Το έλεγαν «καφέ Κύκνος». Ήταν σίγουρα μια παράξενη καφετέρια της Ξάνθης. Ιδιαίτερη οπωσδήποτε. Για πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα γιατί την είχε ο Τάσος. Όπου Τάσος, ήταν ένας μοναδικός τύπος μάγκα, λίγο μποέμ και πολύ ανεπανάληπτο στυλ, ιδιαίτερα για τα δεδομένα της Ξανθιώτικης επαρχίας. Ίσως να το/ν έλεγες «εκτός εποχής». Συμπαθέστατος ως άνθρωπος, που λες και τον χρειαζόμασταν στην Ξάνθη, διακαώς να υπάρχει. Το σακάκι έπεφτε στον ώμο, το μαντήλι πάντα στο πέτο και το καπελάκι ή τραγιάσκα στο κεφάλι που έδινε στυλ. Ο Τάσος λοιπόν, εκτός από κύκνο, είχε κι ένα σκύλο. Τον έλεγαν Ρόκι κι ήταν ντόμπερμαν, απ΄ αυτά που μόλις περνούσαν από δίπλα….τρόμαζες.
Ο Τάσος πήγαινε «πακέτο» με το μαγαζί του, τον Κύκνο και ίσως ακόμη περισσότερο με την Γαλλίδα σύζυγο Μαρτίν, που μαγείρευε ενίοτε Ευρωπαϊκές σπεσιαλιτέ, στο μενού του μαγαζιού. Έφτιαχνε επίσης την πιο γλυκιά και νόστιμη ρόφημα σοκολάτα στην πόλη. Στο κατάστημα ερχόταν λίγοι και καλοί, που γινόταν καλύτεροι όταν τα καλοκαίρια απολάμβαναν την λιλιπούτεια παραδεισένια αυλή του αρχοντικού. Γιατί ο “Κύκνος” βρισκόταν σε αρχοντικό και μάλιστα σε κεντρικό σημείο (έναντι του Λυκείου Ελληνίδων). Ένα αρχοντικό που εάν το έβλεπε σήμερα ο ιδιοκτήτης του κ. Στάλιος, πολύ θα στεναχωριόταν για την κατάντια και την εγκατάλειψη του.
Ο Τάσος «πάτησε πόδι» για να μην φύγει απ’ τον «Κύκνο», όταν το οίκημα πέρασε στο Πανεπιστήμιο ΔΠΘ και μάλιστα στο τέλος δικαιώθηκε, παρά τις δικαστικές προβλέψεις. Ίσως να ήξερε ότι θα καταλήξει από κύκνος σε ασχημόπαπο, διαψεύδοντας παράλληλα και το αίσιο τέλος στο γνωστό παραμυθάκι. Σήμερα ο Τάσος σίγουρα τους κοιτά όλους και χαμογελά από ψηλά, στον ουρανό. Όπως πάντα θα έχει σίγουρα ακόμη το περιποιημένο μουστάκι και το λαδωμένο μαλλί του. Πιθανών να έχει μαζέψει την παρέα, λέγοντας και πάλι ιστορίες απ’ το πέρασμα στην “Λεγεώνα των Ξένων”. Άλλωστε λένε ότι οι «Les amis de kyknos» («Φίλοι του Κύκνου») υπάρχουν ακόμη ως άτυπη ομάδα στην Ξάνθη, που ακόμη τον σκέφτονται και πίνουν στην υγειά του…..
