elenidfn@yahoo.com
Καταθέτει «κουρασμένος», αλλά τοβλέμμα του προσηλώνεται απερίσπαστα στις ειδησεογραφικές ιστοσελίδεςμόλιςξεκλέψει λίγο χρόνο από το συνεχές ταξίδι σε όλη την Ελλάδα με τονχαριτωμένοκαι ευρηματικό ληστή του Δημήτρη Μπασλάμ. Η κούραση εξανεμίζεται κιόταν από τησκηνή του δημοτικού αμφιθεάτρου της Ξάνθης αφηγείται τις περιπέτειεςτου «Γαργαληστή»,χορεύοντας, κάνοντας γκριμάτσες στα παιδιά και λέγοντας «συνθηματικά»αστεία«με τους μεγάλους». Παρά το γεγονός ότι ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα μ’έναπαραμύθι, το βλέμμα του είναι στραμμένο στις πολιτικές εξελίξεις, τηνπραγματικότητα της παρακμής του πολιτικού συστήματος και την διέξοδοπου ίσωςνα φτιάξει ένα δρόμο καλύτερο για τους νέους. Ο λόγος για τον ΑντώνηΚαφετζόπουλο, που βρέθηκε στην Ξάνθη, μας μίλησε για την κρίση, τηνΠεριφέρεια,την ανεργία, τη διαφθορά, τους «αγανακτισμένους», τους τραμπούκους, τα«γιαουρτώματα» των κοινοβουλευτικών και την Ελληνική Αστυνομία,αναλύοντας τηντελευταία του ιδέα σχετικά με την καθιέρωση της «κληρωτής» δημοκρατίαςγια έναποσοστό των διοικούντων, ως μία μορφή σοκ που θα φέρει προ των ευθυνώντης τηνκοινωνία και θα περιορίσει τους καριερίστες- πολιτικούς. Οπροβληματισμός τουείναι αστείρευτος, ο λόγος χειμαρρώδης και το χαμόγελό του κλέβουν «οιπιοκαλοί φίλοι του ανθρώπου» που του το ανταποδίδουν κουνώντας ζωηρά τηνουρά τουςστους δρόμους της Ξάνθης, τη βροχερή μέρα που τον υποδέχτηκε.
«Όαση» στην υπερπαραγωγήβλακείας ο Γαργαληστής
«Πριν το παραμύθι του Δημήτρη(Μπασλάμ) δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για τα παραμύθια και γενικά έχωμίαπροκατάληψη με τα παιδικά, γιατί υπάρχει μία υπερπαραγωγή βλακείας καιφτηνοπραγμάτων. Ωστόσο, μ’ άρεσε πολύ και του είπα αμέσως ότι δέχομαινα τοκάνουμε», σημειώνει ο Αντώνης Καφετζόπουλος, περιγράφοντας το «ταξίδι»τουΓαργαληστή πρώτα με τη δημιουργία του CD,μετά με το βιβλίο και τηνεικονογράφηση και με τη δραματοποίηση που ακολούθησε στη συνέχεια καισυμπληρώνει φέτος 6 χρόνια μουσικών παραστάσεων. «Είναι το πιοσυστηματικόπράγμα που έχω κάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια», παραδέχεται ο αφηγητήςτου«Γαργαληστή», ο οποίος αναφερόμενος στα νέα σχέδια μιλά για μια πιοπλούσια καιοργανωμένη παράσταση με καλλιτεχνικούς συνδυασμούς για τη «θυμωμένημπετονιέρα»(επίσης του Δημήτρη Μπασλάμ). Σχετικά με την ανταπόκριση στον «Γαργαληστή», αλλά και τον«Αγησίλαγο» πουείναι δύο παιδικές μουσικές παραστάσεις που ταξιδεύουν παράλληλα,αναφέρει: «οικαιροί είναι δύσκολοι, κάνουμε κάτι ειδικό και υψηλής ποιότητας, ωστόσοέχειδημιουργηθεί ένα φανατικό κοινό, μικρών και μεγάλων, που δεν είναιβέβαιαπλειοψηφικό, άλλωστε και η επιτυχία έχει τον τρόπο της. Μπορεί εκεί πουόλα είναιυποσχόμενα να μην πάει καλά και να συναντήσει απίστευτο ενθουσιασμόεκεί πουδεν το περιμένεις».
