Αποστρέφομαι τους ανθρώπους που ξημερώνουν την μέρα και ζουν μόνο για να κατηγορήσουν και να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν. Να κατακρίνουν, να γκρινιάξουν. Να ασχοληθούν με τους άλλους. Διαρκή κριτική. Κάτι σαν παθογένεια, αρρώστια. Κι όταν τελειώσουν μ’ ένα θέμα, ψάχνουν το άλλο. Κι όταν τελειώσουν μ ένα άτομο, πιάνουν τον άλλον. Μόνο με τον εαυτό τους δεν ασχολούνται. «Εσύ, τι κάνεις για να αλλάξεις τον κόσμο ; Για να συνεισφέρεις. Για να διορθώσεις τα κακώς κείμενα. Οπουδήποτε. Όπου μπορείς. Τίποτα. Ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ. Δεν τους νοιάζει, δεν ενδιαφέρονται. Το μόνο που τους αρέσει είναι να ασχολούνται με άλλους. Δίχως να καταλαβαίνουν αυτό που κατάντησαν. Εύκολα τους ξεχωρίζεις. Πάντα στο ίδιο σκηνικό. Σνομπισμός κι εύκολη κοροϊδία. Ότι κι αν κάνεις, ότι συμβεί. Απίστευτη ευρηματικότητα «γιαλαντζί» επιχειρημάτων. Τόσο γελοία που απορείς με το ανεξάντλητο πεδίο ανακάλυψης. Προσπάθεια, στόχοι, μεθοδολογία, βρίσκονται μακριά. Όπως το κενό παρελθόν τους. Το άδειο μέλλον τους. Ανείπωτη βλακεία, τυλιγμένη σε εκδικητικές τάσεις, ανάμεικτη με άγνοια παιδείας και γνώσης. Τελικά τους βρίσκεις παντού. Στην πολιτική, στην εργασία, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Κοινή συνισταμένη σε όλους η παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα. Εκεί βρίσκονται μονίμως παραπονεμένοι. Είναι αυτοί που πρώτοι απ’ όλους θα γράψουν. Που ποτέ δεν θα επαινέσουν. Δεν θα πουν μπράβο. Κατακρίνουν, σχολιάζουν, βρίζουν. Με ύφος σαν να τους πνίγει το δίκιο. Πάντα αρνητικά. Μόνο αρνητικά. Έχουν να πουν πάντα έναν «κακό λόγο». Ποτέ καλό. Ποτέ αισιόδοξο. Ποτέ ελπιδοφόρο. Πρωταγωνιστές και φαφλατάδες της γκρίνιας. Κάτι σαν αρρώστια. Μόνο μην τους πεις να κάνουν κάτι διαφορετικό. Κάτι άλλο. Να πουν συγκροτημένα τι θετικό πρέπει να γίνει. Να δημιουργήσουν, να συνδράμουν, να συνεργαστούν. Μη τους ζητήσεις κάτι τέτοιο. Τους σκότωσες. Τους απογύμνωσες….
– και ποιες ήταν οι δικές σας παρεμβάσεις ;
– ποιες οι δικές σας προτάσεις;
– ποιες οι λύσεις που προτείνατε;
– ποια η δική σας προσπάθεια για κάτι καλό ;
– έχετε να αφήσετε πίσω κάτι δημιουργικό ;
Εκκωφαντική σιωπή. Ώσπου να το ξαναγυρίσουν στην ασφάλεια. Στο καβούκι τους. Στη γνωστή γκρίνια. Στο δικό τους γνώριμo πεδίο δράσης και αδράνειας. Σ’ αυτό που διαπρέπουν. Στο περιβάλλον της άρνησης. Δεν έχει σημασία η αλληλουχία, η σχετικότητα, πολλές φορές κι η λογική σε αυτό που λένε. Γιατί συνεχίζουν ; Γιατί ζουν ; Διότι τελικά η γκρίνια πουλάει. Σε κάθε τομέα. Στην πολιτική, στην εργασία, στην κοινωνία, στην καθημερινότητα. Γκρίνια και κατήφεια. Εύπεπτη και νόστιμη. Πως λέμε πρόχειρο κι εύκολο φαγητό. Κι έχει κι ένα άλλο χαρακτηριστικό: μετατρέπεται και εξελίσσεται σε θράσος. Και ως δια μαγείας, σε βγάζει απ’ την αφάνεια που είσαι καταδικασμένος. Απ’ την μιζέρια της ανούσιας, αντιδημιουργικής ζωής σου. «Ου παντός πλειν εις Κόρινθον» και στη θέση της Πελοποννησιακής πόλης εσείς βάλτε την Ξάνθη. Ή καλύτερα ότι σας έρχεται στο μυαλό και θυμάστε απ’ τις δικές σας εμπειρίες ζωής. Δεν θα ξεφύγουμε ποτέ απ’ αυτούς. «Ζουν ανάμεσα μας» και θα ζουν για μια ακόμη χρονιά και το 2022.
Δημήτρης Γκαγκαλίδης
Καθηγητής
