Μήπως όμως εδώ σφάλουμε;Η τύχη ενός λαού εξαρτάται από την αυτοεπίγνωση των πράξεων και τωναξιών τουπου αυτός βιώνει σε κάθε φάση της πορείας του. Η επίκληση όμως τουενδόξουπαρελθόντος συμβάλλει μόνον εις την καθοδήγησή του για την αντιμετώπισημίαςκρίσεως, ενός κινδύνου, και τίποτε περισσότερο. Δεν επαρκεί για τηναντιμετώπιση μίας κρίσεως όταν δυστυχώς εκλείπουν οι αξίες του, οιδημοκρατικέςκαι κοινωνικές του αντιλήψεις που διέπουν και διατρέχουν όλο το φάσμα τουκοινωνικού συνόλου, χωρίς όμως εξαιρέσεις και διαχωρισμούς.
Όμως, με ποίουςτρόπους και με ποία μέσα θα αντιμετωπίσουμε την τεράστια κρίση πουβιώνουμεόταν δεν θέλουμε να έχουμε επίγνωση των αιτίων που τις έχουνπροκαλέσει, αλλάκαι τις ανάλογες αξίες που αποτελούν την δύναμη του Έθνους;
Δυστυχώς εμείς οι Έλληνεςσε θέματα εθνικά αποστρεφόμαστε την αλήθεια, διότι δεν θέλουμε ναέχουμεεπίγνωση των πραγματικών γεγονότων και τις συνέπειες των. Τείνουμε ναεπιρρίπτουμε τις ευθύνες για όλα τα δεινά της χώρας εις τους άλλους.Πολλάείναι τα παραδείγματα αυτής της καταστροφικής συμπεριφοράς μας εις τηνπρόσφατηιστορία: Η δολοφονία του Καποδίστρια και οι συγκρούσεις των φατριών τωνηρώωντου 1821 που διαμόρφωσαν μίασυγκρουσιακή συμπεριφορά εις την υπόσταση των ελληνικών κομμάτων. Ησύγκρουσητου Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κωνσταντίνου για την συμμετοχή τηςχώρας ειςτον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τις καταστροφικές συνέπειες. Η ΜικρασιατικήΚαταστροφή του 1922 από την οποία ούτε μέχρις σήμερα συνήλθε η Πατρίδαμας. ΟΕμφύλιος Πόλεμος που δίχασε τους Έλληνες και προκάλεσε τόσα δεινά, αλλάκαιταυτόχρονα μας στέρησε την ευκαιρία να διεκδικήσουμε πολεμικέςαποζημιώσεις καιτο «κατοχικό δάνειο» δισεκατομμυρίων δολαρίων από την Γερμανία. Ημετανάστευσηεις την ξενιτιά εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων κατά το τέλος τηςδεκαετίας του 50και αρχάς του 60, λόγω κοινωνικής και οικονομικής υστέρησης καιεξαθλίωσης τουλαού μας. Η κυπριακή τραγωδία και ο διαμελισμός της Κύπρου. Και τέλοςμετά τηνμεταπολίτευση, η πρόσφατη αποτυχία της χώρας μας, ως μέλος τηςΕυρωπαϊκήςΈνωσης, να δράξει χρυσές ευκαιρίες για μία ριζική κοινωνική, οικονομικήκαιπολιτική ανασυγκρότηση και ανόρθωση που θα επέτρεπαν την Πατρίδα μας νααντιμετωπίσει παγκόσμιες προκλήσεις.
Εις την παγκόσμιαιστορία, η Πατρίδα μας ως χώρα ευρίσκεται εις την κορυφή τηςπολιτιστικήςπυραμίδας. Η συνεισφορά της είναι όχι μόνον ανυπολόγιστη, αλλάταυτόχρονα καιαδιαμφισβήτητη από όλους τους λαούς του κόσμου. Όμως πως είναι δυνατόνναεπιρρίπτουμε τις ευθύνες, για τα δεινά που βιώνει ο λαός μας, σε όλουςτουςάλλους, είτε αυτοί είναι Γάλλοι, Γερμανοί, Ρώσοι, Αμερικανοί κ.λ.π.,όταν όλοιαυτοί είναι θαυμαστές της Πατρίδας μας;
Η μεγάλη κρίση πουδιέρχεται η χώρα μας είναι ενδογενής και προέρχεται από την ιδιοτελήσυμπεριφορά μας. Ενώ ευρισκόμαστε εις το χείλος του γκρεμού,συνεχίζουμε ναεπιρρίπτομε τις ευθύνες όχι μόνον εις τους εξωγενείς παράγοντες, αλλάκαι ειςόλους τους φορείς και τα κόμματα της χώρας μας. Εμείς ως λαός, ο καθείςαπόεμάς, φαίνεται ότι δεν φέρουμε ουδεμία ευθύνη. Ο κ. Πάγκαλος με όλη τηνθρασύτητα που τον διακατέχει είπε ορθώς μία αλήθεια. Ότι επί δεκαετίεςπωλούσαμε την ψήφο μας εις τους πολιτικούς για να μας διορίζουνε εις τοδημόσιο, εις τις ΔΕΚΟ και εις ιδιωτικές επιχειρήσεις που είναιδιαπλεκόμενες μετο δημόσιο.
