Άρθρο– παρέμβαση για τα γεγονότα της υπουργού Παιδείας ΆνναςΔιαμαντοπούλου
ΗΕλλάδα δεν θαχρεοκοπήσει. Είμαστε όρθιοι, έτοιμοι και δεν αποποιούμαστε των ευθυνώνμας. Οιπολιτικοί και όχι οι τεχνοκράτες έχουμε χρέος να πράξουμε το σωστόαπέναντι στηχώρα και τους πολίτες της.
Είναισαφές ότι τριανταεπτά χρόνια μετά τηστροφή της Μεταπολίτευσης, το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίσαμε στηνπορείααυτών των χρόνων, έφτασε στο τέλος του. Δεν μπορεί ναυπηρετήσει τησυλλογική πρόοδο και ευημερία. Δεν μπορεί να εγγυηθεί το αξιοπρεπέςμέλλον πουδικαιούται η πατρίδα. Καθώς αυτό γίνεται όλο και πιο καθαρό στη σκέψητωνπολιτών, οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων τουσυστήματος, χωρίς καθεμιά να αναλαμβάνει το μέρος της ευθύνης που τηςαναλογεί στηναποτυχία, μοιάζει με την τελευταία σκηνή σε ένα θέατρο του παραλόγου,λίγο πρινπέσει η αυλαία.
Ησυνταγή του «φταίει πάντα ο Άλλος» καιτης προσμονής της εξουσίας με όρους γραμμικής εναλλαγής, έχειξεπεραστείιστορικά. Το «ώριμο φρούτο» έχει σαπίσει πλέον, σε αυτή τηνπολιτική «σκυταλοδρομία»των τριανταεπτά χρόνων. Αναπόφευκτα, οι πολιτικές εξελίξεις δεν θαείναι οισυνήθεις. Θα συνιστούν ασυνέχεια και ρήξη με αυτό το παρελθόν. Κι αυτόδεναφορά μόνον το κομματικό σύστημα αλλά και όλες τις συνιστώσες τουπολιτικούσυστήματος με την ευρεία έννοια, δηλαδή και τα συνδικάτα και όλους τουςσυλλογικούς φορείς εκπροσώπησης. Το σύστημα που επί δεκαετίεςκαθόριζε τηνπορεία της χώρας και τις τύχες των πολιτών είναι υποχρεωμένο, χωρίς «τωνδειλών τα παρακάλια και παράπονα», να αποχαιρετίσει την«Αλεξάνδρεια» πουχάνει. Αυτή η συνειδητοποίηση μας αφορά προσωπικά όλους και τουπογραμμίζωπρωτίστως για τον εαυτό μου. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές πωςη χώρα χρειάζεται νέους θεσμούς και νέα πρόσωπα, νέα πολιτικήοργάνωση καινέα ηθική συγκρότηση της κοινωνίας, νέο εθνικό όραμα και νέο στρατηγικόσχεδιασμό για την επίτευξή του. Είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις για ναεπιστρέψει η ελπίδα. Όσο η ελπίδα αργεί, κυριαρχεί ο φόβος και μοιραίαταπράγματα εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο. Εύχομαι και ενώνωτη φωνή μου με όλους όσοι προσδοκούν να συντελεστεί το συντομότερο μιατέτοιαπολιτική, κοινωνική και ηθική ανάταξη. Ωστόσο προϋποθέτει με τη σειράτης, ατομικές και συλλογικές αρετές που αυτή τη στιγμή δεν είναικαθόλουδεδομένες. Χρειάζεται χρόνος μετάβασης λοιπόν.
Αυτήη μετάβαση δεν μπορεί να είναι τοκενό. Στη φύση και την ιστορία δεν υπάρχει κενό. Συνεπώς τα σενάριαείναι δύο.Ή θα αφεθούν τα πράγματα σε μια χαοτική απορρύθμιση μέχρι να «πιάσουμεπάτο» ήθα κάνουμε κάτι για να περισώσουμε όσα περισσότερα μπορούμε, ώστε ηεπιζητούμενη εθνική ανάταξη από μια επόμενη ηγετική γενιά, ναγίνει μετους καλύτερους δυνατούς όρους.
Ο κλήρος πέφτει λοιπόν σε μας πουείμαστε τώρα εδώ. Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση τώρα καιναπροετοιμάσουμε τις συνθήκες για την ανάταξη τώρα, υπερβαίνοντας κάθεπροσωπικήή κομματική στόχευση, συναισθανόμενοι απόλυτα ότι «πληρώνουμε» για ταπεπραγμένα μας και εργαζόμενοι όχι για τους εαυτούς μας, αλλάγια αυτούςπου θα αναλάβουν την τύχη της πατρίδας μετά από εμάς.
