Παράξενη πρωτομαγιά
μ’ αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ήρθ’ ο καιρός του «έχε γεια»
τι να την κάνεις πια την περηφάνια.
Νίκος Γκάτσος
Αλήθεια. Η έγκλειστη Πρωτομαγιά είναι πια γεγονός. Η φαντασία αδυνατεί να περιγράψει την πραγματικότητα ή, καθώς ορίζεται πλέον, νέα κανονικότητα.
Οι έγκλειστοι, δεν έγιναν ξαφνικά έγκλειστοι. Χρόνια τώρα, ο εγκλεισμός σε πολιτείες απάνθρωπες ανά τον κόσμο καλά κρατεί και το «προϊόν» που δημιουργήθηκε, με το αζημίωτο, είναι οι διακοπές. Ο τουρισμός, που στα πλαίσιά του, οι κάτοικοι, τα κατοικίδια δηλαδή των μεγαλουπόλεων, εκδράμουν στο άγνωστό τους φυσικό περιβάλλον και για αναψυχή βγάζουν τα απωθημένα τους.
Σκουπίδια, φωνές και αντάρες και κανιβαλισμοί παντός είδους πολιορκούν την άμυνα της γης.
Αυτή είναι η κανονικότητα που έγινε επιτρεπτή στο βωμό των πολυεθνικών του τουρισμού και της ασυδοσίας των ιθαγενών, με τη σφραγίδα του κράτους, για ένα κομμάτι ψωμί.
Η καταστροφή έγινε κανονικότητα!
Φυσικά, η καλλονή χώρα μας, υπήρξε θύμα και θύτης ταυτοχρόνως, έως ότου προσφάτως άρχισε να ψιθυρίζεται ο όρος υπερτουρισμός.
Δημιουργούμε τέτοιου είδους όρους για να ξορκίσουμε ό,τι συμβαίνει. Είπαμε τον όρο, λύθηκε το πρόβλημα.
Και έτσι, καταλήξαμε σε πείσμα της φύσης, έγκλειστοι αυτήν την Πρωτομαγιά χωρίς κανένα άλλο δικαίωμα. Σαν να περιμένουμε στον τοίχο της Καισαριανής.
Όμως Πρωτομαγιά είναι το δικαίωμα της Άνοιξης να υπάρχει. Το αναφαίρετο δικαίωμα να ανθίζει, να αναγεννάται, να συμβολίζει, να εμπνέει, να νικά!
Φταίμε εμείς, που όλα αυτά, επί χρόνια δε μας αφορούσαν. Για μας η Πρωτομαγιά ήταν μια επανάληψη χωρίς καμιά μάθηση.
Ήταν, βλέπετε, φυσική συνέπεια. Τώρα που η συνέπεια έγινε μη φυσική, ας μείνουμε έγκλειστοι μήπως και οραματιστούμε μια Άνοιξη, μια Πρωτομαγιά.
Πρωτομαγιά είναι το ταλέντο της φύσης να κάνει τον άνθρωπο να νιώθει Άνθρωπος.
Το ταλέντο που πληρώνεται ως τάλαντο, έναν ολόκληρο χρόνο για να ζήσουμε για λίγο αυτό το
«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·
η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι.»
του εθνικού Διονυσίου Σολωμού.
Είναι το τάλαντο που πληρώνουν στις βαρυχειμωνιές του κόσμου, μες στους αιώνες, οι ποιητές, μικροί και μεγάλοι, για να υμνήσουν την Αλήθεια. Σαν «Αληθώς Ανέστη».
Είναι η εξέγερση της φύσης που δεν ρωτάει τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Ρωτάει μόνο τον εαυτό της, σαν μέγιστο δικαίωμα, τι επιβάλλεται;
Η Πρωτομαγιά δεν μπορεί να μείνει έγκλειστη. Απλώνει το χαλί της και υποδέχεται τη ζωή. Ανθίζει χωρίς φειδώ και επιμένει.
Ας τη σεβαστούμε. Ας πάρουμε την εικόνα της και μέσα από τον εγκλεισμό μας, ας την περιφέρουμε εντός μας.
Μπορούμε να της τραγουδήσουμε ή να της διαβάσουμε τα ωραιότερα για τα δικαιώματά της που είναι και δικά μας.
Μπορεί και να συγκινηθεί, αν συγκινηθούμε και εμείς ακούγοντας τα ακόλουθα και κινήσουμε.
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης.
Γιάννης Ρίτσος
Πρωτομαγιά
με το σουγιά
χαράξαν το φεγγίτη
και μια βραδιά
σαν τα θεριά
σε πήραν απ’ το σπίτι.
Νίκος Γκάτσος
Δημήτρης Αβούρης
