Άλλο ένα επάγγελμα που χάθηκε…
Στο παλιό σελοποιείο του Κυρ Κώστα στην οδό Δαγκλή
Αποτύπωμα μιας παρελθούσης εποχής, ντοκουμέντο απεικόνισης ενός τρόπου ζωής με τελευταία αναφορά στις αρχές της δεκαετίας του ’50, αποτελεί το γωνιακό μαγαζάκι στο κέντρο του πολύβουου και πρόσφατα αναπλασμένου πεζόδρομου της οδού Δαγκλή. Από μακριά μοιάζει με παλιό τσαγκαράδικο έτσι όπως διακρίνονται από το τζάμι οι δυο ραπτομηχανές, οι κρεμασμένες ζώνες και οι τσάντες αλλά αν παρατηρήσει κάποιος πιο προσεκτικά θα διακρίνει πειστήρια μιας άλλης εποχής…τότε το άλογο και το κάρο κυριαρχούσαν ως μέσα μεταφοράς αλλά και αγροτικών εργασιών. Αυτό το μαγαζάκι παρουσιάζει λαογραφικό ενδιαφέρον καθώς στέγαζε ένα επάγγελμα που χάθηκε…Το επάγγελμα του σελοποιού!
Στο σελοποιείο του κυρ – Κώστα
«Φτιάχναμε τα εξαρτήματα που φορούσε το άλογο για να τραβήξει το κάρο», μας λέει ο ιδιοκτήτης κ. Κώστας Καμαρίδης , 68 ετών. Ο κ. Καμαρίδης κληρονόμησε το μαγαζί και το επάγγελμα από τον πατέρα του παρότι δεν ήταν επιθυμία δική του αλλά του γονιού του και είναι τρίτη γενιά σελοποιού. Το μαγαζί το έστησε ο παππούς του όταν ήρθε πρόσφυγας από την Μικρασία το ‘ 22. Γνώρισε μεγάλες δόξες μέχρι και την δεκαετία του ΄40 όταν όλες οι μεταφορές αλλά και οι αγροτικές δουλειές γινόταν από άλογα και κάρα. Έφτιαχναν όλα με το χέρι όπως λέει ο κυρ Κώστας, Λαιμαριά για το λαιμό του αλόγου, χαλινό που μπαίνει στο κεφάλι για το κουμάντο, η πιτσινέλα για να σταματάει, το φρένο δηλαδή, ένα άλλο σαμαράκι για να σηκώνει τα κόλια και να μην πέφτει όλο το βάρος στη λαιμαριά, το καπίστρι για να το δένεις και σέλες από δέρμα που ράβονταν με το χέρι: «Τότε δεν υπήρχαν μηχανές και εργαλεία. Ήμουν παιδί και θυμάμαι τον παππού και τον πατέρα μου που το ράψιμο το έκαναν με τα χέρια …ήταν πολύ δύσκολο γιατί ήταν από δέρμα. Θυμάμαι την τελευταία σέλα που πούλησε ο πατέρας μου ήταν το 1952 και την πούλησε 500 δραχμές».
«Μας επιβάλλανε οι γονείς να μείνουμε σ’ αυτό το επάγγελμα…»
Ο κυρ Κώστας έχει μια σέλα έτσι …σαν κειμήλιο. Στο μαγαζάκι του υπάρχουν πολλά κειμήλια. Ο παλαιός πάγκος εργασίας που ράβονταν οι σέλες αλλά και τα άλλα εξαρτήματα. Παλιά χαϊμαλιά που συνήθιζαν να στολίζουν τα κάρα και τα άλογα αλλά και κουδούνια…Μαζί μ’ αυτά κρέμονται και ζώνες και τσάντες…Είναι το νέο του επάγγελμα αφού δεν έχουν ζήτηση οι σέλες και τα εξαρτήματα του αλόγου γιατί δεν υπάρχουν άλογα και κάρα. Είναι αλήθεια ότι ο κυρ Κώστας πρόλαβε το επάγγελμα στη δύση του. Παρόλα αυτά το ακολούθησε: «Μας επιβάλλανε οι γονείς να μείνουμε σ’ αυτό το επάγγελμα. Τότε ακούγαμε τους γονείς μας…Τώρα φτιάχνω τσάντες και ποδιές για τους οικοδόμους, χειροποίητες ζώνες, κάνω επιδιορθώσεις σε τσάντες. Έτσι για να περνάει η ώρα πιο πολύ δεν βγαίνει μεροκάματο…».
Ενδιαφέροντα, χρήσιμα επαγγέλματα , μιας αλλοτινής εποχής που ήταν απόλυτα συνυφασμένα με τις ανάγκες της και του τρόπου ζωής. Με την πάροδο του καιρού και την αλλαγή των δεδομένων ατόνησαν και σιγά σιγά άρχισαν να εγκαταλείπονται, μέχρι που εξέλειπαν παντελώς …
Πρεσβευτές μνήμης , κάποιες παλιές φωτογραφίες…
Μαριάννα Ξανθοπούλου
mxanthopoulou@empros.gr