Αυτήείναι η ευθύνη και των τριακοσίων πουεκπροσωπούμε αυτή τη στιγμή τους πολίτες στο κοινοβούλιο. Το διακύβευμαδενέχει να κάνει ούτε με την προσωπική τύχη του καθενός, ούτε με την τύχητουκόμματός μας, ούτε με την τύχη της παρούσας κυβέρνησης. Πάνω απ’ όλακαι απ’όλους είναι η Πατρίδα και η Δημοκρατία. Για να υπηρετηθούν μεσυνέπεια καινα αποφευχθούν οι ακόμη πιο δυσάρεστες εξελίξεις που βρίσκονται anteportas, οφείλουμε:
Ωςκυβέρνηση, να αλλάξουμε δομή, λειτουργίακαι πρόσωπα ώστε να εμπνεύσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τόσο στο εσωτερικόόσο καιστο εξωτερικό, καθησυχάζοντας τους φόβους πολιτών, εταίρων καιδανειστών πουβρίσκονται σήμερα στο ζενίθ. Σε αυτή την κατεύθυνση έχει μείζονα αξίατοπεριεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής το οποίο θα πρέπει αφενός ναδιαχειρίζεται τις προκλήσεις του παρόντος, εξασφαλίζοντας τηναναγκαίαοικονομική ρευστότητα στη χώρα και αφετέρου να διαμορφώνει τις συνθήκεςανάταξης του μέλλοντος προωθώντας μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές καιεπιτυγχάνοντας κρίσιμους εθνικούς στόχους, όπως είναι για παράδειγμα ηαναβάθμιση της Παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της.
Ωςπολιτικό σύστημα, να συναισθανθούμε τοβάρος της εθνικής μας αποστολής και να αποδείξουμε, εδώ καιτώρα, ότιμπορούμε να επιτύχουμε την Εθνική Συνύπαρξη. Τη συναίσθηση αυτή οφείλεινα τηδείξει πρωτίστως η κυβέρνηση και έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες σεαυτή τηνκατεύθυνση. Μπορούν σίγουρα να γίνουν ακόμα περισσότερες στη βάση πιοδημιουργικών και πιο καινοτόμων προσκλήσεων. Όμως και το κόμματης αξιωματικήςαντιπολίτευσης οφείλει να ακολουθήσει, μιλώντας τη γλώσσα τηςαλήθειας.Στις πρόσφατες ευρωπαϊκές επαφές του, ξεκαθαρίστηκε στον κ. Σαμαρά ότιδενείναι εφικτή σήμερα η επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου. Ημόνηπερίπτωση να καταστεί εφικτή η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου είναινα έχουνυπάρξει χειροπιαστά αποτελέσματα προόδου και επίτευξης κρίσιμων στόχων.Αλλάγια να γίνει αυτό, είναι απαραίτητη η συναίνεση τουλάχιστοντου κόμματοςτης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ειλικρίνεια του κ. Σαμαρά ως προς τηδυνατότητα της χώρας να επαναδιαπραγματευθεί το Μνημόνιο περνάει μέσααπό τησυναίνεση για την επίτευξη των στόχων που θα μας επιτρέψουν να φτάσουμεστοτραπέζι της διαπραγμάτευσης. Με απλά λόγια ηεπαναδιαπραγμάτευσηπροϋποθέτει τη συναίνεση. Αλλιώς δεν θα γίνει ποτέ και αυτό ο κ.Σαμαράς τογνωρίζει άριστα.
Τοπρώτο λοιπόν που πρέπει να γίνει είναιένα κοινό σχέδιο στόχων. Ήδη
Μια Δημοκρατίαχωρίς αίσθηση τουμέτρου μετατρέπεται σε ζούγκλα. Αυτός είναι πλέονένας άμεσα ορατόςκίνδυνος. Γι αυτό η ανακάλυψη της Δημοκρατίας από τουςαρχαίους μαςπρογόνους υπήρξε ταυτόσημη με την πίστη στηναξία του Μέτρου.Μόνο με αίσθηση του Μέτρου είναι εφικτή η δημοκρατική λειτουργία τηςπόλης.Αλλιώς ηβία ακυρώνει τηΔημοκρατία και η Πόλη κινδυνεύει.
Α.Δ
