Τουρκάλα μάνα βύζαξε ελληνόπουλο που πεινούσε
Αναμνήσεις του συμπολίτη μας Νίκου Τσούργιαννη από την πατρίδα του πατέρα του
Μέρες μνήμης ο Αύγουστος. Για ωραία και άσχημα.
Και τα δύο συνυπάρχουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι και καλός και κακός.
Ιδού μια ιστορία αληθινή από τον συμπολίτη Νίκο Τσούργιανη που αποδεικνύει τα παραπάνω.
Το κείμενο της ιστορίας:
Αυτές τις μέρες όμως δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την καταστροφή της Σμύρνης στις 30 Αυγούστου το 1922. Σμυρνιός, δηλαδή Ίωνας, από μάνα και πατέρα, που γύρισα πολλές φορές και γνωρίζω όπως και την Θράκη την πατρώα γη της Ιωνίας. Θυμάμαι όπως ψάχνω στο βάθος των αιώνων άλλες τρεις καταστροφές που όμως δεν εξαφάνισαν την Ιωνία. Την Καταστροφή των Σάρδεων, την Άλωση της Μιλήτου, για την οποία έγραψε ο Φρίνιχος και οι Αθηναίοι δεν άφησαν να ανέβει στο θέατρο αυτή η τραγωδία γιατί τους θύμιζε «οικία κακά». Την Καταστροφή της Εφέσου και εν συνεχεία η Καταστροφή της Σμύρνης στις 30 Αυγούστου του 1922.
Τότε όμως με την καταστροφή και την προσφυγιά ο Ελληνισμός ξαναενώθηκε βιολογικά, Φιλοσοφικά, Ιστορικά και Εθνικά και ξανάγινε μια ενιαία Φυλετική μάζα η οποία ανάλαβε την μοίρα της και το μέλλον της. Ο Ελληνισμός εδώ και χιλιάδες χρόνια αποτελεί μια συμπαγή παρουσία και μόνο μερικές παρενθέσεις άλλων κατακτητών ανοίγουν και κλείνουν στο διάβα των αιώνων. Λαοί που δίδαξαν με τον πολιτισμό και την Ιστορία τους, δεν εξαφανίζονται ποτέ, ούτε αυτοί, ούτε τα έργα τους. Λαοί που κατέστρεψαν πολιτισμούς δεν έχουν μέλλον. Όπως και να το κάνουμε δεν μπορεί να κρυφθεί η Ακρόπολη πίσω από κανένα παραπέτασμα και κανένα παραβάν και το έργο των Ελλήνων του Ιουστινιανού, του Ανθέμιου και του Ισίδωρου δεν μπορούν να το κρύψουν ούτε τέσσερις χιλιάδες μέτρα Καραγκιόζ Μπερντέδες, ούτε και δεκατέσσερις χιλιάδες μέτρα. Την Δύναμη, την Ομορφιά και τη Σοφία δεν μπορεί κανένας πολιτισμός να τις απειλήσει. Οι απόγονοι του κάποτε θα ντρέπονται για λογαριασμό του.
Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Σεφέρ Μπιρλίκ όπως τον έλεγαν τότε οι Τούρκοι, η Τουρκία γνώρισε μια δυστυχία που δεν γνωρίσαμε ακόμα και εμείς στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πείνα θέριζε την Τουρκία. Οι οικογένειες είχαν διαλυθεί. Δεν είχε σημασία αν ήσουν Τούρκος ή Ρωμιός. Οι θάνατοι για όλους ήταν καθημερινή πραγματικότητα.
