Σταθερές αξίες και δραχμή

Εδώ και δύο χρόνια και κάτι, εκτός από την τρομοκρατία που τα εμπορικά ΜΜΕ ενσπείρουν μεθοδικά στις μάζες, προκειμένου με το «Δόγμα του Σοκ»[1] να χειραγωγηθούν οι μάζες σε μια ανείπωτη σκλαβιά, παράλληλα υφέρπει και προβάλλεται μια φημολογία περί επιστροφής στην δραχμή, ή τέλος πάντων σε ένα εθνικό νόμισμα. Και είναι αυτονόητο σε όσους διαθέτουν το ελάχιστο της ευφυΐας, ότι κάτι τέτοια θα ήταν καταστροφή για τη χώρα μας, αλλά και η αρχή του τέλους της Ευρωζώνης και γιατί όχι και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αλλά για να καταλάβουμε τις φημολογικές πιέσεις που υφίσταται η Ευρωπαϊκή Οικονομία, ως αποτέλεσμα του μορφώματος της Παγκοσμιοποίησης, πρέπει να γυρίσουμε λίγο πίσω, στις αρχές τις δεκαετίας του 1950, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν στο φόρτε του. Τότε υπήρχαν δύο κυρίαρχα νομίσματα, που ήταν εξαπλωμένα ως σταθερές αξίες: η χρυσή λίρα Αγγλίας και το δολάριο ΗΠΑ.

Μετά το 1950 το δολάριο ΗΠΑ κατέκτησε τον κόσμο ολόκληρο, παραγκωνίζοντας ακόμη και την χρυσή λίρα. Έτσι καθιερώθηκε ως η μοναδική «σταθερή αξία» επί της οποίας δένονταν ή αποδεσμεύονταν όλα τα υπόλοιπα νομίσματα, επειδή ίσχυε ακόμη η «αρχή του χρυσού», δηλαδή έπρεπε ένα χαρτονόμισμα να έχει αντίκρυσμα σε χρυσό.

Ακόμη και οι χώρες του σοβιετικού συνασπισμού ήταν αναγκασμένες μέσω κλήρινγκ και άλλων διαδικασιών να βασίζουν τις διεθνείς συναλλαγές τους στο δολάριο ΗΠΑ. Παράλληλα, στο εσωτερικό τους ανθούσε η παράνομη αγορά δολαρίου, αφού με αυτά μπορούσε κάποιος να ψωνίσει «καπιταλιστικά» αγαθά από τα ειδικά καταστήματα.

Στην Ελλάδα λοιπόν του 1950 επικρατούσε ένα συναλλαγματικό και νομισματικό χάος. Όλα υπολογίζονταν σε χρυσές λίρες και όλοι έσπευδαν να αποταμιεύουν σε χρυσές λίρες. Παράλληλα ίσχυε διπλή συναλλαγματική ισοτιμία για την δραχμή, όπου οι εξαγωγές και οι εισαγωγές ειδών πρώτης ανάγκης διατροφής γίνονταν σε ελεύθερο συνάλλαγμα με ισοτιμία 16.500 δραχμές ανά δολάριο, ενώ οι υπόλοιπες συναλλαγές και οι λοιπές εισαγωγές γίνονταν με μη εξαγωγικό συνάλλαγμα που ισοδυναμούσε με 25.000 δραχμές ανά δολάριο.[2]

Αυτό το χάος κλήθηκε να διορθώσει η αναπροσαρμογή του εθνικού νομίσματος, η οποία εξαγγέλθηκε στις 9 Απριλίου 1953 από τον Υπουργό Συντονισμού Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη με υπόδειξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Αμερικανικής Κυβερνήσεως –που έδινε την εξωτερική βοήθεια.[3] Η πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου αριθ. 267 κυρώθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα 2415 της 9^ης Μαΐου 1953 Περί αναπροσαρμογής της αξίας της δραχμής εις ξένον συνάλλαγμα.[4] Παράλληλα, αποφασίσθηκε η απαλοιφή των τριών τελευταίων μηδενικών του εθνικού νομίσματος. Έτσι λοιπόν, η τιμή του δολαρίου από τις 15.000 δραχμές έγινε 30.000 και με την εξάλειψη 30 δραχμές.

