Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι…
Διονύσης Σαββόπουλος
Μέσα στην εκατόμβη καθημερινών θυμάτων τι μπορείς να πεις; Θλίψη, απελπισία, οργή.
Εδώ συντελείται άλλη μια γενοκτονία της χώρας και ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη. Φίδια μας έχουν ζώσει από παντού και το πολιτικό προσωπικό δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη. Αντιθέτως εμπνέει φόβο, αγωνία και φρίκη.
Και εμείς, οι υποτιθέμενοι ακόμα ζωντανοί διαιρεμένοι για τα καλά, μέσα από ψεύτικα νέα και βαρύγδουπες δηλώσεις, περιμένουμε τι;
Αντί να σιωπήσουμε και να σκεφτούμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, κάναμε τον σταυρό μας, όσοι πιστοί, που η συμφορά δεν χτύπησε ακόμα την πόρτα μας.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί; Δίχως όραμα, δίχως παρηγορία, δίχως να ξέρουμε την αλήθεια.
Η φυλακή μας κάθε μέρα στενεύει κι εντός της φυλακίζονται, ιδέες, εύλογες φιλοδοξίες και κυρίως φυλακίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις.
Μας είχαν προειδοποιήσει πολλές φορές για τη νέα τάξη πραγμάτων και δεν αντιλαμβανόμασταν τι εννοούσαν. Μας φοράνε με κάθε τρόπο την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και μας κάνουν να νιώθουμε στο περιθώριο, όσοι δεν υπακούμε στα ηλεκτρονικά τους κελεύσματα.
Ο μόνος νόμος που λειτουργεί στη χώρα είναι το πρόστιμο!
Οι φίλοι μας, σιγά-σιγά γίνονται άγνωστη λέξη, καθώς ο καθένας προσπαθεί, όπως νομίζει, να περισώσει το σαρκίον του και να γλιτώσει από τους αόρατους εχθρούς. Ο εχθρός δεν είναι ένας, είναι πολλοί κι ο χειρότερος είναι ο κακός και δηλητηριασμένος, από την παραφροσύνη της εποχής, εαυτός μας.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί; Στα δύσκολα οφείλουμε να παραμείνουμε ζωντανοί και να δώσουμε χείρα βοηθείας όπου χρειαστεί. Ο εαυτός μας σε όλο αυτό που συμβαίνει είναι το κάστρο, που αν πέσει, πέφτει ολόκληρη η κοινωνία. Η μόνη σωτηρία είναι η σκέψη. Αυτή πάντα ήταν η σωτηρία. Ας σηκώσουμε το κεφάλι από τις οθόνες και ας σκεφτούμε. Για όλους και για όλα.
Ίσως, ένα λεπτό σιγής γι’ αυτούς που φεύγουν καθημερινά κι ένα λεπτό σκέψης την ημέρα, να μας δώσει τη δυνατότητα να δούμε, έξω από τη φυλακή που μας έβαλαν κάθε μέρα να χτίζουμε.
Αλλιώς οι δρόμοι θα παραμείνουν για πάντα αδειανοί και σε αυτούς κάθε μέρα θα περισσεύουν τα αδέσποτα σκυλιά, οι άστεγοι και οι φύλακες.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-Αφηγητής παραμυθιών
