Ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας είχε πει ‘’Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά’’.
Η απορία του Μάρκ Τουαίν είναι απόλυτα εφαρμόσιμη αν αναλογιστεί κανείς το τι συμβαίνει σήμερα στην Πατρίδα μας. Είμαστε μια χώρα που από ώρα σε ώρα μπορεί να ξεμείνει από φάρμακα, καύσιμα και τρόφιμα και κάποιοι διατείνονται ότι θα βοηθήσουμε την Ευρώπη να βελτιωθεί. Προσωπικά αισθάνομαι ότι καθυβρίζεται αυτή η ελάχιστη σκέψη που διαθέτω ή πιθανόν δεν έχω καθόλου σκέψη συγκρινόμενος με τον μυστακοφόρο στρογγυλούλη Υπουργό Νίκο Βούτση που ντύνεται με το πουλοβεράκι που το έπλεξε η Μανούλα του όταν ήταν ακόμη στο σχολαρχείο. Δεν ξέρω, τα χάνω, βλέπω ανθρώπους με μηδενική επαγγελματική σταδιοδρομία να εκστομίζουν απόψεις και αποφθέγματα σαν μεγάλοι διανοητές και επιστήμονες. Όσο λιγότερα ξέρεις τόσο πιο στεντόρεια φωνή διαθέτεις.
Σε καμία περίπτωση δεν διανοούμαι να δεχτώ ότι ο Ελληνικός λαός ψήφισε ημικαθυστερημένους Βουλευτές και Υπουργούς και από την άλλη να βλέπω εν μέσω οικονομικής θύελλας να επαναπροσλαμβάνει η Κυβέρνηση Δημοσίους υπαλλήλους. Με τι θα τους πληρώσει, που θα βρει τα λεφτά για να ανταμείψει τον κόπο τους μόλις έρθει η πρώτη του μηνός;
Η φαιά ουσία παγώνει, οι νευρώνες παραλύουν και το αίμα δυσκολεύεται να τροφοδοτήσει τις ανάγκες του εγκεφάλου. Αισθάνομαι κλινικά νεκρός. Αυτές τις μαγκιούλες τις έκανε ο Andreas Papandreou αλλά είχε βρει τότε κάποια ταμεία έτοιμα να εκραγούν από κέρματα και χαρτονομίσματα. Ο καλός μας Αλεκάκος πως θα συντηρήσει τους απειράριθμους αναπαυόμενους συνδικαλιστές και πως θα αναχαιτίσει τα στίφη των άνεργων νέων από την καθημερινή τους επέλαση στις πολυπληθείς ακμάζουσες καφετέριες; Πιθανόν να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του (γιατί στο μπροστινό δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο) κάποιο κόλπο, κάποιον κρυμμένον άσσο, κάποια κεφάλαια από την ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ που θα τα ρίξει στον δημόσιο κουρβανά.
Είναι ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουμε την πολυχιλιετή πολιτιστική μας ιστορία ταξιδεύοντας στα Harrods του Λονδίνου και απολαμβάνοντας την απείρων κυβικών εκατοστών νέα δημιουργία της Βαυαρικής βιομηχανίας αυτοκινήτων με μόνη έξυπνη ανταπόδοση την γνωριμία με τον Βουλευτή της περιοχής μας. Έχουμε τη λύση στο μικρό τσεπάκι του γιλέκου μας, πάντα θα εκλέγονται Βουλευτές, το ψηφοδέλτιό μας σε όλους τους αιώνες θα ζυγίζει χρυσάφι.
Πιέζουν την Κυβέρνηση να μειώσει τις συντάξεις και τους μισθούς. Ε, και; Την σύνταξη ενός Έλληνα υπαλλήλου ΔΕΚΟ ο Καναδός και ο Γερμανός συνταξιούχος την βλέπει με τα κιάλια, και αν δεν έχει συννεφιά, διαφορετικά δεν την βλέπει καθόλου, τρέχει στον γιατρό για εγχείριση καταρράκτη. Οι μεγάλες αμοιβές του Δημοσίου δεν δόθηκαν τυχαία και χωρίς σκέψη. Σκοπός τους ήταν η σημερινή κοινωνική κατάσταση, η αδυναμία της νέας γενιάς να παντρευτεί, να κάνει παιδιά, να πολλαπλασιαστεί το γένος , να συντηρηθεί η γλώσσα, να διαδοθεί ο Ελληνικός πολιτισμός. Οι μεγάλες αμοιβές ήταν η βάση της διαφθοράς.
Πολύ παλιός και καλός φίλος που εργάστηκε (τρείς φορές την εβδομάδα με τετράωρο κάθε φορά) στην πολιτική αεροπορία με αμοιβές της τάξεως των 7.500 Ευρώ μικτά μηνιαίως μου είχε πει: Είναι θέμα ποιότητας ζωής, είναι θέμα επιλογής. Δηλαδή οι Έλληνες είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες, στους έξυπνους και στους χαζούς.
Οι έξυπνοι αμείβονταν πλουσιοπάροχα με ελάχιστη δουλειά και οι χαζοί δούλευαν σκληρά με λίγα λεφτά. Είχες το δικαίωμα της επιλογής, μπορούσες να εκμεταλλευθείς τον σκληρά εργαζόμενο και να είσαι και ο έξυπνος της παρέας από πάνω, άλλωστε το Δημόσιο έδινε μεγαλύτερους μισθούς από τον ιδιωτικό τομέα. Με αυτές τις ιδέες εμφορείται το σύνολο σχεδόν των πολιτών και δυστυχώς και των κυβερνώντων. Οι έξυπνοι του Δημοσίου και οι βλάκες της Ιδιωτικής οικονομίας. Κατάφερε ο Andreas να συνδέσει την φιλεργατικότητα με την ανοησία, έτσι καταρρεύσαμε.
Τα παιδιά του cappuccino σε λίγα χρόνια θα γίνουν σαραντάρηδες και οι καρέκλες των καφενείων θα ξεθωριάσουν από την χρήση. Ο συνταξιούχος Πατέρας θα έχει πεθάνει και η πλήξη της ανεργίας και της ανέχειας θα έχει σηκώσει πανιά στη ψυχή και το νου του σημερινού παιδιού. Τότε θα είναι η ώρα της έκρηξης, και την έκρηξη της λαϊκής οργής δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει με την έκρηξη του Βεζούβιου. Ευτυχώς, οι περισσότεροι σήμερα πολιτικοί θα έχουν αποδημήσει τότε σε μακρινούς Γαλαξίες και θα γελάνε χαιρέκακα.
ÂÂ
Φοίβος Ιωσήφ