Αναρωτηθήκαμε και αναλογιστήκαμε ποτέ τακάτωθι;
α. Πόσες χιλιάδες ψηφοφόρους διόρισαν οιπολιτικοί μετά την μεταπολίτευση, τα τελευταία 37 χρόνια;
β. Μήπως οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι βουλευτές μαςέχουν δικά τουςεκτυπωτικά μηχανήματα που εκτυπώνουν χαρτονομίσματα αξίαςδισεκατομμυρίων ευρώγια να εξαγοράζουν τις ψήφους μας;
γ. Μήπως η παραγωγικότητα της χώρας μας και οι καταβληθέντεςπρος το κράτοςετήσιοι φόροι επαρκούν για την διαρκή εξαγορά εκατομμυρίων ψηφοφόρωνκαι διαρκήμονιμότητα που κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ εις τον κρατικόπροϋπολογισμό,χωρίς ταυτόχρονα να κατασπαταλώνται οι φόροι που καταβάλλονται, για τονίδιολόγο και οι κοινοτικές επιχορηγήσεις αλλά παράλληλα και να χρεώνεται ηχώρα μαςμε δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως σε εγχώριες και διεθνείς τράπεζες;
δ. Διερωτηθήκαμε ποτέ να μάθουμε ότι οιΚυβερνήσεις και τα κόμματα διέφθειραν και όλους τους άλλους φορείς τηςΕλληνικής Πολιτείας για να εξασφαλίσουν την νομιμότητα και τηνατιμωρησία τωνπράξεων των;
Αναληθώς εν μέσω τηςκρίσεως ισχυριζόμαστε ότι δεν γνωρίζαμε τίποτε για όλα αυτά πουσυνέβαιναν επίδεκαετίες εις την χώρα μας. Και όμως πόσα εκατομμύρια συμπολίτες μαςδενκαυχιόμαστε, δεν υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε μέλη της δικής μαςοικογένειας, ήσυγγενείς και φίλους, οι οποίοι είναι διορισμένοι εις το δημόσιο καιτις ΔΕΚΟ,οι οποίοι αμείβονται διπλάσια και τριπλάσια, με επιδόματα, με εφάπαξ,καιπρόωρες συνταξιοδοτήσεις, με αποχή από την εργασία τους και απεργίες,ενώ εμείςοι ίδιοι εις τον ιδιωτικό τομέα, τελείως αφελείς, αποδεχόμαστε πενιχρέςαμοιβέςκαι αναξιοπρεπείς συντάξεις.
Σε μία πράγματιδημοκρατική κοινωνία, η ηθική δεν επιτρέπει ποτέ τέτοιες συμπεριφορές.Όμως ηανοχή και η έλλειψη αντίδρασης σε τέτοια φαινόμενα διαμορφώνει με τηνπάροδοτου χρόνου μία διεστραμμένη συμπεριφορά όλης της κοινωνίας.Επί δεκαετίεςδεν μας ενδιέφερε ποτέ η συμπεριφορά των άλλων, ασχέτως εάν αυτή ειςτην ουσίαστρέφεται κατά του ίδιου του εαυτού μας και την δίκαιη ανέλιξή μας.Μετά τηνμεταπολίτευση πόσους χιλιάδες Πάγκαλους δεν έχουμε ανεχθεί, οι οποίοιευθέως,ευθαρσώς ή εις το υποσυνείδητό τους ισχυρίζονται ότι «όλοι τα φάγαμεμαζί!»;Και ποία είναι η αντίδραση μας, αλλά και η αντίδραση των ΕισαγγελικώνΑρχών;
Η κρίση έβγαλετώρα εκατοντάδεςχιλιάδες συνανθρώπουςμας εις τις πλατείες. Διερωτάται κανείς, γιατί τώρα και όχι πριν απόπολλάχρόνια; Εκτός από τους μούντζες κατά του Κοινοβουλίου και τωνΠολιτικών, ποίαείναι όμως τα αιτήματα όλων των αγανακτισμένων; Η οργή χωρίς ναπροσδιορίζεικαι την εναλλακτική λύση μπορεί να παρερμηνευθεί και να επιβεβαιώσει τοθυμόσοφο: «πολεμήστε τη διαφθορά ή δώστε μου περισσότερες ευκαιρίες νασυμμετάσχω και εγώ!» Ή τον Ισοκράτη που μας λέει ότι: «το ήθος όλων των πολιτών εξομοιώνεται με τοήθος των κυβερνώντων».
Πως εμείς οι Έλληνεςανεχόμαστε Κόμματακαι Πολιτικούς αλλάκαι διάφορους άλλους φορείς της Ελληνικής Πολιτείας να ομιλούν και ναπροκαλούνακόμη και σήμερα για το «Κοινοβούλιο το οποίο είναι ο Ναός τηςΔημοκρατίας, καιότι πρέπει να τοδιαφυλάξουμε», όταν η κατάντια του λαού μας αποτελεί ατράνταχτηαπόδειξη, ότιεδώ και πολλά χρόνια η αληθινή Δημοκρατία εις την χώρα μας, για τηνοποίαανεξήγητα ακόμη τώρα τόσο πολύ «υπερηφανευόμαστε», δυστυχώς έχειαυτοκαταργηθεί!
Γεώργιος Ε. Δημητράκης
