Παρακολουθώντας τις πρόσφατες εκδηλώσεις μίσους και εχθρότητας απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους μας, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και κάψιμο της σημαίας της Ε.Ε., από «ειρηνικούς» διαδηλωτές στο Σύνταγμα, «ευχές» να «ψοφήσει η π…α η Μέρκελ και ο σακάτης Σόϊμπλε», αναρωτήθηκα εάν αυτός ο παροξυσμός της «εθνικής μας τύφλωσης» προέρχεται από μία πολιτική αντίληψη, έστω και ακραία, ή πρόκειται για την γνωστή ανίκητη βλακεία που καταλαμβάνει τους Έλληνες σε κρίσιμες περιόδους της ιστορίας μας και η οποία μας οδήγησε σε ήττες και καταστροφές.
Κλείνω προς το δεύτερο, αν και πιστεύω ότι η «βλακεία» αυτή που καταλαμβάνει το «εξυπνότερο έθνος της γης», καλλιεργείται στους πολίτες «εξ απαλών ονύχων», από τα παιδικά και μαθητικά τους χρόνια, με τον τρόπο που διδάσκεται η Ιστορία. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που θα μας την λύσουν οι σημερινοί υπεύθυνοι του υπουργείου Παιδείας, οι οποίοι ξεκίνησαν με την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου, προς δόξαν Πελεγρίνη απέναντι στην επιστημοσύνη και των ειδικών σχολείων, προς δόξα της μετριότητας απέναντι στην αριστεία.
Θα ήθελα όμως να παραθέσω μια από τις εμπειρίες μου, οι οποίες συνέβαλλαν στο να προσχωρήσω στους θερμούς υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, ως «μονόδρομου» της Ελληνικής πορείας προς το μέλλον, με ασφάλεια, ειρήνη, οικονομική ανάπτυξη και κυρίως με πολιτικές και πολιτιστικές αξίες απόλυτα συμβατές με την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας.
Από το 1989 έως το 1991, εκπροσωπούσα μαζί με τον Δήμαρχο Χίου Γιάννη Μπουμπάρη, την Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ), στο λεγόμενο «Συμβουλευτικό Συμβούλιο» (conseil consuftatif). Ήταν ένας θεσμός της Κομισιόν, που αποτελείτο από 42 εκπροσώπους των Δήμων και των Περιφερειών της τότε Ενωμένης Ευρώπης των 12 χωρών-μελών. Το όργανο είχε σκοπό να εξετάζει όλες τις προτάσεις και τα προγράμματα της Κομισιόν που αφορούσαν τις Περιφέρειες και τους Δήμους της «Ευρώπης των Περιφερειών», να εκφράζει την γνώμη του και να προτείνει αλλαγές ή συμπληρώσεις, πριν την οριστική έγκρισή τους από τα αρμόδια Κοινοτικά Όργανα. Το Συμβούλιο, που ήταν ο πρόδρομος της μετέπειτα «Επιτροπής των Περιφερειών», συνεδρίαζε με την παρουσία του αρμόδιου Επιτρόπου για τα θέματα που συζητούσαμε. Σε κάποια πολύ σημαντικά ζητήματα ήταν παρών και ο Πρόεδρος της Κομισιόν, Ζακ Ντελόρ. Υπεύθυνος για την λειτουργία του Συμβουλίου ήταν ο εκπρόσωπος της 16ης Διεύθυνσης Περιφερειακής Ανάπτυξης της Κομισιόν, που εκείνη την περίοδο ήταν ο Έλληνας κ Καμχής.
Το πρώτο πράγμα που με είχε εντυπωσιάσει στην λειτουργία εκείνης της Επιτροπής ήταν η προετοιμασία των θεμάτων και η εξαντλητική αλλά ουσιαστική συζήτηση επί των εισηγήσεων, με στόχο την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη ομοφωνία η οποία προέκυπτε μετά από μεθοδική συζήτηση και αφού λαμβάνονταν υπόψη οι έγγραφες παρατηρήσεις και τροποποιήσεις των μελών.
Τότε ήταν που είχαν έρθει για συζήτηση τα προγράμματα που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη των Περιφερειών της Ευρώπης και ιδιαίτερα των χωρών του νότου, όπως το Interreg, το envireg, το Leader κλπ.
