Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Νίκος Καββαδίας
Ως προς το μελλοθάνατον του πράγματος ο λόγος, ουδείς θα τη γλιτώσει.
Βέβαια, κάποιοι το έχουν ήδη συνειδητοποιήσει, κάποιοι ετοιμάζονται και κάποιες χιλιάδες τον τελευταίο καιρό ανορθόδοξα, το έχουν ήδη βιώσει.
Χαίρετε, Καίσαρες, μόνο που σε τούτη τη μονομαχία, εν καιρώ «δημοκρατίας» είμαστε εντελώς μόνοι και ο εχθρός είναι δικέφαλος. Το ένα του κεφάλι είναι αόρατο και το άλλο, το μεγάλο, έχει τη μορφή του σύγχρονου Καίσαρα που αρέσκεται στα «χαίρε» της υποταγής.
Χαίρετε λοιπόν Καίσαρες της καταστροφής.
Εδώ έχουμε το πένθος του λαού και συγχρόνως την κορύφωση της πολιτικής υστερίας, για το ποιος φταίει μεταξύ τους, ενώ όλοι τα ίδια θα έκαναν και ακόμα χειρότερα.
Ζούμε στην εποχή της δολοφονίας των συναισθημάτων και ετοιμαζόμαστε μέσα από εκατομμύρια αρρωστημένα εγώ, να υποδεχτούμε τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική παγκόσμια κρίση που συνέβη ποτέ. Βεβαίως και οι Καίσαρες θα ανακαλύψουν νέους όρους για να μην την πουν ακριβώς έτσι.
Η τραυματισμένη ψυχική τους δομή, λόγω ελλείψεως πολλών χαίρε, θα τους κάνει ακόμα πιο κυνικούς.
Οι άστεγοι θα περισσεύουν όπως και τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και χωριά. Τι τραγική, πολιτική, ειρωνεία!
Οι αυτόχειρες πια δεν αποτελούν κανένα μέρος της στατιστικής και όλων τα βλέμματα είναι στραμμένα στην πλαστή οικονομία που έχει αντικαταστήσει την λέξη, την έννοια και τον όρο παραγωγή.
Στο λίκνον της χυδαιότητας που ετοιμάζεται όλα θα είναι αριθμοί και κωδικοί που οι πολίτες δε θα μπορούν να αντιμετωπίσουν. Ο φθόνος που κάνει τον άνθρωπο αλλόφρονα θα εισχωρήσει παντού, αφού οι Καίσαρες για όλα δείχνουν σαν φταίχτη τον διπλανό μας, τον διαφορετικό και τον αδύναμο.
Ο έλεγχος των ανθρώπων έρχεται από παντού και το σκύψιμο της κεφαλής θα προκύπτει σιγά-σιγά μέσα από τις οθόνες. Πού καιρός να δούμε αναθρώσκοντα καπνό που θα ‘λεγε κι ο Νικος Καββαδίας. Ξεχάσαμε ότι το άνω θρώσκω είναι που σε κάνει Άνθρωπο.
Με αυτόν τον τρόπο του σκυψίματος θα είναι αδύνατον να αποδοθούν, «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».
Η ελπίδα όμως πάντα πεθαίνει τελευταία και τούτες τις ύστατες ώρες, ίσως υπάρξουν κάποιοι φωτισμένοι πολιτικοί που πάνω απ’ όλα θα βάλουν τον όρκο που έδωσαν για το τι θα υπηρετούν. Αν μιλήσουν και η φωνή τους φτάσει στο ύψος της αλήθειας υπάρχει ελπίδα.
Άλλωστε κανείς δε θα τη γλιτώσει γιατί ο πόνος και ο θυμός είναι συνδυασμός κακού συμβούλου.
Ύστατον Χαίρε: πώς το εννοούσες, κύριε Νίκο Γκάτσο, εκείνο το «Μα για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους».
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