Δηλαδή με λίγα λόγια έγινε εξίσωση του ελεύθερου συναλλάγματος με το μη εξαγωγικό συνάλλαγμα και σε ισοτιμία μεγαλύτερη, που σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα ωφέλησε του επιτήδειους και ζημίωσε τους πολλούς, αλλά σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα δημιούργησε νομισματική σταθερότητα. Σε αυτό το πλαίσιο η χρυσή λίρα σταδιακά εγκαταλείφθηκε από τον λαό, ενώ το δολάριο παρέμεινε στην ισοτιμία των 30 δραχμών μέχρι το 1974.

Η αναπροσαρμογή νομίσματος του 1953 έμεινε γνωστή από το λαό με το όνομα «η υποτίμηση του Μαρκεζίνη», αφού για πολλά χρόνια συζητιόταν ωσάν να επρόκειτο για εθνικό όνειδος και είχε μεγάλη επίπτωση στην πολιτική καριέρα του Μαρκεζίνη. Εθνικό όνειδος χαρακτηρίσθηκε και η «δεύτερη υποτίμηση της δραχμής» κατά 15,5%, που έγινε το Μάρτιο του 1983, όταν Υπουργός Εθνικής Οικονομίας ήταν ο Γεράσιμος Αρσένης ή «ο Τσάρος της Οικονομίας», όπως τον είχαν ονομάσει οι κομματικοί του σύντροφοι. Πολύ συζητήθηκε και η «τρίτη υποτίμηση της δραχμής» κατά 15% που έγινε στις 15 Οκτωβρίου 1985, όταν Υπουργός Εθνικής Οικονομίας ήταν ο Κώστας Σημίτης. Η «τέταρτη υποτίμηση» ούτε καν συζητήθηκε, αφού έγινε στις 18 Μαρτίου 1998 κατά 12,3%, προκειμένου η δραχμή να ενταχθεί στο συναλλαγματικό σύστημα του ευρώ. Ενδιάμεσα, στα χρόνια 1983-1998, η δραχμή υποτιμούνταν κατά τη μέθοδο της «διολίσθησης».

Τελικά, το δολάριο απέμεινε μόνος παίκτης στη σκακιέρα των συναλλαγματικών ισοτιμιών μετά το 1971, όταν κατά τη θητεία του Richard Nixon καταργήθηκε η αρχή του χρυσού. Δηλαδή ένα από τα βασικότερα βήματα της Παγκοσμιοποίησης υπήρξε η πράξη που έμεινε γνωστή ως «Nixon Shock» και έλαβε χώρα στις 15 Αυγούστου 1971, με την οποία το αμερικανικό δολάριο έπαψε να έχει αντίκρυσμα σε χρυσό, αλλά απλώς αποτελούσε πλέον υπόσχεση της Ομοσπονδιακής Κυβερνήσεως των Η.Π.Α.!

Με λίγα λόγια όποιος έχει την μηχανή που κόβει το πράσινο χαρτάκι κάνει ό,τι θέλει: τυπώνει όσο χαρτάκι θέλει, χρεώνει όποιον θέλει και όσο θέλει και σε όποια ισοτιμία, δανείζει με χαμηλή ισοτιμία και όταν ζητά τα απαιτητά, τα εκτοκίζει με υψηλή ισοτιμία, κ.ο.κ.. Μιλάμε δηλαδή για έννομη απάτη και τοκογλυφία εσχάτου βαθμού. Όποιος λοιπόν έχει το μηχάνημα που κόβει το πράσινο χαρτάκι, μπορεί πολύ άνετα να κάνει τον κόσμο ολόκληρο να χορεύει κατά το δικό του κέφι. Κόβει χαρτάκια, πέφτει η αξία του, μαζεύει τα χαρτάκια ανεβαίνει η αξία του. Η μόνη σταθερή αξία που απέμεινε είναι το Ελβετικό Φράγκο, αλλά λόγω του περιορισμένου της ελβετικής οικονομία και της μη επεκτατικής οικονομικής πολιτικής, αποτελεί αξία σταθερή μεν, αλλά πεπερασμένου μεγέθους.

