Γράφει η Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
«Αν οι άνθρωποι και οι δημιουργικές τους τάσεις – αυτές που βγαίνουν μέσα απ’ την τέχνη, την υγιή επιχειρηματικότητα, την όποια δημιουργική κοινωνική πράξη – δεν γίνουν πρώτιστο μέλημα της πολιτικής, έχουμε να δούμε πολύ χειρότερα…»
Φοίβος Δεληβοριάς
Κάθε φορά όταν έρχεται η ώρα να «πέσει η αυλαία» σε μια ακόμα διοργάνωση-θεσμό για την Ξάνθη, όπως είναι οι Γιορτές Παλιάς Πόλης, τα συναισθήματα για όλους μας είναι ανάμικτα. Για όσους εμπλεκόμαστε σε αυτές, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ίσως ακόμα περισσότερο.
Κούραση; Σίγουρα. Για να οργανωθεί, να στηθεί, να λειτουργήσει αλλά και να καθαριστεί όλο το σκηνικό στο οποίο κινούνται, χορεύουν, απολαμβάνουν χιλιάδες Ξανθιώτες κι επισκέπτες, άλλοι χιλιάδες δουλεύουν σκληρά, πολλοί απ’ αυτούς εθελοντικά.
Ευχαρίστηση; Σίγουρα. Για μια βδομάδα κινούμαστε σε έναν πανέμορφο χώρο της πόλης, γεμάτο μνήμες κι ιστορία αλλά και παρόν. Βάζουμε τα καλά μας κι υποδεχόμαστε επισκέπτες από την πατρίδα μας κι απ’ όλο τον κόσμο, για να δείξουμε τι δημιουργήθηκε αλλά και δημιουργείται σ’ αυτόν τον τόπο. Τι έκριναν κάποιοι άνθρωποι στο παρελθόν ότι έπρεπε να διατηρηθεί για το μέλλον, τι σκεφτόμαστε να διατηρήσουμε εμείς από το δικό μας παρόν.
Προσμονή; Σίγουρα. Οι άνθρωποι που ήρθαν επισκέπτες στις γιορτές να ξαναέρθουν, να γίνουν πρεσβευτές της πόλης, να την μπολιάσουν με τη ματιά τους. Προσμονή, την επόμενη φορά να γίνουμε ακόμα καλύτεροι, να υλοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κι ευφάνταστες ιδέες, να μοιραστούμε ακόμα ομορφότερες εμπειρίες, ακόμα και να πετάμε λιγότερα σκουπίδια! Και γιατί όχι την επόμενη μέρα των Γιορτών, όχι μόνο την επόμενη χρονιά!
Γιατί να περιμένουμε τις επόμενες Γιορτές Παλιάς Πόλης, για να δούμε ατομικές ή ομαδικές εκθέσεις και δράσεις των καλλιτεχνών της Ξάνθης; Γιατί να ζητάμε να έρθουν στο προσκήνιο οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι χαράκτες, οι ηθοποιοί, οι ξυλογλύπτες, οι χειροτέχνες, οι συλλέκτες, οι μουσικοί της πόλης μόνο κατά την περίοδο των Γιορτών, συχνά εν μέσω decibel που αποπροσανατολίζουν, μέσα σε ένα τόσο γεμάτο πρόγραμμα, του οποίου τις πολυποίκιλες δράσεις απλά δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε πλήρως;
Ας φανταστούμε μόνο πόσο θα ομόρφαινε η ταλαιπωρημένη καθημερινότητα όλων μας, αν έβρισκε στέγη η σύγχρονη τέχνη στην πόλη μας…
Αν στηρίζονταν καλλιτέχνες να δημιουργήσουν, να συνομιλήσουν με τον δημόσιο χώρο, τα πάρκα, τις πλατείες και να συν-δημιουργήσουν με την πόλη, να ενισχύσουν κοινότητες και να απαλύνουν μοναξιές…
Αν υπήρχαν μόνιμα δράσεις που θα έφερναν την παυσίλυπο τέχνη στη ζωή όλων μας…
Σ’ αυτές τις δύσκολες παγκόσμια συνθήκες που ζούμε, θα ήταν σίγουρα σαν να έφερναν σε μας και τα παιδιά μας γάργαρο νερό από μια βουνίσια πηγή, για να ξεδιψάσουμε και να πλύνουμε μια πληγή.
Ας φανταστούμε μόνο; Όταν κάποιος είναι διψασμένος ή πονεμένος, δεν μπορεί να περιμένει…
