Με φωτιά και με τσεκούρι πάντα ο κόσμος προχωρεί
Νίκος Γκάτσος
Είμαστε μάρτυρες μιας καθημερινής πολύμορφης βίας, πρωτόγνωρης και στοχευμένης! Τα δελτία ειδήσεων, έχουν βρει αρκετή τροφή, για να υπάρχουν, να τρομοκρατούν και να συνεχίζουν να τη διδάσκουν.
Ιατρικό και δικαστικό απόρρητο δεν υπάρχει και κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια, γίνεται σήριαλ στο αδηφάγο και Αδηφάγο τραπέζι των ειδήσεων.
Τα εμπιστευτικά έγγραφα των υποθέσεων, κάνουν το γύρο του θριάμβου και το γύρο του θανάτου εις βάρος της ψυχικής μας υγείας!
Και ποιος να μας προστατέψει; Νόμος για την ψυχική υγεία που διαταράσσεται από όλα αυτά δεν πρόκειται αν υπάρξει.
Μας θέλουν ψυχικά διαταραγμένους, εμάς και τα παιδιά μας.
Μόνο έτσι η βία θα πολλαπλασιάζεται, μόνο που εμείς, μέσα από τις οθόνες, θα την αντικρύζουμε σαν εικονική πραγματικότητα.
Όλα θεωρούνται πια φυσιολογικά. Κάθε τόσο, θα μας πετάνε και ξενικούς όρους, ακατάληπτους, για να προσδιορίσουν υποτίθεται τη βία. Κι εμείς θα ζούσε σ’ ένα καθεστώς, ακριβώς όπως το διατύπωσε ο Εθνικός ποιητής αρχές του προ-προηγούμενου αιώνα:
Όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά…
Τι έχει αλλάξει;
Πολλά, προς το χειρότερο!
Γιατί τότε υπήρχε η ελπίδα. Σήμερα «Ελπίδα» μπορεί και να σημαίνει ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο! Τέτοια γελοιότητα.
Κι όλα αυτά στο πλαίσιο, του πλήρους διχασμού μας, για να μπορούν να μας «μαντρώσουν» πιο εύκολα.
Οι αδίστακτη γλώσσα και οι εγκληματικές πράξεις τους όπως οι ίδιοι αλληλοκατηγορούνται, δυστυχώς θα φέρουν κι άλλες μεγαλύτερες καταστροφές.
Εκείνο το ’21 του Σολωμού, όχι μόνο δεν είχε κλιματική αλλαγή, αλλά είχε και μπαρουτοκαπνισμένους ήρες που ήξεραν γιατί πολεμούν.
Σήμερα το έχουμε;
Δεν είμαστε 200 χρόνια πίσω, είμαστε στο χείλος ή στο βάθος μιας καταστροφής που δεν έχουμε καταλάβει.
Το ένα σοκ διαδέχεται το άλλο, δίχως να υπάρχει κανένα σοκ!
Χρηματιστήριο, οικονομική κρίση, κλιματική αλλαγή, πανδημία, ενεργειακή κρίση. Αμ τη νοητική που τη βάζεις;
Φτάσαμε το ’22 να μιλάμε για ισότητα, για ενδοοικογενειακή βία, για χίλιες μορφές βίας κι όσες ακόμα ανακαλύψουμε την ώρα που ετοιμαζόμαστε να κατοικήσουμε το φεγγάρι!
Αχ, βρε Αλέξη, ας γινόταν ένα θαύμα και με μια υπογραφή, μ’ ένα νόμο, να τελείωνες όλα τα δεινά!
Κοροϊδευόμαστε, εκτός κι αν δεν ξέρουμε πού παν τα τέσσερα.
(Τέσσερα τα σημεία του ορίζοντα).
Πόσο πίσω είμαστε! Καλλιεργείται η ημιμάθεια με κάθε τρόπο.
Οι καλές ειδήσεις αποκλείονται, όπως και οι προτάσεις που θα μας πήγαιναν μπροστά.
Πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι από ταπεινότητα και να σκεφτούμε. Μα το αντίθετο συμβαίνει, ψηλά το κεφάλι, εφόσον έχουμε αν φάμε και να πληρώσουμε τα… κερατιάτικα.
Οι άλλοι, ας πνιγούν!
Η σειρά μας δεν αργεί και τότε σαν νεοάστεγοι, χωρίς κανένα δικαίωμα, δε θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε.
Ίσως μας ρίξουν κι έναν πόλεμο στην παγκόσμια οθόνη για εκφοβισμό και θύματα θα είναι… αριθμοί στη θέση των ανθρώπων.
Ζητείται αντίδραση…
Ζητείται Ελπίς, Αντώνη Σαμαράκη.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας, αφηγητής παραμυθιών
