια κέντρα ποδηγέτησης της πολιτικής σκέψης, με προφανή στόχο την κατευθυνόμενη ψήφο και την παρεμπόδιση της ελεύθερης και απρόσκοπτης πορείας προς την επιλογή των καταλληλότερων προσώπων για την διακυβέρνηση του τόπου. Τα κέντρα αυτά δεν θα τα ονοματίσω γιατί ξέρουν να ελίσσονται. Όσο περνούν οι μέρες το παιχνίδι χοντραίνει και οι υποψήφιοι, ορμώμενοι πότε από ιδία πρωτοβουλία και πότε από ξένες επεμβάσεις, οριοθετούν τον χώρο μέσα στον οποίο θα κινηθούν οι επιλογές του κόσμου.
Από την άλλη, στην υπόλοιπη Ευρώπη, πολλαπλασιάζονται σε καθημερινή βάση τα δημοσιεύματα για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, κοσμώντας τα πιο μεγάλα και έγκριτα περιοδικά ή εφημερίδες. Όλες οι αναλύσεις σχεδόν καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει και ότι ακόμη και αν βγει από την ευρωζώνη, έχει ακόμα υποχρεώσεις. Δυστυχώς, τα μηνύματα αυτά δεν τα παίρνουν στα σοβαρά οι εγχώριοι πολιτευόμενοι και με διάφορους παληκαρισμούς προσπαθούν να τα παρακάμψουν.
Δηλώσεις του τύπου «δεν θα γίνουμε προτεκτοράτο των Γερμανών!» ή «αλίμονο τώρα μην υποκύψουμε και στους Γάλλους που δεν ξέρουν τι πάει να πει δημοκρατία…» στοχεύουν καθημερινά στην αποφυγή του πυρήνα του προβλήματος και στην εθνική ομοψυχία, πέρα από τους όποιους εκβιασμούς και υποδείξεις. Το δυστύχημα σε τούτη την ιστορία είναι ότι όλα αυτά τα δημοσιεύματα αποκαλούνται «στημένα» και δεν τους δίδεται η δέουσα σημασία. Όμως πως είναι δυνατόν όλα να είναι κατευθυνόμενα, από αναλύσεις αρθρογράφων, μέχρι συνεντεύξεις οικονομολόγων, πολιτολόγων και άλλων ειδικών;
Θα έλεγε κανείς πως στην Ελλάδα πάσχουμε από συνομωσιολογία, που σε κάθε περίπτωση παραπέμπει σε παρερμηνείες παντός είδους. Όχι ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πληρωμένα δημοσιεύματα, αλλά κανείς δεν θα έμπαινε στην διαδικασία να κριτικάρει τον ωχμωραδερφισμό μας αν δεν είχε τα εχέγγυα να το κάνει. Οι αφορμές που έχουμε δώσει είναι πάμπολλες και δεν σταματούν εδώ. Μια από αυτές είναι το κατά πόσο έχουν τιμωρηθεί οι υπεύθυνοι (πολιτικοί ή μη) που έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση. Και μην μου αναφέρετε την περίπτωση Τσοχατζόπουλου ως εξιλέωση, γιατί εδώ τα όρια πολύ απλά είχαν ξεπεραστεί προ πολλού.
Αν δικάζονταν όλες οι υποθέσεις σκανδάλων κατά σειρά, θα χρειαζόμασταν δεκαετίες μέχρι να βγει κάποιο αποτέλεσμα. Αφήστε δε ότι με δεδομένη την συνέχεια διάπραξης σκανδάλων, το πράγμα θα έπαιρνε απρόσμενη τροπή και οι υποθέσεις απλά θα συσσωρεύονταν επί μακρόν. Εδώ δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει υποθέσεις της δεκαετίας του ΄80, μιλάμε για το σήμερα; Έτσι λοιπόν, φίλες και φίλοι, τα δημοσιεύματα στον ξένο τύπο δεν είναι προς αδιαφορία. Το αντίθετο, θα έλεγα, αξίζει να προσεχθούν ιδιαιτέρως και ειδικά αυτή την μεταβατική περίοδο όπου όλα ομοιάζουν με άλυτα αινίγματα. Οι αφορμές έχουν δοθεί από χρόνια και δεν χρειάζεται κανείς να μας το διαβεβαιώσει. Βέβαια, κανείς δεν αμφισβητεί ότι κάποια από τα δημοσιεύματα αυτά – κυρίως ανακοινώσεις πολιτικών προσώπων και ηγετών – είναι κατευθυνόμενα. Όμως οι πράξεις μας, κυρίως, μας προδίδουν.
Οι επιλογές των πολιτικών δυνάμεων που εμμένουν σε νέα δίπολα εξουσίας και η ανωριμότητα στον σχηματισμό κυβέρνησης κοινής ευθύνης και προσανατολισμού, ενδέχεται να φέρουν για άλλη μια φορά την χώρα στα πρόθυρα της ακυβερνησίας. Γιατί στις 17 Ιουνίου δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι θα έχουμε κυβέρνηση. Και ακόμη και αν υπάρξει, δεν θα είναι ισχυρή. Τα δημοσιεύματα στον ξένο τύπο κάνουν λόγο για ανωριμότητα και συνεχές πολιτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα. Ήδη εκφράζεται με βεβαιότητα ότι η ευρωζώνη μπορεί και χωρίς την χώρα μας. Αφήστε δε που κάποιοι παρουσιάζουν και ως καλή εξέλιξη την επιστροφή μας στην δραχμή, αφού μετά την υποτίμηση θα επακολουθήσει σταδιακά και η ανάπτυξη. Γι΄ αυτό σας λέω, μην προτρέχετε. Και κυρίως αγνοήστε όλους αυτούς που από το πολύ μοδάτο «αντιμνημόνιο « δεν ξέρουν τι λένε σε επίπεδο επιχειρημάτων. Όχι ότι οι μνημονιακοί δεν έχουν και αυτοί ξεσαλώσει με την υποτιθέμενη ευεργετική τους πολιτική πορεία, το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.
Είναι πολύ απλά ότι η χώρα μπαίνει σε νέες περιπέτειες από την ασυνεννοησία, αλλά προπαντός από την υπεροψία και το εθνικό παραλήρημα κατά της υπόλοιπης Ευρώπης. Μια αντιμετώπιση αλαζονική, λες και είμαστε μονάχοι στον κόσμο και πως όλοι είναι υποχρεωμένοι να ασχολούνται μαζί μας. Και φυσικά πάντα με καλά λόγια για την χώρα μας, που ειδικά τώρα που καλοκαιριάζει θα υποδεχθεί για πολλοστή φορά τους εναπομείναντες τουρίστες με ανοιχτές αγκάλες και με τιμές βέβαια διόλου ανταγωνιστικές με τους γείτονές μας. Αλίμονο, τώρα, η εξυπνάδα περισσεύει και η πονηριά είναι το εθνικό μας προσόν. Τα στημένα δημοσιεύματα θα φοβηθούμε; Αυτά και άλλα πολλά ισχυριζόμαστε εδώ και δεκαετίες. Και αυτό που μας λείπει δεν είναι παρά ο πολιτισμός, με την βοήθεια του οποίου θα βλέπαμε τα λάθη μας. Και βάσει αυτών που θα μαθαίναμε, θα επιλέγαμε και τους καταλληλότερους να μας κυβερνήσουν. Ας είναι καλά τα εγχώρια κέντρα κατευθυνόμενης πολιτικής σκέψης που επί μακρόν κοπιάζουν προς την κατεύθυνση της πνευματικής ένδειας.
(phil.zaharis@gmail.com)