Ο παππούς μου ήταν στο μέτωπο. Οχτώ παιδιά εγκαταλελειμμένα στην μοίρα τους σε ένα χωριό που τώρα λέγεται Ντοχάν Μπεϊ, το προηγούμενο όνομα του ήταν Υψηλή και ανήκε στην Μητρόπολη Εφέσου. Μια μάνα τι μπορούσε να πρωτοκάνει. Τα παιδιά σωριασμένα εδώ και εκεί είχαν πάρει την κάτω βόλτα. Ο πατέρας μου, το πιο μικρό παιδί της οικογένειας, περίμενε το γάλα της μητέρας του που ένας οργανισμός καταπονημένος δεν μπορούσε να παράγει. Εγκαταλειμμένος σε ένα κομμάτι κουρελούς ζούσε την μοίρα του. Ξαφνικά μια διπλανή οικογένεια που είχε και αυτή άλλα οχτώ παιδιά, δεν έκλεγε το χάλι της, έκλεγε το χάλι του πατέρα μου. Η μάνα τους η Αϊσέ άμπλα, η μετάφραση είναι Μητέρα Αϊσέ δεν άντεξε, το πήρε και το βύζαξε. Κάποιο παιδί της φαίνεται είχε την ηλικία του πατέρα μου. Ο πατέρας μου σώθηκε γιατί η Τουρκάλα εκείνη μοίρασε το γάλα στα δυο μωρά. Δεν ρώτησε ποιά είναι αυτή η γειτόνισσά της, ποιο το μωρό της και ποιο το μωρό που πέθαινε. Της έφτανε που έσωζε έναν άνθρωπο. Δεν είχε τα φώτα για να μπορεί να διαβάσει κανένα Ιστορικό, κανένα Εθνικό, κανένα Θρησκευτικό Βιβλίο. Γνώριζε όμως τι έπρεπε να κάνει σαν άνθρωπος και πάντα ο Θεός φροντίζει να μη χρειάζεται να ρωτήσει κανένας κάποιον άλλον για το ποιος είναι. Για αυτό υπάρχουμε άλλωστε ακόμα σαν άνθρωποι.
Όλοι θυμόμαστε την άγια εκείνη γυναίκα και εμείς τα παιδιά του πατέρα μου και τα εγγόνια του και τα δισέγγονα του και την θεωρούμε συγγενή μας. Πάντα δε κατά την διάρκεια της ζωής μου επηρεασμένος από αυτό, και άλλα ανάλογα γεγονότα ένθεν και ένθεν, πιστεύω ότι οι δυο αυτοί λαοί ίσως τα βρουν και ξεπεράσουν τα προβλήματά τους. Πάντως η άμπλά Αϊσέ ή Αγία Αϊσέ θα έλεγα σήμερα με το παράδειγμα της, δίδαξε ότι και οι τρείς μονοθεϊστικές θρησκείες δεν μπορούν τόσο καθαρά και απλά να διδάξουν.
Σε λίγα χρόνια με την πρόοδο της επιστήμης σε όλα τα ατομικά έγραφα των πολιτών του κόσμου θα είναι ο κωδικός του DNA, ο πρώτος κωδικός που θα δημοσιεύεται. Όπως οι ομάδες αίματος στις σημερινές Αστυνομικές Ταυτότητες. Θα είναι δε τόσο επιβεβλημένη η χρήση του κωδικού που καμιά εσκεμμένη μη αναγραφή του δεν θα πετύχει γιατί η χρήση του θα είναι απαραίτητη. Οι πολίτες από μόνοι τους θα γνωρίζουν ποιοι είναι και δεν θα χρειάζεται κανένας να τους πληροφορήσει ποιοι είναι.
Πιστεύω ότι ο Ελληνισμός αφήνει τρεις μεγάλες κληρονομιές στην γειτονική χώρα. Το DNA του, τα σπασμένα όρθια και θαμμένα πέτρινα και μαρμάρινα μνημεία και όλα τα άλλα έργα τέχνης που βοηθούν τον τουρισμό, την ανάπτυξη και τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Αλλά και την διάχυτη λαϊκή σοφία με την οποία έχει προικισθεί και ζει όλος ο κόσμος που είχε την τύχη να επηρεασθεί από την Ελληνική Ιστορία και Φιλοσοφία. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν αυτό οι γείτονες μας και κοιτάξουν μπροστά, τόσο πιο γρήγορα θα προκόψουν και θα αλλάξουν την μοίρα τους, μαζί με όλους τους πολιτισμένους λαούς. Διαφορετικά είναι καταδικασμένη η Τουρκία, όπως είπε ο δικός μας Εθνάρχης Κων/νος Καραμανλής σε εκείνη την πολυπληθέστατη συγκέντρωση στην Θεσσαλονίκη την πρώτη μετά τη Χούντα, να παραμείνει ένα εσαεί Ασιατικόν Κράτος.
