Νικόλαος Τσούργιαννης
Εκατό Χρόνια. Ένας Αιώνας ακριβώς από την ημέρα που ο Γιώργος Καραμπατζάκης ένας νεαρός δεκαοκτάχρονος Μικρασιάτης, εθελοντής από την περιοχή της πανάρχαιας Μικρασιατικής Εφέσου καταταγώταν στον Ελληνικό Στρατό που αφού είχε περάσει τον Ισθμό, είχε αφήσει πίσω του την Μελούνα, είχε κατακτήσει την Ήπειρο, την Μακεδονία, την Θράκη και γιόρταζε τα εκατό χρόνια από την ίδρυση της νέας Ελλάδας. Είχε αποβιβαστεί στη Σμύρνη. Είχε καταλάβει την Ανατολική Θράκη και έδιωχνε τον Κεμάλ από την Μικρά Ασία. Ήταν κυρίαρχος των Ελληνικών Θαλασσών και η Ελλάς ζούσε το μεγάλο της όνειρο των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Ο Γιώργος Καραμπατζάκης, αδελφός της μητέρας μου, της μικρότερης αδελφής του, από τα εννιά παιδιά της οικογένειας Καραμπατζάκη Μισιρλή, όπως όλα τα χριστιανόπουλα είχαν εθελοντικά καταταγεί στον Ελληνικό Στρατό. Η μάνα μου ήταν το τελευταίο πρόσωπο που αγκάλιασε και φίλησε ο Γιώργος γιατί ήταν η μικρότερη της οικογένειας. Η μάνα μου μέχρι που πέθανε θυμόταν αυτήν την αγκαλιά και εκείνο το φιλί του αδελφού της. Ο Γιώργος έγραψε. Σας γράφω από το Ουσάκ. Μιας πόλης στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας από όπου κατετάγη με αρκετά άλλα συνχωριανόπουλα του από την Υψηλή της Μικράς Ασίας .Έστελνε χαιρετίσματα στην θεία του την Αργυρώ, στον θείο του τον Γιαννάκη, στην γειτόνισσα Βασιλεία, στον νονά του, σε όλους τους, οικογενειακώς και στον γείτονα του Κώστα Σακιρτζή.
Στον παπά οικογενειακώς. Πέρα από τον σεβασμό που έτρεφαν οι Μικρασιάτες για τον παπά τους και που εκείνη την περίοδο ο παπάς ήταν και ο δάσκαλος για τα παιδιά της περιοχής και χάρη στον παπά και δάσκαλο ο Γιώργος μας ενημερώνει με αυτό το γράμμα του.
Τα κορίτσια του παπά, οι παπαδίτσες, και τα συγχωριανόπουλα του Γιώργου τον θυμούνταν μέχρι που πέθαναν και άναβαν ένα κεράκι για την ψυχή του Γιώργου που η μονάδα του βρέθηκε να πολιορκεί την Άγκυρα και να περιμένει τη σάλπιγγα για την προέλαση και την κατάληψή της. Δυστυχώς για λόγους που οι ιστορικοί γνωρίζουν αντί της προέλασης διατάχθηκε η οπισθοχώρηση. Μας πληροφορεί στο γράμμα του αυτό, ότι κατετάγη στον 5ο Λόχο, 3Ο Σύνταγμα Πεζικού, 13η Μεραρχία. Ο Γιώργος δεν είχε την τύχη του άλλου Μικρασιατικού Ελληνισμού, της προσφυγιάς του 1922. Σκοτώθηκε στον μέτωπο. Πέθανε σαν ήρωας για τα πιστεύω και τα ιδανικά του και κάπου στην Αλμυρά έρημο στην Κόκκινη Μηλιά ο Ελληνισμός έχει της προφυλακές των ηρώων να περιμένουν εμάς τους νεοέλληνες να τους θάψουμε και να τους μιμηθούμε.
Ύστερα από αρκετά χρόνια, προσπάθησα να ακολουθήσω την διαδρομή του Ελληνικού Στρατού. Πέρασα από την Άγκυρα και έφθασα μέχρι την Ισσό. Ήταν το όριο που ο Αριστοτέλης επέτρεπε τον Αλέξανδρο να φθάσει και που ευτυχώς ο Αλέξανδρος εκτιμώντας τις καταστάσεις εκ του σύνεγγυς δεν τον άκουσε.
Αυτή η τεράστια περιοχή, από όπου περάσεις, όπου σκάψεις, όπου μιλήσεις μυρίζει Ελλάδα. Οι λαοί που την κατοικούν ζουν στην πραγματικότητα τους μύθους, τις ιστορίες των Ελλήνων. Οι ακρίτες και οι ήρωες μας, οι φιλόσοφοι, οι ιεράρχες, οι Άγιοι μας, και η κουλτούρα μας την ανασταίνουν.
Ο Γιώργος έμεινε, όπως χιλιάδες ήρωες σαν τον Γιώργο να φιλάνε και να δείχνουν τον δρόμο για το καθήκον. Ο Γιώργος δεν πέθανε όπως δεν πέθαναν και οι χιλιάδες συμπολεμιστές του. Τα αδέλφια του όλα σχεδόν βάπτισαν ένα Γιώργο ή μια Γεωργία για να μη ξεχαστεί ο Γιώργος, ο ήρωας. Και όσα κουμπαριά έκαναν, τα βαφτισίμια πήραν το όνομα του Γιώργου.
Η αγωνία μου ήταν να μπορέσω κάποτε, στα εκατό χρόνια από το γράμμα του να τον ξαναθυμίσω. Ο Θεός με βοήθησε να το κατορθώσω. Το σημερινό μου δημοσίευμα είναι ένα μνημόσυνο για τους ανθρώπους που την εποχή του γράμματος γιόρταζαν τα εκατό χρόνια από την ίδρυση της Νέας Ελλάδος. Έχουμε καθήκον να τους θυμόμαστε. Οι νεκροί ζουν λέει μια παροιμία όσο οι ζωντανοί τους θυμούνται και είναι κατάντια της φυλής μας σήμερα που ζούμε τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση να ζούμε αυτή την παρακμή.
