Ωστόσο, επίσημα από το ΠΑΣΟΚερμηνεύεται ως μια κοινή θέση- κάλεσμα μιας και ενήμερος για τηδημοσιοποίησηκαι το περιεχόμενο του άρθρου ήταν και ο υπουργός.
Στο κείμενό τους οι τρειςυπουργοί στηλιτεύουν τα κακώς πεπραγμένα και τις παθογένειες τουελληνικούπολιτικού συστήματος, τις οποίες αποδίδουν σε πελατειακά καισυντεχνιακάσυμφέροντα. Τονίζουν ότι ενισχύθηκαν λόγω της σιωπής της μεγάληςπλειονότηταςτου ελληνικού λαού, ο οποίος αρχίζει σιγά σιγά να ξαναποκτά τη φωνήτου.
Κάνουν έκκληση στο σύνολο τουΠΑΣΟΚ να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις και να μην επιτρέψει άλλεςκαθυστερήσεις,αναδεικνύοντας τες ως μοναδική λύση για έξοδο από την κρίση, αποφυγήτης χρεοκοπίαςκαι «ανατολής» ενός κράτους με καθόλου ή έστω λιγότερες παθογένειες.Στηρίζουντις επιλογές που έχουν κάνει, αντιλαμβανόμενοι της οδύνη που έχουνπροκαλέσειστον ελληνικό λαό, αλλά υπογράφουν το άρθρο με τη φράση: «δε μαςεπιτρέπεται ναυποχωρήσουμε. πατάμε γκάζι και όχι φρένο».
Το κείμενο- μανιφέστο τωντριών
Στη μεγάλη οικονομική κρίση πουβιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», μεβασικότερη όλωντο συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλοτο φάσματης δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες, μιασειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεωνδενυπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικούσυμφέροντος.Αντίθετα, επρόκειτογια ωμή επιβολή τουκορπορατισμού, όπως εκφραζότανμέσα απότην πρακτική δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδεςπίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», τηνεξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας καιδιαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσιαπολιτική. Τουψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν τοπροσμετρούσεκανένας, διότι ημεγάλη πλειοψηφίαπαρέμενε σιωπηλή, αφούπρόσκαιρα υπήρχαντα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινεεύκολεςκαι πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένασχεδιασμό, αλλάκαι την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.
Μέσα από τέτοιου είδουςκοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, και με τη λογική «τα θέλουμε όλα δικάμας»,φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας Δικαιοσύνης και δημόσιουσυμφέροντος καιστη de factoεπιβολή του κανόνα: κατάληψη στο σχολείο, και ενίοτε καταστροφή του,κατάληψηστο πανεπιστήμιο, διακοπή της λειτουργίας των μέσων μεταφοράς, τηςαποκομιδήςτων σκουπιδιών και προσβολή της δημόσιας υγείας, κατάληψη δημόσιωνκτηρίων,ακόμη και υπουργείων, αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, και κατά τηδιάρκεια της τουριστικής περιόδου, πράξεις και απειλές ακόμη και κατάτηςζωής. Τοσημαντικότερο όλων δε είναι,πως αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική «κουλτούρα» καισυμπεριφορά, επενδύθηκε με το μανδύα του προοδευτισμού και τηςεπαναστατικότητας, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακούσυμφέροντος. Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στηνπραγματικότηταοι κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, πουμόνιμα καισταθερά γίνονταν δεκτά. Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους και επιλογές με υψηλόκοινωνικό κόστοςεμφανίζονταν μέσα σε αυτό το ιδιότυπο «matrix»ως «κοινωνικές κατακτήσεις», ενώστην πραγματικότητα η χώρα απλάδανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». Ευθύνες γιααυτή τηνκατάσταση έχουμε όλοι!