Έτσι, όταν ο Ronald Reagan βρισκόταν στην δεύτερη θητεία του (1985-1989), οι αμερικανικές τράπεζες αυξήσανε τα επιτόκια των καταθέσεων. Αμέσως όλα τα διεθνή κεφάλαια σπεύσανε, όχι απλώς να αποταμιευθούν, αλλά να επενδυθούν ως δολάρια, με αποτέλεσμα το δολάριο να εκτοξευθεί στα ύψη ως συναλλαγματική ισοτιμία. Την εποχή εκείνη στην Ελλάδα, το δολάριο με τη μέθοδο της «διολίσθησης» είχε φθάσει σε αστρονομικά για τα μέτρα της εποχής επίπεδα. Παράλληλα, επειδή τα δολάρια είχαν μειωθεί ως ποσότητα από τη διεθνή χρηματαγορά, πολλές χώρες ρευστοποιούσαν αποθέματα χρυσού. Μέσα σε δυο χρόνια, οι ΗΠΑ μάζεψαν όλο τον χρυσό του κόσμου με αντάλλαγμα τα πράσινα χαρτάκια. Στη συνέχεια μείωσαν τα επιτόκια των αμερικανικών τραπεζών και οι χώρες που άλλοτε στηρίζονταν στα αποθέματα τους σε χρυσό –μεταξύ τους και η ΕΣΣΔ– βρέθηκαν να έχουν αποθέματα σε πράσινα χαρτάκια. Άραγε πόσο τυχαίο είναι, που η ΕΣΣΔ ξεκίνησε τον δρόμο της διάλυσης το 1989;

Η παντοκρατορία του δολαρίου σταμάτησε, όταν την 1^η Ιανουαρίου 2002 τέθηκε σε κυκλοφορία το νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρώ. Τα υπερατλαντικά κέντρα αποφάσεων της Παγκοσμιοποίησης, στην αρχή το δέχθηκαν ως γραφικό είδος, που θα είχε περιορισμένη εμβέλεια. Φρόντισαν όμως να μην κυκλοφορήσουν σε χαρτονόμισμα οι αξίες των 1 και 2 ευρώ, ώστε ο ευτελισμός του σε επίπεδο μαζικής ψυχολογίας να είναι πιο εύκολος. Τα σχέδια ελέγχου του ευρώ ως τοπικού νομίσματος φαίνονται και από το γεγονός ότι το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν συμμετείχε στην προσπάθεια αυτή, παραμένοντας δήθεν προσκολλημένη στα παραδοσιακά της, δηλαδή τη λίρα.

Γενικά πάντως το Ηνωμένο Βασίλειο επέχει θέση τοποτηρητή των υπερατλαντικών συμφερόντων της παγκοσμιοποίησης από την αρχή της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και τούτο φαίνεται από πολλά γεγονότα:

1. Όσο ο Charles de Gaulle βρισκόταν στην εξουσία, η Γαλλία έθετε βέτο στην είσοδο του ΗΒ στην ΕΟΚ.

2. Πάντοτε το ΗΒ λειτουργούσε εντός ΕΟΚ-ΕΕ ως μέλος-μη μέλος. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πολιτική της Margaret Thatcher καθυστέρησε κατά εννέα τουλάχιστον χρόνια την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση.

3. Στην Σύνοδο Κορυφής της 26^ης Οκτωβρίου 2011, ο David Cameron αφού υπεραμύνθηκε της βρετανικής στερλίνας, ευχήθηκε (ειρωνικά) στους Ευρωπαίους της Ευρωζώνης «καλή επιτυχία με το ευρώ»!

