Λίγα λόγια αντί Μνημοσύνου
Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τον Κώστα. Δύσκολος χρόνος. Προσαρμογής στην απώλεια ενός πραγματικού φίλου, ενός ανθρώπου που γέμιζε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, που φεύγοντας το πήρε μαζί του. Είναι αλήθεια αυτό. Ο χαμός ενός τέτοιου ανθρώπου μικραίνει την ζωή μας, την κάνει φτωχότερη, της αφαιρεί νόημα. Ειδικά αυτά τα χρόνια της πανδημίας, του εγκλεισμού και της αλλοφροσύνης που επικρατεί εκεί έξω.
Όταν σε κάποιες εκλογές πιστέψαμε για λίγες ώρες ότι βγήκε βουλευτής , η χαρά μας ήταν μεγάλη όση και η απογοήτευση που ακολούθησε. Η Ξάνθη έχασε μια μεγάλη ευκαιρία τότε να έχει ίσως τον καλύτερο εκπρόσωπο στο κοινοβούλιο που είχε ποτέ. Παρ όλα αυτά όμως αυτό το άξιο εξ αγχιστείας παιδί της , της ξεπλήρωσε και με το παραπάνω ότι του έδωσε αυτή η πόλη. Και στο δημοτικό και στο νομαρχιακό συμβούλιο, αλλά κυρίως ως ένας δρων πολίτης που ήταν πάντοτε δίπλα στα προβλήματα της.
Δυστυχώς οι συνθήκες δεν μας επέτρεψαν να τον τιμήσουμε όπως του πρέπει. Όμως η παρουσία του είναι καθημερινή. Στις πολιτικές σκέψεις, στις δυσκολίες της καθημερινότητας, στην παρακολούθηση του ποδοσφαίρου, στην ανακάλυψη ενός καλού βιβλίου, στις χειροτεχνίες της Αθηνάς με τα παλιά του ρούχα, στον τραχανά που φτιάχνουμε, στο φως που ανάβουμε το βράδυ, στον καφέ που πίνουμε το πρωί, στο φλασκί για το ουίσκυ που μου έφερε από την Σκωτία, στην καρέκλα που κάθονταν όταν έρχονταν σπίτι, στο γλυκό του κουταλιού που του άρεζε, στη χαμηλόφωνη κουβέντα μας, στο Πάσχα που περνούσαμε παρέα.
Είναι μόνιμα εδώ. Σε κάθε καινούρια πολιτική στροφή της πραγματικότητας αυθόρμητα ζητάω τη γνώμη του. Σε κάθε δύσκολη στιγμή της καθημερινότητας επίσης. Πάντοτε είχε ένα ήρεμο τρόπο να σε βγάζει από τα αδιέξοδα. Ακόμη και οι διαφωνίες μας ήταν χαμηλόφωνες , σαν να φτερούγιζαν διστακτικά οι λέξεις μη τυχόν και πληγώσουν τον άλλο. Θα είναι πάντοτε εδώ μαζί μας. Δεν γλυτώνεις από μας Κώστα!
Σόλων Σαρακενίδης
