Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
«Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του…
Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα»
Διονύσης Σαββόπουλος
Σε ένα καράβι, όπως και σε οποιαδήποτε δουλειά, πρέπει να βρεθεί το κατάλληλο πλήρωμα, για να προχωρήσει το σκαρί προς τον προορισμό του. Για να αρμενίσει τα πέλαγα με ασφάλεια και ομοψυχία, για να ξεπεράσει τις φουρτούνες και τις κακοτοπιές.
Τι γίνεται όμως όταν το σκαρί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σχεδία; Τι γίνεται όταν η σχεδία αρχίζει να βουλιάζει κι όταν, παρά τις υποσχέσεις, αρχίζει να χάνεται απ’ τον ορίζοντα η Ιθάκη;
Τότε ίσως είναι που το πλήρωμα, ακόμα κι αν αυτό δεν αποτελείται παρά από έναν Κανένα, πρέπει να φτιάξει μόνο του την Ιθάκη.
Όπως έγινε σε ένα μικρό χωριό της ηπειρωτικής Ελλάδας. Σε ένα ξεχασμένο μέρος, όπως τόσοι, σε μια περιοχή γεμάτη βαλτόνερα. Εκεί γεννήθηκε πριν από περίπου 50 χρόνια ένα κορίτσι. Το οποίο όμως λόγω μιας ασθένειας δεν έμελλε να βλέπει το φως αυτού του κόσμου για πολύ καιρό.
Η Δήμητρα Κουτσουρίδου στα 8 της χρόνια έμεινε τυφλή. Η τυχαία (;) επαφή της με ένα περιοδικό με δώρο ξύστρες της έδωσε τον σκοπό, τον προορισμό, της έφτιαξε την Ιθάκη.
Τι θα γινόταν αν μάζευε όσο πιο πολλές ξύστρες και σβήστρες μπορούσε; Κι αν έμπαινε στο βιβλίο Γκίνες των παγκόσμιων ρεκόρ με τη συλλογή της; Κι αν έτσι αποκτούσε η ζωή της νόημα, συνέχεια αιώνια, ακόμα και μετά τη φυσική νομοτέλεια;
Η Δήμητρα Κουτσουρίδου βρήκε συνοδοιπόρους στο δρόμο της. Εκτός από την οικογένειά της, της οποίας η αγάπη τη στήριξε, άνθρωποι γνωστοί και άγνωστοι, κοντινοί και μακρινοί, πίστεψαν σ’ αυτήν την τρέλα και συμπλήρωσαν το πλήρωμα στο σκαρί της, που από σχεδία έγινε καράβι ολόκληρο.
Και η τρέλα έγινε όνειρο, αλλά όνειρο απτό. Και το μοναδικό παγκοσμίως «Μουσείο Σβήστρας και Ξύστρας» είναι εκεί και μας περιμένει. Χωρίς μόνιμους υπαλλήλους και ωράριο λειτουργίας. Αλλά με μια απίστευτη συλλογή με χιλιάδες και πολύχρωμες σβήστρες και ξύστρες που μας ταξιδεύουν αβίαστα στην παιδικότητα του καθενός μας. Με ένα γκράφιτι στην αυλή του άδειου παλιού σχολείου που το φιλοξενεί που λέει «Να μείνουμε για πάντα παιδιά». Και με δυο γραμμές σε ένα κάδρο από τους Δημήτρη και Γιώργο Φορτομάρη, αφιερωμένους στη Δήμητρα που δεν είναι πια μαζί μας: «Τυφλοί δεν είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να δούνε. Τυφλοί είναι αυτοί που βλέπουνε μα στο σκοτάδι ζούνε…».
Πώς γίνεται μια τυφλή γυναίκα να βλέπει τα όνειρά της και να παλεύει για αυτά, με μεγαλύτερη πίστη από οποιονδήποτε βλέποντα;
Πώς γίνεται ένας αδύναμος, φαινομενικά και σωματικά, άνθρωπος να δίνει δύναμη σε τόσους πολλούς, προσπαθώντας το αδύνατο, επιμένοντας και εμπνέοντας;
Πώς γίνεται το πλήρωμα του χρόνου να φτάσει και για μας και για τα όνειρά μας τη νέα χρονιά που ξεκίνησε;
Ακόμα όμως κι αν δε φτάσουμε το 2023 στην Ιθάκη, μακάρι έστω να ακούσουμε το σαγηνευτικό τραγούδι των σειρήνων, έστω να φωνάξουμε ότι είμαστε ο Κανένας, έστω να δούμε τον καπνό απ’ τις αγαπημένες καμινάδες.
Είναι κι αυτό ένα βήμα, δείχνει κι αυτό σε μας και τα παιδιά μας έναν δρόμο δημιουργίας, ένα ταξίδι, μας κάνει κι αυτό ένα μέλος του απαραίτητου πληρώματος του νέου χρόνου που είναι πια εδώ. Και εις έτη πολλά!
*Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο των διαδικτυακών μαθημάτων της Ακαδημίας Ποίησης και Παραμυθιού «Από το παραμύθι στην αρθρογραφία»
