Παρέα, μια άγνωστη λέξη

«Εἶναι βαρὺ καὶ δύσκολο, δέ μου φτάνουν οἱ ζωντανοὶ-

πρῶτα γιατὶ δὲ μιλοῦν, κι ὕστερα

γιατὶ πρέπει νὰ ρωτήσω τοὺς νεκροὺς

γιὰ νὰ μπορέσω νὰ προχωρήσω παρακάτω»

Γιώργος Σεφέρης

Σύμφωνα με το λεξικό της κοινής νεοελληνικής, η λέξη «παρέα» έχει ισπανική προέλευση. Οι κοινωνικοί και εξωστρεφείς Ισπανοί μας κληροδότησαν τη λέξη αυτή, που μας συντροφεύει στο νου, στη γλώσσα και στην πράξη για αιώνες.

Ποιος όμως μας κληροδότησε, μας εμφύσησε την ανάγκη της παρέας; Ο άνθρωπος, φύσει κοινωνικό ον κατά τον Αριστοτέλη, είναι παράλληλα φύσει ον ημιτελές.

Στο πλαίσιο της περιορισμένης θνητής ύπαρξης τι να προλάβεις να πρωτοδείς, να ακούσεις, να ζήσεις μόνος ή μόνη;

Όταν όμως ο άνθρωπος αρχίζει να μοιράζεται, όλα πολλαπλασιάζονται. Το μοίρασμα, που με βάση την ψυχρή λογική θα προκαλούσε έλλειψη, μείωση, προκαλεί τελικά αύξηση, άνθιση, με βάση τη λογική του συναισθήματος, τη λογική της ύπαρξης συνολικά.

Η ανθρώπινη μονάδα, μέσα σε μια παρέα ταιριαστή, ανοικτή και δημιουργική, μπορεί πράγματι να ανθίσει. Μπορεί να βρει αποδοχή, νοιάξιμο αλλά και σπρώξιμο προς νέα, ανεξερεύνητα και άκρως προκλητικά μονοπάτια.

Μια παρέα μπορεί να εμπεριέχει λίγα άτομα ή περισσότερα.

Μπορεί να κρατήσει για χρόνια, μπορεί και όχι.

Μπορεί να βασίζεται στη φυσική επαφή και τη ζωντανή συνομιλία ή μπορεί να την αποκλείει λόγω απόστασης, χωρικής ή ακόμα και χρονικής, μεταξύ των μελών της.

Τελικά τι αποκομίζουμε από μια παρέα; Πώς νιώθουμε και τοποθετούμαστε εντός της; Πώς την επιλέγουμε;

Την επιλέγουμε; Στην εποχή της πανδημίας και της αναγκαστικής φυσικής αποστασιοποίησης, μετά από 3 χρόνια απώλειας του φυσικού, και μάλιστα στην εποχή του άκρατου εγωισμού, όταν μόνο οι μηχανές φαίνεται να μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν και να αποκτούν νοημοσύνη, έστω τεχνητή, οι άνθρωποι τι μαθαίνουμε πραγματικά;

Τι καταλαβαίνουμε, ως προς την κοινωνική ή άλλη φύση μας, ότι δε γνωρίζουμε, για να το αναζητήσουμε μέχρι το μεδούλι ή ακόμα και να το δημιουργήσουμε στο πλαίσιο μιας παρέας;

Οποιοδήποτε σύνολο, για να λειτουργήσει, πρέπει να αποτελείται από λειτουργικές μονάδες. Λειτουργικές ως προς τον νου και τη λογική, αλλά και ως προς τη φαντασία και το συναίσθημα.

Επειδή όμως (ευτυχώς!) δεν είμαστε ούτε μηχανές ούτε μαθηματικά σύνολα, μπορούμε να βρούμε μια θέση σε μια παρέα, ακόμα κι αν δεν είμαστε πάντα «λειτουργικοί». Ακόμα κι όταν έχουμε τις μαύρες μας, όταν είμαστε απλά στραβόξυλα χωρίς προφανή λόγο, όταν νομίζουμε ότι ψάχνουμε και δε βρίσκουμε.

Τότε η παρέα αναδεικνύεται ως το alter ego μας, γίνεται ο άλλος μας εαυτός, που είναι πάντα εκεί, για να μας πει μια καλή κουβέντα, να μας κάνει μια αγκαλιά και να μας βάλει πάλι στον δρόμο που έχουμε επιλέξει ή έχουμε φτιάξει μαζί.

Γιατί ο δρόμος, το ταξίδι είναι πάντα πιο όμορφο με παρέα.

Γιατί μόνος ούτε στον παράδεισο.

Γιατί θέλει δουλειά, εντός κι εκτός μας, για να γίνει η παρέα από μια εγγραφή στο λεξικό, σπουδή βιωματική, συνεχής κι ανεπανάληπτη.

* Το κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο των μαθημάτων «Από το παραμύθι στην αρθρογραφία»