Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό
Στ΄όνειρο που είδα χτες το βράδυ,
Κι ήμουν απ΄τη μια του κύκλου εγώ
Κι εγώ από την άλλη!
Δήμος Μούτσης
Μπορούν τα όνειρα να δώσουν ζωή κι ας είναι θερινής νυκτός! Μπορούν τα όνειρα να ενώσουν ανθρώπους, αρκεί να υπάρξουν. Άλλωστε, δίχως το όνειρο, τι είν’ ο άνθρωπος;
Και τα όνειρα πιάνονται τη μέρα, παρουσιάζονται τη νύχτα κι εξαρτάται από το πάθος του καθενός για να γίνουν πραγματικότητα. Μπροστά από το όνειρο πάει μόνο η ζωή!
Πάει καιρός όμως τώρα που χάσαμε τον ύπνο μας, με τα τόσα αποτρόπαια που συμβαίνουν και μαζί με τον ύπνο χάθηκε και τ’ όνειρο.
Όμως τι μεγάλη ευκαιρία, αφού δεν έχουμε από πού να πιαστούμε, να φτιάξουμε όνειρα που σαφώς μας μας υπερβαίνουν και ν’ αφιερώσουμε όλο μας τον πνευματικό και ψυχικό πλούτο στην προσπάθεια για να γίνουν πραγματικότητα.
Από ένα όνειρο ξεκινάνε όλα και μάλιστα ανεξήγητο και χρειάζεται την πνευματική καθαρότητα και την επιμονή για να εξηγηθεί. Κάπως έτσι, στη μια μεριά του ονείρου είμαστε εμείς που το δεχθήκαμε κι απ’ την άλλη πάλι εμείς που πρέπει να κινήσουμε τα νήματα για να πραγματοποιηθεί.
Κι εδώ που φτάσαμε, το ερώτημα που καθημερινά μας βασανίζει είναι: Έχει και πιο κάτω; Σαφώς και έχει όταν παραιτείται από τις αξίες σου, τα όνειρά σου, τον αγώνα σου.
Τώρα είναι καιρός για όνειρα! Τώρα που φως δε φαίνεται από πουθενά, τι πιο έξυπνο για την προσωπική μας ανάταση να κάνουμε όνειρα. Τι πιο υγιές να αγωνίζεται το μυαλό να βρει τρόπο να ονειρευτεί και να πραγματοποιήσει.
Κι εδώ δικαιολογίες δεν χωράνε. Η ζωή είναι συνυφασμένη με το όνειρο, διαφορετικά το τέλος έρχεται μέσα από μια σειρά παραιτήσεις. Όχι, δεν παραιτούμαστε! Διότι τότε, δίνουμε την ευκαιρία, όπως την έχουμε δώσει, στις δυνάμεις του σκότους και της ανηθικότητα να παίζουμε τις ζωές μας.
Δεν παραιτούμαστε όπως δεν παραιτήθηκαν στα μαύρα χρόνια της προηγούμενης σκλαβιάς οι ήρωες του ’21 κι ας μην είχαν κανένα υλικό εφόδιο.
Δεν παραιτούμαστε, διότι αυτό θέλουν οι διεφθαρμένες εξουσίες για να μας καταστήσουν δούλους τους εσαεί, δίχως όνειρα.
Κι αυτό έκαναν μέσα στις αλλεπάλληλες καραντίνες άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, για να σώσουν πρώτα απ’ όλα την ψυχή τους. Βρήκαν τρόπους να ονειρευτούν και να δημιουργήσουν έργα που κάποτε θα είναι σημεία αναφοράς.
Εάν στη χώρα μας υπήρχε ένα υπουργείο Πολιτισμού, σοβαρό, με αρχές και θέληση, τι πιο έξυπνο να καλέσει σε μια, στην κυριολεξία απέραντη έκθεση τους δημιουργούς και να δούμε και να πάρουμε δύναμη από τα σπουδαία έργα που έφτιαξαν οι Έλληνες τούτο το ’21.
Αλλά, αλλού το όνειρο κι αλλού το θάμα;
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
