Όταν άκουγα προεκλογικά τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ περί «μονομερούς διαγραφής του χρέους» και περί σχισίματος του μνημονίου με «ένα νόμο και ένα άρθρο», ομολογώ ότι τις θεωρούσα προεκλογικές υπερβολές, θεμιτές ως ένα βαθμό, δεδομένης και της ευγενούς παράδοσης των «Μαυρογιαλούρων» πολιτικών, που υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες και τα οποία ξεχνούσαν μόλις αναλάμβαναν την εξουσία.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Αυτές οι εξαγγελίες, αν και ήταν ασύμβατες με τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η χώρα μας για την εξασφάλιση της ρευστότητας για να αποφύγει την χρεοκοπία, έγιναν με ενθουσιασμό δεκτές από τους ψηφοφόρους, παρά τις προειδοποιήσεις των κομμάτων της τότε συγκυβέρνησης ότι εάν δεν εξασφαλισθεί η χρηματοδότηση που προβλέπει η δανειακή σύμβαση, η χώρα θα μείνει σύντομα από ρευστό και θα προχωρήσει σε στάση πληρωμών, με κίνδυνο επιστροφής στη δραχμή.
Παρ’ όλα αυτά ο λαός, αγνόησε τους κινδύνους, πειθόμενος από τις εξαγγελίες, ενώ ένα μέρος των ψηφοφόρων ακολούθησε την διαίσθησή του ότι τίποτε από όσα υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πραγματοποιηθεί. Ψήφισε έτσι με τιμωρητική διάθεση για να φύγουν τα «μνημονιακά» κόμματα, τα οποία ήσαν «όργανα των Γερμανών» και των άλλων ξένων που «εποφθαλμιούσαν το καλύτερο οικόπεδο της γης». Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τα πραγματικά αίτια της κρίσης, ούτε βέβαια με τις δικές τους ευθύνες. Κανείς δεν αναφέρθηκε στην ανάγκη παραγωγής πλούτου, ενώ αντιθέτως υπόσχονταν σε όλους την θαλπωρή και την προστασία ενός γαλαντόμου κράτους, χωρίς να εξηγούν ποιος θα το συντηρεί. Στην ουσία δηλαδή οι πολίτες επιβράβευσαν την αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, μεταξύ των οποίων της Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ, περί επιστροφής στις παλιές καλές μέρες που μας στέρησαν οι «δυνάμεις κατοχής» και οι «Γερμανοτσολιάδες».
Κάποτε όμως τα ψέματα τελειώνουν και έρχεται η ώρα της αλήθειας. Οι δανειστές ζητούν προτάσεις που να στηρίζονται σε ρεαλιστικά σχέδια, ώστε τα υπόλοιπα 18 Κοινοβούλια της Ευρωζώνης να εγκρίνουν την συνέχιση του προγράμματος στήριξης της ρευστότητας της χώρας μας. Αντί αυτών των προτάσεων η Κυβέρνηση, δηλώνει ότι «υπέγραψε συμβόλαιο με το λαό», το οποίο αναφέρει ότι η λιτότητα τελείωσε μαζί με το μνημόνιο και την τρόϊκα. Φυσικό είναι βέβαια οι δανειστές να προσπαθούν να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό, μια και οι ίδιοι, το μόνο συμβόλαιο που υπέγραψαν είναι αυτό με την νόμιμη Κυβέρνηση της χώρας και αφορούσε την χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας με 230 δισεκατομμύρια ευρώ και τους όρους αυτής της δανειακής σύμβασης.
Έχουμε έτσι ένα προαναγγελθέν αδιέξοδο. Η Κυβέρνηση βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στους προεκλογικούς της μαξιμαλισμούς και στην πραγματικότητα. Είναι δε φανερό ότι αναζητά εναγωνίως μια οδό διαφυγής χωρίς να έρθει σε ρήξη με τους εταίρους, διότι καταλαβαίνει ότι οι πολίτες που την ψήφισαν θέλουν λύση και ελάφρυνση των οικονομικών τους βαρών, αλλά εντός του ευρώ. Οι δανειστές δεν επιθυμούν μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά δεν θέλουν να θέσουν σε δοκιμασία το κύρος των ευρωπαϊκών θεσμών, έχοντας στο νου τους και τους ψηφοφόρους των χωρών τους, οι οποίοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την δική τους επιβάρυνση λόγω του δανεισμού της χώρας μας.
Τι μέλλει να κάνει η Κυβέρνηση, οποία βρίσκεται αντιμέτωπη και με ένα διογκούμενο κύμα αντιευρωπαϊσμού που καλλιεργούν με τις δηλώσεις τους στελέχη της Κυβέρνησης και ιδιαίτερα των Ανεξάρτητων Ελλήνων και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ;
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ώρα να κάνει την μεγάλη κίνηση. Να ενημερώσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης και να χαράξουν από κοινού μια στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης, μέχρι τα πράγματα να αποκτήσουν μια κανονικότητα στα ζήτημα της χρηματοδότησης της οικονομίας, που να επιτρέχει στη συνέχεια την Κυβέρνηση να υλοποιήσει με ασφάλεια το πρόγραμμα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων και της ανάπτυξης.
Το ξέρουμε ότι ζητάμε πολλά και ασυνήθιστα για την ελληνική πραγματικότητα. Είναι όμως μια κίνηση που θα αποδείξει ότι κάτι νέο κινείται στην πολιτική μας ζωή και ότι το σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά», δεν είναι μια κουβέντα χωρίς περιεχόμενο…
Γιάννης Λασκαράκης
