Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
«… δυνατός είναι μόνο αυτός που μπορεί να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος. Αν στ’ αλήθεια πιστεύω στον εαυτό μου τότε δεν χρειάζεται να έχω πάντα δίκιο».
Γκάμπορ Μάτε
Συγγνώμη, Άνοιξη, που δεν μπορώ να επικεντρωθώ μόνο στα πολλά θετικά ενός ακόμα Φεστιβάλ Μουσικών Σχολείων που τέλειωσε.
Που δεν μπορώ να πω μόνο πολλά «μπράβο» στους οργανωτές και στους εκατοντάδες μαθητές και εκπαιδευτικούς που ήρθαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και το εξωτερικό και μοιράστηκαν τη δουλειά τους και τη μουσική που αγαπούν και που εκπαιδεύει την ψυχή μας.
Που δεν ασχολούμαι μόνο με τους εκατοντάδες εθελοντές που έδειξαν έμπρακτα ότι αγαπούν την πόλη τους, το φεστιβάλ και τη μουσική που πλημμύρισε την Ξάνθη και προσέφεραν ό,τι πολυτιμότερο: τον χρόνο τους, την αφοσίωση και τον κόπο τους.
Που δεν απευθύνω μόνο ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους τόσους σημαντικούς καλλιτέχνες που ήρθαν στην Ξάνθη και μοιράστηκαν μαζί μας τη θεία μουσική τους.
Συγγνώμη που νομίζουμε ότι αρκεί να δίνουμε κάποια λεφτά σε ένα φεστιβάλ, για να αποτελέσει αυτό μάθημα και εμπειρία για τα παιδιά μας.
Που δεν καταλαβαίνουμε τη διαφορά ανάμεσα σε μια συναυλία σε εξωτερικό χώρο και σε μία σε ένα κλειστό αμφιθέατρο, έστω κι ένα που δε μας χωράει όλους και αναγκαζόμαστε να είμαστε όρθιοι.
Που νομίζουμε ότι δεν πειράζει να πηγαινοερχόμαστε, να μιλάμε δυνατά στον κλειστό χώρο, να παίζουμε με το κινητό μας, ενώ καλλιτέχνες καταθέτουν μπροστά μας την ψυχή τους και τη σκληρή δουλειά ετών.
Που δεν απαιτούμε από τους εκλεγμένους από μας αυτοδιοικητικούς να δείξουν την αρχοντιά τους φεύγοντας όχι αυτάρεσκα στη διάρκεια ενός τραγουδιού αλλά τουλάχιστον στο διάλειμμα ανάμεσα σε δυο τραγούδια.
Συγγνώμη που δε μαθαίνουμε στα παιδιά μας να τιμούν τους μουσικούς και τους καλλιτέχνες στη σκηνή με την προσοχή και τη σιωπή τους και να τους συμπεριφέρονται με τον ίδιο σεβασμό που θα πρέπει κι αυτά να απαιτήσουν όταν εκτεθούν επαγγελματικά μπροστά σε κοινό.
Συγγνώμη, Σαββίνα Γιαννάτου, για όλα αυτά, αλλά σ’ ευχαριστώ που σε είδα και σε άκουσα. Σ’ ευχαριστώ για την κόσμια παρατήρηση που έκανες σχετικά με τη φασαρία. Σ’ ευχαριστώ για την εμπειρία χρόνων που σε έκανε να μην αποσπάσαι στο ελάχιστο απ’ οτιδήποτε κι αν γινόταν μπροστά σου. Και γίνονταν και ακούγονταν πολλά.
Συγγνώμη, Μάνο Χατζιδάκι, που το όνομά σου ακούγεται συχνά σε αυτό το φεστιβάλ. Επί ματαίω; Τι θα μας έλεγες αν μπορούσες να μας δεις στη συναυλία του συγκροτήματος Primavera en Salonico (Άνοιξη στη Σαλονίκη) σε ένα ανεπαρκές αμφιθέατρο;
Συγγνώμη που επιμένω στα αρνητικά σε αυτό το κείμενο αλλά κανενός το δάχτυλο δεν είναι αρκετά μεγάλο, για να κρυφτούμε πίσω του. Ή για να κρύψει τα άπειρα σκουπίδια που άφησαν πίσω τους ντόπιοι κι επισκέπτες, μαθητές κι ενήλικες (!) στους δρόμους της πόλης μετά τις εκδηλώσεις λήξης του φεστιβάλ. Αυτά τα σκουπίδια που οι άνθρωποι του Δήμου κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες την Κυριακή το πρωί να τα μαζέψουν. Αλλά φυσικά πρόλαβαν και τα είδαν οι ξένοι επισκέπτες που έκαναν βόλτα στην Ξάνθη και είδαν μια διαφορετική «πόλη με τα χίλια χρώματα».
Αν δε βάλουμε το δάχτυλο πρώτα οι ίδιοι «επί τον τύπο των ήλων» και δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας, ατομικά και συλλογικά, θα μείνουν στο τέλος μόνο όσοι αυτάρεσκα αφήνουν (ούτε καν πετούν) το χάρτινο ποτήρι του καφέ όπου τύχει, ακόμα κι αν δίπλα τους υπάρχει κάδος.
Αν δεν προσπαθήσουμε κι απαιτήσουμε όλοι μας, στην οικογένειά μας πρώτα-πρώτα ή σε όποιο πόστο κι αν είμαστε, να μην εξευτελίζουμε τόσο αξιόλογες προσπάθειες «μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες» που θα έλεγε κι ο Αλεξανδρινός ποιητής, σίγουρα κάποια στιγμή θα καταντήσουμε τη ζωή μας μια «καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική» (Κωνσταντίνος Καβάφης).
Οι τρόποι υπάρχουν, η μόρφωση όλων μας δε σταματάει ποτέ, η δύναμη και η δυναμική της Ξάνθης, που φάνηκε και σε αυτό το Φεστιβάλ, μας υποχρεώνει όλους να προσπαθήσουμε για ένα ακόμα καλύτερο του χρόνου, σε όλα τα επίπεδα. Για να είναι πραγματικά η Ξάνθη «πόλις ονείρων».
