Ηθοποιός σημαίνει φως
Χατζιδάκις Μάνος
Ζούμε, καθ’ ολοκληρίαν, το θέατρου του παραλόγου στην ευτελέστερη μορφή του.
Επειδή τα φώτα της σκηνής παραμένουν σβηστά, τα φώτα της οθόνης άρπαξαν την ευκαιρία να επιβληθούν στο θέατρο και να εισάγουν στην αισθητική μας άλλα ήθη, τα δικά τους. Έτσι θα ξεχάσουμε και τα άλλα που ράβουν για τη γούνα μας.
Όλα τρώγονται, λόγω φτώχειας, στην εποχή μας. Μα κυρίως τρώγονται οι άνθρωποι και πρέπει να ετοιμάσουμε και τους επόμενους που θα φαγωθούν.
Τα καμώματα των λίγων, στην κυριολεξία, γνωστά από παλιά, ήρθαν σε πρώτο πλάνο να σκιάσουν το θέατρο και να γίνουμε… θέατρο.
Το πόσο εύκολα μπορεί η οθόνη να διχάσει να προβάλει την εγκληματικότητα, την ανηθικότητα, την ανθρωποφαγία είναι γνωστό. Οι ολίγοι με κάθε έννοια, για μια ακόμα φορά καπέλωσαν τους πολλούς.
Πώς οι οθόνες καπέλωσαν και διέσυραν την τέχνη του θεάτρου;
Αφιερώθηκε ποτέ χρόνος σε αυτές, για να φανερωθεί όπως το αξίζει το μεγαλείο του θεάτρου;
Είδατε ποτέ συνεντεύξεις, συζητήσεις με θεατρικούς συγγραφείς;
Αυτοί παραμένουν στην αφάνεια καθώς ο λόγος τους μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να δημιουργήσει σκέψεις και ανησυχίες.
Οι τόσες ερασιτεχνικές ομάδες, ανά την επικράτεια, που κάνουν θέατρο σε πόλεις και χωριά ξοδεύοντας από το υστέρημά τους είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας;
Σπουδαίοι ηθοποιοί, και είναι αρκετοί, του θεάτρου που δεν εξασφάλισαν το ζην μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές θα γίνουν ποτέ γνωστοί για την τέχνη, το ήθος, τον αγώνα και την πίστη τους;
Χιλιάδες εργάτες του θεάτρου που με αξιοπρέπεια και αξιοσύνη δίνουν τον καθημερινό αγώνα για την ύψιστη αυτή τέχνη, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, θα λάβουν ποτέ κάποια εύσημα;
Θα μου πείτε δεν το κάνουν γι’ αυτό. Το κάνουν για να σώσουν την ψυχή τους και να εργαστούν.
Ζούμε την εποχή της κάθε τραγωδίας. Το ένα κακό νομοτελειακά φέρνει το άλλο. Εξευτέλισαν το θέατρο οι ελάχιστοι και στο πτώμα του θεάτρου ήρθαν τα παμφάγα της κάθε οθόνης για να ξεσαλώσουν. Αυτοί οι ίδιοι είναι που χρόνια ήξεραν αλλά σιωπούσαν, όπως σιωπούν και για άλλους επαγγελματικούς κλάδους που συμβαίνουν τα ίδια.
Βρήκαν περιεχόμενο αυτά τα ανθρωποφάγα, κενά άλλου περιεχομένου.
Και το θέατρο του παραλόγου καλά κρατεί.
Τι μηνύματα περνάνε στην κοινωνία για το θέατρο;
Έχουν οι ίδιοι την παιδεία να παρακολουθήσουν θεατρικά έργα ή παρευρίσκονται μόνο σε πρεμιέρες για να δείξουν το συνολάκι τους και να κάνουν δημόσιες σχέσεις;
Το θέατρο στο κοίλον είναι πανανθρώπινη ανάγκη και εισάγει μόνο ήθη χρηστά.
Στην εποχή του παραλόγου, της παρακμής, οι μηχανές διαφθοράς του πνεύματος δημιουργούν άλλες ανάγκες για να εξαρτηθούμε ακόμα περισσότερο από τη σαπίλα που προβάλλουν κάθε μέρα.
Το θέατρο είναι ζήτημα ζωής. Το ευτελές θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε είναι μια κατάπτυστη παράσταση κακόγουστου θεάτρου του παραλόγου.
Λες και η μόνη δικαιοσύνη που υπάρχει είναι αυτή της κάθε οθόνης.
Κι όταν τα φώτα της ντροπής θα χαμηλώσουν, η ρετσινιά θα μείνει σε κάθε γράμμα της λέξης ΘΕΑΤΡΟ.
Όμως το μπόι του θεάτρου έχει βαθιές ρίζες κι η εποχή των φυτών θα περάσει.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