Οινέοι νιώθουν να αδικούνται τώρα πουκαταρρέει η πλαστή κρατικοδίαιτη ισορροπία
Η συζήτηση, γρήγορα και με αφορμήτην προσπάθεια που γίνεται να κρατηθεί χαμηλά το εισιτήριο τηςπαράστασης,περνάει στη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος μεσιγουριάσημειώνει ότι η κρίση έχει φτάσει περισσότερο στην Αθήνα απ’ ότι στηνΠεριφέρεια. «Στην Αθήνα οι άνθρωποι είναι τρομαγμένοι και με το δίκιοτους. ΤαΜΜΕ κάνουν «τη δουλειά τους» θέλοντας να έχουν υψηλούς δραματικούςτόνους,ωστόσο η πραγματική κατάσταση είναι πιο σκληρή καμιά φορά», λέειεξηγώντας ότιτο βασικότερο πρόβλημα είναι η ανεργία, η οποία όμως δεν είναι κάτι νέογια τηχώρα μας: «υπήρχε μία πλαστή κατάσταση που το κράτος έπαιζε τονρυθμιστή τωνπραγμάτων δανειζόμενο λεφτά, προσλάμβανε αβέρτα ανθρώπους καιδιατηρούσεανεργία σε ψιλο-φυσιολογικό επίπεδο, όμως τώρα τέρμα τα δανεικά, γιατίαυτόάλλωστε δε μπορούσε να συνεχιστεί κι ούτε είναι σωστό». Όπως όμως,περιγράφειπολύ παραστατικά: «έχουν συνηθίσει 2-3 γενιές Ελλήνων να μπουν στοδημόσιο καινα λύσουν το πρόβλημά τους δια βίου και αυτό δεν αλλάζει από τη μίαμέρα στηνάλλη. Μάλιστα, οι νέοι αισθάνονται ότι αδικούνται γιατί ο θείος μουπροσελήφθηκάποτε στον ΟΣΕ και τώρα «τα ξύνει» -με συγχωρείτε για την έκφραση-πίσω απόένα γραφείο 30 χρόνια, θα βγει και νέος στη σύνταξη κι εγώ πρέπει ναπαλέψω γιατη ζωή. Αυτός είναι ο παραλογισμός που οδηγεί στη χρεοκοπία».
Διοίκηση «κληρωτών» σαν τον…αρχαίο καλό καιρό
Ο ηθοποιός που πολιτικοποιείταιαλλά δεν πολιτεύεται αδυνατεί να μείνει αμέτοχος. Μπορεί η αισιοδοξίαναυποχωρεί, αλλά η ανάγκη να ανατραπεί η «σχιζοφρενική», όπως λέειχαρακτηριστικά, κατάσταση για την Ελλάδα φέρνει ιδέες και προτάσεις. Ηδική τουείναι κάπως…. ασυνήθιστη, προχωρημένη και για άλλους ανατριχιαστική,ωστόσο οΑντώνης Καφετζόπουλος διορθώνει τον εαυτό του όταν την αναφέρει ως«τρελή»,γιατί με αυτή την έκφραση συνειδητοποιεί ότι υποτιμάει τη σοβαρότητατηςπρότασης, η οποία μάλιστα έχει βρει σε παγκόσμια κλίμακα υποστηρικτές.
«Μπροστά σε μια κοινωνία που κάθεάλλο παρά έχει συνειδητοποιήσει την ευθύνη της και νομίζει ότιγιαουρτώνονταςκανένα βουλευτή, θα σηκωθεί να φύγει αυτή η κυβέρνηση και ως εκθαύματος ηεπόμενη θα βρει μια μαγική λύση, τελευταία μου ιδέα είναι ναμπολιάσουμε τοπολιτικό σύστημα με κληρωτούς», λέει ο ίδιος και αμέσως επεξηγεί:«μπορεί το30% των εκλεγόμενων σωμάτων να αναδεικνύεται από το γενικό πληθυσμό,όπωςσυνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα και σε άλλες αρχαίες πολιτικές οντότητες.Θααποζημιώνονται είτε με το μισθό οι δημόσιοι υπάλληλοι είτε με τατεκμαιρόμενακέρδη οι επιτηδευματίες και θα προσηλώνονται σε αυτό. Χωρίς δυνατότητανααρνηθούν. Το σύστημα δε μπορεί να αλλάξει από μόνο τους. Θέλουμεανθρώπους πουδε θέλουν να είναι εκεί μέσα, έτσι θα τονωθεί η αίσθηση της ευθύνης».Τιςαυθόρμητες αντιρρήσεις μας σπεύδει να διασκεδάσει λέγοντας: «κάποιοι θαπάνε ναπουληθούνε έναντι πινακίου φακής στον πρώτο που θα τους εξαγοράσει,κάποιοιάλλοι θα το πάρουν πολύ πατριωτικά και θα τα θυσιάσουν όλα για το κοινόκαλόκαι θα είναι πολύ λίγοι αυτοί. Σίγουρα όμως, υπάρχουν άνθρωποι με κοινόνου καιστοιχειώδη ακεραιότητα που θα δώσουν άλλο κλίμα στο πολιτικό σύστημα».Στηνερώτησή μας αν αυτό θα δημιουργήσει αστάθεια στις κυβερνήσεις που θαεξαρτώνταιαπό τους κληρωτούς για την ψήφο εμπιστοσύνης απαντά λακωνικά «σήμεραβλέπειςευστάθεια;» και αναφέρει σχετικά με τις εντυπώσεις που έχει εισπράξειαυτή ηπρόταση: «το πολιτικό σύστημα το αντιμετωπίζει με παγερή αδιαφορία καιοιδημοσιογράφοι του μεγάλου συστήματος, λένε ‘τώρα πλάκα κάνουμε’, αλλάίσωςείμαστε κοντά σε αυτό που είπε ο Γκάντι: στην αρχή αδιαφορούνε, μετάγελάνε,στο τέλος αν επιμείνεις πολύ μπορεί και να το πετύχεις».
