Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
…ανασαίνουμε όπως μπορούμε ν΄ ανασάνουμε
με μια μικρούλα δέηση κάθε πρωί
που βρίσκει τ΄ ακρογιάλι ταξιδεύοντας
στα χάσματα της μνήμης-
Γιώργος Σεφέρης
Κάθε μέρα και μια τρύπα που πρέπει να γεμίσουμε από το υστέρημα μας. Μα κάποτε και το υστέρημα τελειώνει.
Που να βρούμε την δύναμη, ψυχική και πνευματική να σταθούμε όρθιοι, με όση αξιοπρέπεια(αν) μας έχει απομείνει, με όλα τούτα που συμβαίνουν στις μέρες μας; Μέρες του ΄23.
Και για την υγεία της σκέψης, και αφού οι συνομιλητές λιγοστεύουν, η πένα ορθώνεται για να βρει τρόπους να επουλώσει τις πληγές, αν επουλώνονται, και να συνεχίσει να ελπίζει, να βρει δρόμους.
Και ένα ερώτημα αμείλικτο θέτει κάθε πρωί. Τι κάνουμε στις μέρες μας; Μέρες του ΄23.
Και το ένα ερώτημα φέρνει το άλλο…
Μας ανήκουν οι μέρες μας; Ποιοι τις καθορίζουν;
Πόσο δύσκολο είναι να ζήσουμε σαν άνθρωποι; Υπάρχουν δικαιώματα; Υπάρχουν αξίες;
Και τούτος ο πλανήτης που τον οδηγούμε ανεξέλεγκτα στην καταστροφή μέσω της σήψης, της διαφθοράς και τις αλόγιστης κατανάλωσης πόρων, έχει μέλλον;
Και εν τέλει πόσοι παράφρονες μας εξουσιάζουν σαν παγκόσμια κοινότητα;
Και πόσο θα αντέξουμε;
Και κάθε ερώτημα μια τρύπα είναι που θέλει απάντηση.
Ζούμε σε συνθήκες πολέμου την κάθε μέρα. Και αντί η επιβίωση και η ευτυχία του ενός να εξαρτάται από αυτήν του άλλου, προτείνεται και καθιερώνεται η ανθρωποφαγία.
Και με κομμένη την ανάσα και την σκέψη, μέσα στον οχετό της παραπληροφόρησης και των ψεύτικων ειδήσεων προς εξυπηρέτηση των ολίγων(ολιγαρχία) παρακολουθούμε θανάτους. Μεταξύ αυτών και τον δικό μας!
Η σκάλα της ζωής τρίζει για τα καλά και οι τρύπες μεγαλώνουν.
Μας βρίζουν καθημερινά, μας κοροϊδεύουν, μας απαξιώνουν και εγκληματούν συνεχώς εις βάρος μας.
Κανένας λόγος δεν μπορεί να γεμίσει την τρύπα της αθλιότητας που παράγεται για μας. Και όσο περισσότερη εξαθλίωση τόσο ανήμπορο το πλήθος. Για αυτό και πολεμούν με λύσσα ό,τι το πνευματικό. Θέλουν σκυμμένα κεφάλια δίχως λόγο και ντροπή!
Μέρες του ΄23. Τι απολογισμό μπορεί να κάνει ο καθένας μας, αν κοιτάξει γύρω του, μπροστά στην κατιούσα που έχει πάρει η ζωή;
Θλίψη, πείνα, και για όσους έχουν τα προς το ζην ή το ευ ζην, κυρίως αδιαφορία, εγωισμός και έπαρση!
Ή αλλιώς, ο χορτάτος στο νηστικό πώς να πιστέψει;
Κάπως έτσι τελειώνουν και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν μας ανήκει πια τίποτα. Ούτε η ζωή μας. Πολιτικές συμμορίες, υπάλληλοι μεγιστάνων λεηλατούν στο πέρασμα τους τα πάντα. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας και αντίσταση καμία.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμιά αξία.
Είμαστε δούλοι(των) ελαχίστων, κατά τόπους, οικογενειών που ζητούν και την ψήφο μας για να βαπτίσουν τα τυραννικά αυτά καθεστώτα, Δημοκρατίες. Ο τρόμος είναι ο νόμος!
Το παιγνίδι που παίζεται είναι μεταξύ τρέλας και απληστίας!
Μέρες του ΄23. Όλα ελέγχονται. Ενώ το έγκλημα βασιλεύει με την συνεργασία κράτους και παρακράτους.
Όλα παρακολουθούνται. Ο αέρας που αναπνέουμε, οι ειδήσεις που ακούμε, η πείνα μας, η δυστυχία μας…
Μέρες μαρτυρικές του ΄23 και ο πόλεμος συνεχίζεται δίχως να υπάρχουν οχυρά παρά μόνο τρύπες που κάθε μέρα περισσεύουν. Και που και πόσο να κρυφτείς, πρόσφυγας στην ίδια σου την πατρίδα;.
Πόσο θα αντέξουμε, ρωτάει κάθε πρωί ο αγγελιοφόρος, υπό μορφή ελεύθερης πένας ή σαν τρύπα στο νερό.
Τρύπα η απάντηση!
Και εμείς;
Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν.
Ενώ καίγονται τα σπίτια μας(και τα παιδιά μας) θέλουν να τραγουδάμε αφού οι κρατικές δολοφονίες, βαφτίζονται θυσίες και ευκαιρίες, από θρασύτατους πολιτικούς που τους εκλέγουμε για το ήθος τους(!) και δημοσιογράφους λάτρεις κάθε χυδαιότητας και ξετσιπωσιάς που εκτελούν με το αζημίωτο κάθε βρωμιάς πλυντήριο και συμβόλαιο πνευματικού και ηθικού θανάτου μας!
Σωτήρες των άσωτων σωτήρων τους. Ίδια φάτσα, ίδια ράτσα.
Τρύπα και η μνήμη.
Τον άνθρωπο θα τον καταλάβεις από τον λόγο του.
Πως φτάσαμε ως εδώ;
Μέρες του ΄23. Τρύπες συνείδησης. Κατάτρυπα λόγια. Κουρέλια τα ήθη. Μαύρες τρύπες και τα μάτια, που δεν μπορούν να αντικρίσουν τα ανήμπορα, μέσα στα αποκαΐδια, παιδιά τους.
Τα Τέμπη δείχνουν το μέλλον…
Μέρες Εθνικής ιστορικής ντροπής με δική μας την ευθύνη και το κόστος.
Μέρες καμιάς εμπιστοσύνης.
Και η χώρα, μια μάνα ρακένδυτη μαυροφορεμένη τρύπα στο χάρτη.
Και πόνος πολύς στον αέρα, από ψυχές που εξαϋλώθηκαν και τις αναπνέουμε.
Και τα σκουλήκια στις τρύπες τους…
Μέρες του ΄23…
