Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Γιάννης Αγγελάκας
Εδώ δεν ταιριάζει, το σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Η κατάντια της πατρίδας επιβάλλει και να κλάψω και να φοβηθώ αφού τα χειρότερα ολοένα κι έρχονται. Ο κατήφορος δεν έχει σταματημό.
Οι σφαίρες που έπεσαν για τον Γιώργο Καραϊβάζ, δεν ήταν καθόλου προειδοποιητικές. Ήταν θανατηφόρες, όχι μόνο για εκείνον αλλά και για μια κοινωνία απάθειας που της έχει επιβληθεί η σιωπή.
Οι πρώτες σφαίρες, έπεσαν για τον Στέφανο Χίο και κανείς δεν το πήρε σοβαρά. Χίος είναι αυτός! Ντροπή μας και ύψιστη ανοησία. Λες και δεν έχει ψυχή, λες και δεν λέει αλήθειες. Και οι δράστες ακόμα αναζητούνται στα συρτάρια του εγκληματολογικού.
Και σαν δεν φρονιματιστήκαμε με την περίπτωση Χίου, ήρθαν οι χαριστικές βολές στον Καραϊβάζ.
Σε κάθε ήπειρο χρειάζεται να υπάρχει, μία χώρα πειραματόζωο, που αποτελεί και άλλοθι για όλα τα δεινά. Ας πούμε η Κολομβία. Ας πούμε το Αφγανιστάν. Ας πούμε την Ελλάδα.
Εδώ μάθαμε, συνηθίσαμε, να ζούμε στην πατρίδα της ήττας. Μάθαμε να ζούμε με την απώλεια της ελπίδας, του οράματος, της παρουσίας. Μαθαίνουμε πια να ζούμε με σφαίρες.
Η παγκόσμια δικτατορία της οικονομίας έχει βρει ένα καλό χωράφι, για να εξασκούνται ξένοιαστοι και ανέμελοι πολιτικοί και κάθε λογής βαρόνοι. Ο θάνατος πια δε φοβίζει. Τον συνηθίσαμε.
Οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας μιας χώρας, είναι στυγνοί, όσο στυγνές και ειδεχθείς είναι οι πράξεις τους που εξαθλίωσαν έναν ολόκληρο λαό.
Είναι χυδαίοι και με όση ευκολία κράζουν «μαζί τα φάγαμε» με την ίδια ακριβώς ευκολία διαλαλούν «λεφτά υπάρχουν» ή «έρχεται η ανάκαμψη».
Οι ηθικοί αυτοί αυτουργοί, δημιουργούν εγκληματίες και εγκληματικές οργανώσεις. Εκπαιδεύουν μέσα από τις συμμορίες παιδιών. Εκτρέφουν τη διαφθορά. Προάγουν τη διαπλοκή. Προβάλλουν την ανοησία και την ανηθικότητα. Δικαιώνουν την απάτη. Διχάζουν, υποτιμούν, προσβάλλουν, απειλούν και εκτελούν με κάθε τρόπο τους μη υπάκουους υπηκόους, τους μη αρεστούς.
Εξευτελίζουν την παιδεία, διαγράφουν τις αξίες, λοιδορούν κάθε πίστη. Και μετά απ’ όλα αυτά, με μια φωνή, προβάλλουν την αφελή ψευδαίσθηση της ανάκαμψης, την ώρα που έχουν ξεπουλήσει ολόκληρη τη χώρα.
Οι σφαίρες του Καραϊβάζ, ήταν εκτός από δολοφονικές και προειδοποιητικές βολές για όποιον θέλει να εκφράζεται ελεύθερα, να πιστεύει, να οραματίζεται, να σέβεται τη ζωή, να αγωνιά και να απαιτεί μια πατρίδα ελεύθερη.
Όσο για τη δημοκρατία, αργεί να φανεί αφού έχει πέσει παντού μαύρο. Όσο δε, για την ελευθερία του τύπου, κάθε μέρα περνάει κι από ένα Γολγοθά, αφού χρειάζεται «αρετή και τόλμη», για να εκφράζεται ελεύθερα και να επιβιώνει οικονομικά. Ο κίνδυνος παντού παραμονεύει.
Σε ευχαριστώ εφημερίδα για την ηρωική, πατριωτική πράξη να είσαι ελεύθερη για να υπάρχει ελπίδα.
Ας μαζευτούμε γύρω απ’ τις τοπικές εφημερίδες για να λειτουργήσουμε ως κοινωνία, χωρίς ηθικούς αυτουργούς και δολοφόνους. Για να έχουμε άποψη και να μπορούμε να συλλογιστούμε ελεύθερα. Ας γίνουμε πολλοί!
Κάθε αναγνώστης είναι και μια σφαίρα στην καρδιά του τέρατος.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
