Ο αναγνώστης διαβάζοντας μόνο δεν γίνεται ναυαγοσώστης.
Δ.Α.
Είναι κάτι σαν οικογένεια. Είναι μέλος της οικογενείας. Είναι οικία. Είναι οικεία.
Πάντως η εφημερίδα είναι μέλος του οικιακού βίου.
Έμπαινε στο σπίτι σαν πιστός σύντροφος. Καθόταν στο τραπέζι. Έπαιρνε την θέση της στον καναπέ. Μας έκανε να έχουμε υποχρεωτικά ανοιχτά τα μάτια μας. Μας θύμωνε. Μας γαλήνευε και μας ψυχαγωγούσε. Μας έκανε να σκεφτούμε. Μας ξεσήκωνε και μας κινητοποιούσε. Κάποτε, ξάπλωνε και στο κρεβάτι μας με όλες τις ευεργετικές συνέπειες της ανάγνωσης.
Ήταν μια αναγκαία καθημερινή συνάντηση-συνήθεια οπωσδήποτε ζωτικής σημασίας. Μας έβαζε για ύπνο άλλοτε με ανησυχία και άλλοτε με ελπίδα και προσμονή για την επόμενη μέρα.
Ήταν το σημείο συνάντησης τόσων διαφορετικών ανθρώπων και γεγονότων. Ήταν ένας κόσμος ολόκληρος, πέρα για πέρα αληθινός.
Είχε την ομορφιά της τάξης των κειμένων, της λεζάντας, του σκίτσου. Είχε τη μυρωδιά του χαρτιού, του μελανιού, το θρόισμα της σελίδας που γυρίζει.
Άφηνε την εικόνα της σε κάθε σημείο του σπιτιού όπου ξεκουραζόταν.
Και όλοι εντός της οικίας μιλούσαν με διαφορετικό τρόπο γι’ αυτήν.
Και σαν έληγε η μέρα, έληγε η εφημερία της, έπαιρνε άλλη χρήση για τις ανάγκες του νοικοκυριού.
Η εφημερίδα εφήμερη, ζωντανή, χρηστική.
Πέρασαν οι καιροί και άλλα υποκατάστατα εισέβαλαν στη ζωή μας, για να την κάνουν δήθεν πιο εύκολη. Για να είναι, λέει, ο πολίτης ενημερωμένος καλυτέρα και πιο γρήγορα.
Μαύρο φίδι που μας έφαγε! Πέσαμε στην αλητεία της είδησης. Στον κορεσμό-οχετό της παραπληροφόρησης και των ανόητων σχολίων.
Και όλα αυτά για να είναι ο πολίτης πιο ευτυχής!
Τα αποτελέσματα αυτής της ψυχοπνευματικής εισβολής στρεσογόνα και πλήρως αντίθετα με την ευτυχία. Κάπου εκεί χάθηκε και το ιερό λειτούργημα της δημοσιογραφίας.
Δε χρειάζεται καμία προσπάθεια για να κάνεις κλικ και ο κόσμος, αντί να μεγαλώνει να μικραίνει.
Όλα πια φαίνονται τόσο μικρά, ανούσια, εικονικά επικίνδυνα, ψυχοβόρα, άσκοπα, που ο κατακερματισμός και η υποβάθμιση κάθε οικογένειας, φυσικής ή κοινωνικής ή άλλης, είναι δεδομένος.
Ο φανατισμός, η κατάπτωση της γλώσσας, των ιδεών, των αξιών, των προτύπων, της φαντασίας, των συναισθημάτων, οδηγούν στον εκφυλισμό του ανθρώπινου είδους.
Ο εύκολος τρόπος δημαγωγίας, λαϊκισμού και χειραγώγησης είναι πια υπόθεση ενός κλικ.
Με ένα κλικ τρομάζουν τα πλήθη, πανικοβάλλονται, ασθενούν και οδηγούνται στην κάθε είδους ανθρωποφαγία και εξαθλίωση.
Ένα κλικ δίχως δεύτερη σκέψη μπορεί να αφανίσει τη ζωή, κάθε ζωή.
Στον αντίποδα όλου αυτού του εκσυγχρονισμού, της εικονικής παγκόσμιας διακυβέρνησης, συνεχίζει να υπάρχει, η εφημερίδα της εμπιστοσύνης, η εφημερίδα της σκέψης και της θαλπωρής.
Η εφημερίδα της συνεύρεσης του λόγου και των αισθήσεων. Της κατάθεσης και σύνθεσης απόψεων, ανθρώπων που αγωνιούν.
Η εφημερίδα που ξέρει να γράφει αλήθειες από ανάγκη να υπάρχει. Σαν μια συνέχεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Όσο ακόμα θα υπάρχουν άνθρωποι να γράφουν, γνωρίζοντας ότι οι ίδιοι είναι η τύψη του καιρού τους!
Κάτι σαν οικογένεια με μικρούς ποιητές…
Και από μικρούς ποιητές ξεκινούν τα μεγάλα.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