Θέλω να σταθώ στη συζήτηση για την εισήγηση που αφορούσε το Intereg, που ήταν το πρόγραμμα για την ανάπτυξη των συνοριακών περιοχών. Στο αρχικό σχέδιο της Κομισιόν το πρόγραμμα αφορούσε την ενίσχυση των συνοριακών περιοχών μεταξύ χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σήμαινε ότι από τις Ελληνικές Περιφέρειες, μόνο τα Ιόνια νησιά μπορούσαν να ενταχθούν στο πρόγραμμα, διότι ήταν η μόνη Περιφέρεια που είχε θαλάσσια, έστω, σύνορα με άλλη χώρα μέλος της Ένωσης, την Ιταλία. Έθεσα το θέμα ευθύς εξ αρχής, λέγοντας ότι το πρόγραμμα αφορά ένα ελάχιστο μέρος των συνοριακών ελληνικών περιφερειών και αφήνει ακάλυπτες τις φτωχότερες περιφέρειες της Ευρώπης, όπως είναι η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Θράκη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που έχουν σύνορα με μη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχοντας προετοιμασθεί για το θέμα, κατάθεσα οικονομικά και στατιστικά στοιχεία που αποδείκνυαν ότι οι περιοχές αυτές ήταν οι φτωχότερες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ έθεσα και το γεωπολιτικό στοιχείο της συνεργασίας με συνοριακές περιοχές χωρών που μέχρι τότε αποτελούσαν το σύνορο δύο κόσμων και είχαν άμεση ανάγκη από την αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ για τις περιοχές της Τουρκίας τόνισα την ύπαρξη πολλών κοινών προβλημάτων με την Ελλάδα που θα βρουν λύση (πλημμύρες του Έβρου, απομόνωση των ελληνικών νησιών κλπ) και θα συμβάλλουν επί πλέον και στην ειρηνική συμβίωση των δύο λαών.
Έκλεισα με την παρατήρηση ότι η συμμετοχή στο πρόγραμμα intereg και των περιφερειών που συνορεύουν με τρίτες χώρες εκτός Ε.Ε., είναι προς το συμφέρον των χωρών της Ευρώπης, διότι θα προετοιμάσουν το έδαφος για νέους ορίζοντες, νέα δίκτυα και νέες αγορές. Παρατήρησα την προσοχή και την επιδοκιμασία των συναδέλφων της Ευρωπαϊκής Αυτοδιοίκησης καθώς μιλούσα στα Γαλλικά, μα και τότε δεν υπήρχε μετάφραση από τα ελληνικά. Επιδοκιμασία η οποία εκφράστηκε και από τις τοποθετήσεις που ακολούθησαν. Η απόφαση επί της έγγραφης τροποποίησης της Εισήγησης της Κομισιόν που κατέθεσα ήταν ομόφωνη.
Σε λίγες μέρες έλαβα την επιστολή που μου γνώριζε ότι π Κομισιόν έκανε δεκτή την πρότασή μου και οι συνοριακές περιοχές της Βορείου Ελλάδας και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, όπως και οι άλλες συνοριακές περιοχές της Ε.Ε. με τρίτες χώρες, μπορούσαν να ενταχθούν στο intereg. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Δισεκατομμύρια ECU και αργότερα ευρώ εισέρρευσαν στην Μακεδονία και τη Θράκη για έργα υποδομής και δράσεις που συνέβαλλαν στην ανάπτυξη αυτών των περιοχών. Δυστυχώς στο πρόγραμμα δεν εντάχθηκαν έργα και δράσεις σε συνεργασία με την Τουρκία, λόγω της έντασης και της καχυποψίας που διέπουν τις σχέσεις των δυο χωρών. –
Στην Γενική Συνέλευση τη ΚΕΔΚΕ στην Καλαμάτα το 1991, ο κ. Καμχής στην ομιλία του προέβαλε αυτή την εξέλιξη ως παράδειγμα καλής πρακτικής των μελών των διάφορων επιτροπών της Ε.Ε., οι οποίες υλοποιούν την βασική φιλοσοφία του υπερεθνικού αυτού οργανισμού: Συμμετοχή στα όργανα και στις αποφάσεις της Ένωσης, με διάλογο, επιχειρήματα και διαπραγμάτευση σε όλα τα επίπεδα.
Ας το έχουν αυτό υπόψη τους, όσοι θεωρούν ότι οι σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση ρυθμίζονται με ύβρεις, παλικαρισμούς, εθνοκεντρικούς και λαοσυνάξεις. Αυτά μπορεί να φέρνουν ψήφους στην Ελλάδα αλλά έξω τους αφήνουν παγερά αδιάφορους.
Γιάννης Λασκαράκης