Όμως, η απληστία των αγορών ώθησε το ευρώ σε αύξηση της αξίας του και πολύ σύντομα κατέκτησε τον κόσμο, αφού κραταιά κράτη όπως η Κίνα και Ρωσία μετέτρεψαν μεγάλο μέρος των αποθεματικών τους στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την πετρελαϊκή κρίση του 2005-2008, όταν τον Ιούλιο του 2008 το βαρέλι αργού πετρελαίου άγγιξε περίπου τα 150 δολάρια, το ευρώ παρέμεινε «σκληρό νόμισμα» αφού το ίδιο διάστημα η ισοτιμία προς το δολάριο είχε φθάσει 1,6! Έτσι, η ΕΕ ελαχιστοποίησε τις ζημιές από την πετρελαϊκή κρίση, αφού το ευρώ παρέμεινε σε αυξημένη ζήτηση και αξία.

Ε, λοιπόν, αυτήν την κυριαρχία του ευρώ επιζητούν εδώ και δυόμισι χρόνια να πλήξουν τα συμφέροντα της Παγκοσμιοποίησης, δηλαδή οι περιώνυμες και παντοδύναμες «αγορές», αυτές για τις οποίες ακόμη και το δίδυμο Merkel-Sarkozy μιλούν με υποταγή. Και όταν θέλεις να πλήξεις μια αλυσίδα, πάντοτε επιλέγεις τον πιο αδύναμο κρίκο, που στην περίπτωση της ΕΕ είναι η Ελλάδα. Και στην περίπτωση της Ελλάδας είναι η δραχμή. Και στην περίπτωση του ευρώ είναι πάλι η δραχμή.

Οπότε όλον αυτόν τον καιρό αυτά που ακούμε για δραχμή, είναι απλές μπίζνες! Δεν είναι ούτε κάποια «μεγάλα στελέχη τραπεζών» που εμπιστεύονται την πληροφορία σε «κολλητό» τους, ούτε κάποια «καθαρίστρια» στο Νομισματοκοπείο του Χολαργού που είδε τα μηχανήματα να κόβουν το νέο νόμισμα, ούτε ένας «αστυνομικός» που υπηρετεί στο πρωθυπουργικό Μέγαρο Μαξίμου και κάτι πήρε το αυτί του. Πρόκειται απλά για παπαγαλάκια και σορτάκηδες ντόπιου και διεθνούς βεληνικούς, που αποπροσανατολίζουν τις ταλαιπωρημένες μάζες των ανθρώπων και με μουλωχτές μεθόδους (όπως τα περίφημα πλέον Τ2 – Τ10 της Τράπεζας της Ελλάδος), αποκομίζουν τεράστια χρηματικά κέρδη και μάλιστα σε εκατομμύρια ευρώ.

Αυτός, εν κατακλείδι, είναι το πλαίσιο του διεθνούς συστήματος, καθώς και ο μεθοδικός τρόπος που λειτουργεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό κατεστημένο της Παγκοσμιοποίησης, εδώ και τουλάχιστον οκτώ δεκαετίες, προκειμένου να ελέγχει τα πάντα και τους πάντες. Αλλά, για λεπτομέρειες περί της δραχμής θα επανέλθουμε στο επόμενο αφιέρωμα.  Παράλληλα, η όλη κατάσταση μπορεί να αντιμετωπισθεί, αρκεί να γίνουν αντιληπτά, ότι υπάρχουν δύο απροσδιόριστοι παράγοντες που ανατρέπουν κάθε υπολογισμό των καιροσκόπων: Η ανεξέλεγκτη απληστία του ίδιου του καιροσκοπικού κεφαλαίου, αλλά και το ψυχικό σθένος ενός απρόβλεπτου λαού που κουβαλά στην πλάτη του πολιτισμό χιλιετιών.

Αθήνα, 23 Δεκεμβρίου 2011.

Νικόλαος Θ. Κωνσταντινίδης