Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
Οι λαοί διατηρούν συνήθως την παράδοση τους, ή με την καλλιέργεια ή με το ένστικτο.
Δημήτριος Λουκάτος
Από ένστικτο προφυλασσόμαστε, μορφωνόμαστε, αγαπάμε, ερωτευόμαστε.
Η κάθε στιγμή κρύβει τους κινδύνους της. Όμως ο διαχρονικός κίνδυνος είναι να χάσουμε την Ανθρωπιά μας και να τετραποδήσουμε δια της μεθόδου του σκυψίματος. Και δύσκολο δεν είναι μέσα στις συμπληγάδες της καθημερινότητας και της αποξένωσης από την πραγματική ζωή και να γίνουμε βορά της εικονικής πραγματικότητας.
Υπάρχει όμως κάτι που μας γαλουχεί και μας μεγαλώνει μέσα στους αιώνες. Οι παραδόσεις μας, που υποσυνείδητα και ψυχικά είμαστε γνήσια παιδιά τους. Αυτές μας ακολουθούν με συνέπεια κληρονομική κάθε στιγμή της ζωής μας.
Όπως το δημοτικό τραγούδι, τα παραμύθια και ο Καραγκιόζης. Ακολουθούν όλους τους ανθρώπους με την διαφορετικότητα τους, σε όλη τη γη.
Άραγε πώς βρίσκουν τρόπο και συνεχίζουν να μεγαλουργούν;
Μήπως επειδή και το παραμύθι και ο Καραγκιόζης συγκεντρώνουν τον χαρακτήρα όλων των γενεών, τις αρετές και τις κακίες τους, την νοοτροπία και την αντίληψη, τα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις;
Γιατί τα παιδιά αγαπάνε μέσα στην ηλεκτρονική εποχή τα παραμύθια και τον Καραγκιόζη;
Γιατί γελάνε, συμμετέχουν στις θαυματουργές αυλές τους, φαντάζονται, πλουτίζουν πνευματικά, είναι η απάντηση.
Και τι στραβώνει καθώς μεγαλώνουν;
Που να φανταστούμε πως τα στραβώνει το σχολείο!
Που να φανταστούμε πως η έμπνευση που τους δίνει το παραμύθι και ο Καραγκιόζης, δεν τους την παρέχει το σχολείο.
Και τα δυο, παραμύθι και Καραγκιόζης, είναι γεννήματα και θρέμματα των λαϊκών
ανθρώπων. Πως καταφέρνουν πάντα να είναι στην επικαιρότητα;
Ποια ανάγκη και ποιο ένστικτο μας οδηγεί σε αυτά; Μήπως η βαθειά ανθρώπινη αθωότητα και η τακτοποίηση ερωτημάτων και ιδεών;
Γιατί από την εποχή του Πλάτωνα οι σοφές απαντήσεις δίνονται μέσα από μύθους ,παραμύθια, παροιμίες;
Μήπως η αλληγορία είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος;
Και το χιούμορ;
Που αλλού θα βρούμε τόσο πηγαίο χιούμορ, εκτός από τα παραμύθια και τον Καραγκιόζη;
Μήπως είναι η θεραπεία –παραμυθία, για κάθε τι κακό;
Μήπως ο θησαυρός είναι δίπλα μας;
Τα παραμύθια και ο Καραγκιόζης θέλουν ανοιχτά – διάπλατα μάτια και αφτιά. Και το καταφέρνουν με έναν μαγικό τρόπο. Σαν από ένστικτο..
Μήπως πολύ σκύψαμε και δεν το αντιλαμβανόμαστε;
Μήπως η πνευματική και ψυχική αρματωσιά του παιδαγωγού πρέπει να φτιαχτεί μέσα από αυτά τα είδη και μνημεία του λόγου;
Ξέρετε, αυτά υπάρχουν πριν από την επιστήμη της ψυχολογίας.
Αυτό θα ήταν εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Χαρά για τα παιδιά.
Μήπως τίποτα δεν χάθηκε, αφού η ανθρώπινη αλυσίδα που τα μεταφέρει από ένστικτο δεν κόπηκε;
Μήπως νεράιδες και δαιμονικά, λάμιες και στρίγγλες, γοργόνες και τελώνια, πασάδες και κολλητήρια, ζουν μέσα μας και χρειάζονται ένα παραμύθι ή έναν Καραγκιόζη για να τα βάλει σε τάξη;
Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο νομίζουμε ή μας τα παρουσιάζουν;
Μέσα μας είναι η παράγκα, μέσα μας και το σεράι! Μια ψυχική αυλή δρόμος! Ένα ένστικτο.
Ποιός μπορεί να μας το στερήσει;