«Πλατεία αγανακτισμένων»,τραμπούκων και ναζήδων
Ως ένα τρίγωνο που αλληλεπιδράστους δρόμους της Αθήνας και δημιουργεί ένα περίεργο και επικίνδυνοσυνοθύλευμαανάμεσα στο άναυδο πλειοψηφικό ρεύμα που συγκεντρώνεται τις Κυριακέςκαιεκτονώνεται μουντζώνοντας τη Βουλή, τις οργανωμένες κομματικέςμειοψηφίες είτεακροδεξιών, είτε αριστερών εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων που βρήκαν ένατόποπολιτικής ζύμωσης και των τραμπούκων του λεγόμενου «χώρου»,αντιλαμβάνεται οΑντώνης Καφετζόπουλος την Ελλάδα της «πλατείας» στον καιρό της κρίσης.Για τις βιαιότητεςπου πνίγουν στον καπνό το κέντρο της Αθήνας αποδίδει μεγάλη ευθύνη στοκράτος,ενώ ιδιαίτερα εμμένει στο ζήτημα της συμμαχίας αστυνομικών μεακροδεξιούςθύλακες, που δημιουργεί μία κατάσταση ακόμη πιο αρρωστημένη. «Οιεικόνες τωντελευταίων ξυλοδαρμών δείχνουν ανθρώπους που διακατέχονται από μίσοςκαι έχουνσυνήθειες συμμορίας, αν αυτό δε σπάσει κάποτε δε θα συμφιλιωθεί ποτέ ηαστυνομία με τους πολίτες. Πρέπει να καταλάβει ότι δεν κινδυνεύει απόαυτούςαλλά από εκείνους που με εγκληματικό τρόπο κάψαν 3 ανθρώπους σε μίατράπεζα ήκάναν ντου στο αστυνομικό τμήμα των Εξαρχείων με 3 πολίτες τραυματίες.Αλλά οιαστυνομικοί δεν τους πλησιάζουν αυτούς, αν θέλετε φοβούνται και τααντίποινα,ξεσπάνε σε πρώτη ευκαιρία σ’ όποιον τους φαίνεται νόμιμος στόχος»,σημειώνει.
Τους νέους σκοτώνει το άγχος…περισσότερο από τους πολέμους του παρελθόντος
Η συζήτηση, λίγο πριν κλείσει,φτάνει στους νέους, αν και ο Αντώνης Καφετζόπουλος τους αναφέρει συχνάως‘σημαία’ που πρέπει να πυροδοτήσει την ευθύνη των πολιτών για όσα θακληροδοτήσουν στις επόμενες γενιές. «Η νεολαία βρίσκεται σε συνεχήεγρήγορση,προβληματίζεται πάρα πολύ, μπορεί να μην μπορεί να βρει ένα ενιαίοτρόπο ναεκφραστεί, αλλά ξέρει ότι της κληροδοτούμε ένα κόσμο αποτυχημένο. Οινέοιφαίνονται αδρανείς γιατί δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη σε όσουςυπόσχονται ότιέχουν λύση. Νιώθουν ότι όλα είναι μάταια», λέει, υπογραμμίζοντας ότι:«μπορείνα μεγάλωσαν εύκολα και χωρίς στερήσεις, ωστόσο τίποτα δε συγκρίνεταιμε τοάγχος που έχουν κάθε μέρα που ξυπνούν. Οι παππούδες μας στον πόλεμοείχαν ναδιαλέξουν ένα δρόμο και να υποστούν τις συνέπειες. Τα παιδιά έχουν τηναίσθησηότι κατά πάσα πιθανότητα ο κόσμος οδηγείται σε μία γιγαντιαίακαταστροφή,πλανητικής κλίμακας, για πρώτη φορά».