Ήρθε, όμως, τώρα η ώρα της πληρωμής αλόγιστων «κατακτήσεων» καιαλόγιστων εκλογικών νικών, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Το τίμημαείναιπολύ βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικοσυνδικαλιστικές συστοιχίες που αναπτύχθηκαν με βάσητο νόμο του «τυφλούτσαμπουκά» και της «ψευδο-αρχής» πως κερδίζει όποιος εκβιάζει πιέζονταςτους άλλουςσυμπολίτες του (π.χ. με την οικονομική καταστροφή του εμπορίου στοκέντρο τηςΑθήνας), εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα.Ακόμη δηλαδήκαι σήμερα, που η Ελλάδα αγωνίζεται να μην γονατίσει, εκδηλώνονταιαδικαιολόγητες και ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες κάποιες φορέςστρέφονταιανοικτά και κατά της Δημοκρατίας. Μάλιστα, δεν παραλείφθηκε, ακόμη μίαφορά, να ακουστούνέως και αιτήματα γιαπρονομιακή-πελατειακή μονιμοποίηση συμβασιούχων, με την καθολική σχεδόνστήριξητης αντιπολίτευσης. Υπάρχει, όμως, σήμερα μια ποιοτική και ελπιδοφόροςδιαφορά.Κάποιες φορές, ακόμη λίγες, η πλειοψηφία δεν παραμένεισιωπηλή, αλλά παίρνειτην κατάσταση στα χέρια της. Δημιουργούν εύλογες ελπίδες τα ανοιχτάπανεπιστήμια, τα ανοικτά σχολεία και τα ανοικτά νοσοκομεία, κόντρα στιςσκοπιμότητες των αποφάσεων για καταλήψεις, οι γενναίες δημόσιεςπαρεμβάσειςορισμένων ανθρώπων του πνεύματος, καθώς και η στάση της συντριπτικήςπλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αποδοκίμασε ανοιχτά τις απαράδεκτεςκινητοποιήσεις του Αυγούστου, οι οποίες στράφηκαν εναντίον του μόχθουτωνεκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο τομέα του τουρισμού.Κανείς δεν μπορείνα ξεχάσει τους πολίτες της Ρόδου που άνοιξαν το λιμάνι με λουλούδιαστα χέρια.Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μηνκάνει πίσω-όπως γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά να εφαρμόσει τις πολιτικέςτης.Αυτές, συνεπώς, οι περιπτώσεις αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα τηςαφύπνισης της κοινωνίας και της αλλαγής της νοοτροπίας της. Κι όσο τηθέση του«δεν βαριέσαι» παίρνει η συμμετοχή στην υπεράσπιση του δικαιώματος πχ.γιαμάθηση, για παροχή υπηρεσιών υγείας και προστασία της δημόσιας υγείας,καθώςκαι για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των ανθρώπων, τόσο οιελπίδεςθα αυξάνονται.
Μια κοινωνία που αγωνιά καιαναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στηναστυνομία και τουςεισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δενμπορεί ναυποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα,άλλωστε,συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση ναυπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ήσυντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικέςλειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση τηςνομιμότητας. Δίχωςτη στήριξη των πολιτών η λειτουργία τουκράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένηαποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνίατωνπολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν.
Η βουβή κοινωνία και οι φορείς των κρατικών λειτουργιών πουέκαναν πως δενβλέπουν, πρέπει να περάσουν οριστικά στο παρελθόν. Η απειλή τηςοικονομικήςχρεοκοπίας ήρθε ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας των όρων πολιτικής καικοινωνικήςσυμβίωσης, που επιβλήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και μας έσυραν ωςεδώ. Η αυτογνωσίακαι η αυτοκριτική είναιαναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την αντιστροφή της πορείας. Πρέπει, λοιπόν,να δράσουμε αμέσως.
Σήμερα έχει καταστεί σαφές,πως ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί. Αυτοί πουεπιδίδονται σεάνομες συμπεριφορές, όποιο άλλοθι κι αν χρησιμοποιούν, στηνπραγματικότητα διεκδικούνσωσίβια μόνο για τους εαυτούς τουςκαι λένε σε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να πνιγούν. Πως θα χαρακτηριζόταν όποιος τη στιγμή ενόςπραγματικού ναυαγίου έκανε κάτι αντίστοιχο; Η απάντηση δεν θέλειδεύτερησκέψη. Με άλλαλόγια, ο συντεχνιασμός, ηδημαγωγία, ο λαϊκισμός κάποιων ΜΜΕ, η ανομία, η κοινωνική ανευθυνότητακαι τοπατριωτικό έλλειμμα ορισμένων εχόντων και κατεχόντων, που σαρώνουν κάθεέννοιαΔικαιοσύνης, δεν είναι απλά εκφράσεις ανευθυνότητας, αλλά προκλητικήεπίδειξηανηθικότητας. Και ως πρόκληση τέτοιας μορφής αρχίζουν νααντιμετωπίζονται απόμια κοινωνία των πολιτών, που ξαναβρίσκει τη φωνή της, καθώς και απόμίασυντεταγμένη Δημοκρατία, που ξαναβρίσκει τον αυτοσεβασμό της.
Οι τρεις υπουργοί οι οποίοιυπογράφουμε αυτό το κείμενο, λόγω των αρμοδιοτήτων μας που αφορούνβασικούςτομείς του δημόσιου χώρου, βιώνουμε κάθε μέρα, με μεγάλη ένταση, ταφαινόμεναπου εδώ καταγράφουμε. Πάραπολλές φορές,αλλά και σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πως ορισμένοι σπρώχνουν τα πράγματαπέραν τωνορίων, για να γίνει μακελειό. Πιστεύοντας, πως η Δημοκρατία δεν θατολμήσεικαι, συνεπώς, θα κάνουν και πάλι το δικό τους. Οι Έλληνες πολίτες, όμως, γνωρίζουν πως τα δύο χρόνια πουπέρασανδόθηκαν με επιτυχία μάχες για σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και για τονπεριορισμό της κακοδιοίκησης και της σπατάλης. Οι φορείς τωνπελατειακώνσχέσεων και οι εκπρόσωποι του συντεχνιασμού υποχώρησαν. Η πλειοψηφίατωνπολιτών στήριξε με ένταση τις αλλαγές που έγιναν και δεν παρασύρθηκεαπό τουςδημαγωγούς. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σήμερα αποτελούν την πρώτη γενιά μετά τονεμφύλιο πόλεμο, πουσηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενεςγενιές.Με άλλες λέξεις, οι σύγχρονοι Έλληνες αντιμετωπίζουν καταπρόσωπα τοχρέος καιτα ελλείμματα της χώρας.
