Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
Παροιμιακή ρήση
Τι φρούδα, τι φλούδα το ίδιο είναι, αφού είναι δύσκολο με τα ελληνικά μας να καταλάβουμε τη διαφορά.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη λέξη «Ελπίδα». Κάποτε, αυτονόητα ήταν για καλό, τώρα το μέλλον της είναι εντελώς αβέβαιο. Κάποτε, η Ελπίδα πέθαινε τελευταία, κάποτε δεν πέθαινε ποτέ, μα σήμερα πεθαίνει κάθε μέρα, αν δεν είναι και οριστικά νεκρή.
Τι δούλεμα και τούτο; ΕΛΠΙΔΑ κακοκαιρία!
Είναι γνωστό, ότι ζούμε σε εποχές κυριολεκτικής ανοησίας και υπέρμετρης βλακείας. Η ονοματοδοσία της κακοκαιρίας ήταν ένα ακόμα τεστ στην νοημοσύνη μας, ή στην πλήρη αποβλάκωσή μας, ή κατ’ άλλους, κακεντρεχείς για να μας βιάσουν και αυτή τη λέξη. Να μη μπορούμε να συνεννοηθούμε για καμιά ελπίδα. Θα ακούμε ελπίδα και θα τρέχουμε για να γλιτώσουμε.
Μας δίνουν ελπίδες και μας κόβουν τη ζωή. Μήπως όμως αυτή είναι η νέα κανονικότητα;
Και η αποθέωση της βλακείας συνεχίζεται, με συγγνώμες εδώθεν και εκείθεν, από υπευθυνο-ανεύθυνους που δε γνωρίζουν ούτε συγγνώμη τι σημαίνει.
Πολιτικά πρόσωπα, που μόνη τους ελπίδα είναι η ανοησία της αγέλης και ο διχασμός της. Καταργούν έτσι και κάθε επιστημονική πρόβλεψη για να προσαρμόσουν τα πάντα στο ψυχασθενές μεγαλείο τους.
Ψυχασθενείς, με την καλή έννοια, που σημαίνει ασθενείς στο ψύχος!
Όσο για την φλούδα ελπίδα την είδαμε κι αυτή στις οθόνες μας πολλαπλώς.
Πολιτικές φλούδες, που πετάγονται από τον ένα στον άλλον για να την πατήσουν οι αντίπαλοι και να γλιστρήσουν στο σαλέ, της πολικής πολιτικής αντιπαράθεσης και ανεπάρκειας.
Φλούδα ελπίδας μας πετάει κι αυτός ο τύπος (κυβερνητικός βουλευτής) που φωτογραφίζεται στο σαλέ του, μέσα στα χιόνια για να μας δείξει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε και να χαρεί ο ίδιος με τα likes που θα του κάνουμε.
Κακό γι’ αυτόν είναι, που τα likes γίνονται με το ένα δάχτυλο, αν γινόταν με τα πέντε;
Και η τελικά φλούδα ελπίδας εικόνα της χώρας, έχει ως εξής:
Να βλέπουμε στις οθόνες μας και μαζί με μας όλη η ανθρωπότητα το ελληνικό δαιμόνιο καθοδόν για τον Αχέρωντα.
Ένα φέρετρο που κάποιοι έσερναν φορώντας του χιονοπέδιλα (σαν μεγάλες φλούδες) για να οδηγήσουν τον νεκρό που περιείχε στην τελευταία του κατοικία.
Ε, εγώ σε αυτό το φέρετρο είδα να σέρνεται ολόκληρη η Ελλάδα.
Συγγνώμη! Αλλά το φιλότιμο πάει καιρός που ενταφιάστηκε κι αυτό μαζί με την ελπίδα.
Δημήτρης Αβούρης
