Ο Μύρτιλος ήταν μυθολογικό πρόσωπο, περίφημος ηνίοχος, γιος του Ερμού ή του Διός και της Μυρτούς. Η αναζήτηση μας με τον παραδοσιακό τρόπο, ξεφυλλίζοντας έναν βαρύ τόμο να γράφει στο εξώφυλλό του με χρυσοτυπία: “Βασική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια”.
Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι η μυθολογία, ούτε αν υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στον Μύρτιλο και το… “μύρτιλο” το θαμνοειδές φυτό. Είτε υπάρχει είτε όχι εμείς κρατήσαμε τις λέξεις, σαν μια εισαγωγή για την αναφορά μας σ’ ένα κόσμημα σε τούτη την πόλη.
Ένα στολίδι που κοσμεί την πόλη χάρις στην ιδιωτική-και εδώ-πρωτοβουλία, το μεράκι, την αισθητική, την προϋπάρχουσα ίσως καλλιτεχνική ευαισθησία.
Ένα στολίδι χάρισμα στο οπτικό πεδίο των περαστικών, στα διψασμένα μάτια μιας εποχής, όπου κυρίαρχα το εύκολο κέρδος αλέθει όπως-όπως σκύβαλα και καθαρό καρπό μαζί. Κι ένα “περιεχόμενο” μεθοδικά στημένο, με ποιοτική χροιά στα προϊόντα του και απόλυτο σεβασμό στον πελάτη.
Το μαγαζάκι με υλικά κατασκευής και χρώματα σε μια ζητούμενη αρμονία. Σ’ έναν ανταγωνισμό θαρρείς με τ’ άλλα υλικά. Εκείνα που προορίζονται για μια ηδύγευστη συντροφιά “δίχως ενοχές” και σ’ όποια ώρα της ημέρας.
Εμείς περαστικοί κατ’ αρχήν απ’ τον πεζόδρομο της Περγάμου, κάναμε στάση στο 14 και υποκύψαμε-όπως κι άλλοι-στον πειρασμό μιας…ηδύγλωσσης ποικιλίας, αφήνοντας άυλο φιλοδώρημα τη σιωπηρή μας επιβράβευση. Για τέτοιες πρωτοβουλίες που εμπεριέχουν κόπο, κόστη και αγώνα και μια ποιότητα, μια καλλιέργεια-όπως είναι εμφανές. Κι αφήσαμε και τις αληθινές ευχές μας…
Χρύσα Μπαΐρα