Κατανοούμε απόλυτα τις τεράστιεςαλλαγές στη ζωή του κάθε πολίτη και τα προβλήματα που δημιουργεί ηοικονομικήκρίση στα δημόσια αγαθά. Παιδεία, Υγεία, Δημόσιες Μεταφορές αποτελούντονπυρήνα της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, τον οποίο, μέσα στιςδραματικέςαυτές περιστάσεις, θα πρέπει να υπερασπιστούμε. Δυστυχώς, όμως, για ναβγούμεστο κοινωνικό ξέφωτο του μέλλοντος, πρέπει να περάσουμε τις οδύνες τουπαρόντος. Κοινωνική ευαισθησία σήμερα, σημαίνει να πατήσουμεγκάζι και όχιφρένο, έτσι ώστε ναβγούμε τοσυντομότερο από την κρίση και να επιστρέψουμε στην ευημερία. Οιαναστολές,οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις και οι παλινδρομήσεις τελικά στρέφονταιεναντίοντων πολιτών. Γιατί κρατούν την κοινωνία και την οικονομία καθηλωμένεςστο τέλματης κρίσης, της ύφεσης και της διευρυνόμενης φτώχειας. Εχθροί τηςκοινωνίαςσήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός,και οικαθυστερήσεις.
Η ελληνική πολιτεία, άρα τόσο τοκράτος όσο και η κοινωνία, θα βρει και πάλι τον εαυτό της. Θα καταφέρειναξαναβρεί αυτό που έχασε, δηλαδή την κλασική για τις προηγμένες χώρεςδυνατότητανα συνδυάζονται αρμονικά οι κοινωνικές διαμαρτυρίες και συγκρούσεις, μετηλειτουργία των κλασικών τομέων της κοινωνικής ζωής και του κράτους. Ηπροσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί από όλους και με μεγαλύτερηένταση. Καιβέβαια, πέραν από τις αναμφισβήτητες επιτυχίες σε διαρθρωτικές αλλαγέςκαι στοδημοσιονομικό εξορθολογισμό υπήρξαν λάθη, παραλείψεις και κυρίωςκαθυστερήσεις.Οι καθυστερήσεις αυτές μας ταλαιπώρησαν και δεν υπάρχει πια καμίαπολυτέλεια νατις ανεχτούμε. Ο συντεχνιασμός είναι ο αντίπαλος. Όπως αντίπαλοι είναικαι όσοιαντιδρούν χλιαρά και για το «θεαθήναι».
Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους,πως η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως Δικαιοσύνη, εξορθολογισμότωνδημοσιονομικών της και χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Η πορείαπροςαυτούς τους στόχους ξεκίνησε και θα ολοκληρωθεί. Τις οδύνες της,βέβαια, κανείςδεν θα μπορέσει να αποφύγει. Άρα, όποιος σήμερα συνεχίζει να σπέρνειανέμους ή να κάνειπως δεν βλέπει, αύριοθα θερίσει θύελλες και θα σαρωθεί. Η διακοπή της λειτουργίας τουκράτους, στιςπιο ευαίσθητες πτυχές του, αποτελεί απόπειρα άμεσης επιδείνωσης τωνσυνθηκώνκαι υπονόμευση του αγώνα που διεξάγει η χώρα και οι πολίτες της. Αυτήτηνακύρωση του κράτους και των προσπαθειών της χώρας, στις σημερινέςτραγικέςπεριστάσεις, δεν πρέπει να την επιτρέψουμε. Το Έθνος και ηΠατρίδα αυτή τηστιγμή έχουν ανάγκη από Πολιτική και Κοινωνική Συμφιλίωση, ταχύτατηυλοποίησητων δεσμεύσεων και των μεταρρυθμίσεων και προστασία της Δημοκρατίας. Ήθα τακάνουμε όλα μαζί ή μας περιμένει συμφορά.
Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμεείναι δύσκολος, πρωτόγνωρος καιηδιαδρομή θα γίνει σε κακοτράχαλο δρόμο. Οφείλουμε να είμαστε, όμως,όλοιαποφασισμένοι για να σπάσουμε τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, όλα ή έστωταπερισσότερα μεταπολιτευτικά κακώς κείμενα και, οπωσδήποτε, τις λογικέςπουφέρνουν την Ελληνική Δημοκρατία να φαίνεται και να είναι αδύναμη. Δενμαςεπιτρέπεται να κάνουμε πίσω, δεν έχουμε δικαίωμα να υποχωρούμε. Και σεό,τιαφορά τις κρίσιμες επόμενες ημέρες, όλα τα μέλη και τα στελέχη τουΠΑΣΟΚ πρέπεινα δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στηνκοινωνία καιμε την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον Πρωθυπουργό, που θαδιαπραγματευτείτην τελική και οριστική λύση για τη χώρα μας , στο πλαίσιο της Ε.Ε.
