«Κράτησε ψηλά το κεφάλι, αντιστάθηκε, έφτυσε στα μούτρα τους βασανιστές του και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, που φτάνουν μέχρι και τον «αγωνιστή» Πρόεδρο της σημερινής «Δημοκρατίας». Για τον λόγο αυτό, το κράτος των δολοφόνων τον τιμώρησε…». Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα από το μανιφέστο για τον Νίκο Ρωμανό, θα συμπέρανε κανείς ότι οι συντάκτες του είναι κάποιοι αναρχικοί ομοϊδεάτες του φυλακισμένου νεαρού. Και όμως οι συντάκτες του κειμένου είναι οι καθηγητές της 5ης ΕΛΜΕ Αθήνας, υπάλληλοι του «κράτους των δολοφόνων» που τους πληρώνει για να δημιουργούν υπεύθυνους πολίτες, που χρησιμοποιούν την γνώση για να αλλάξουν την κοινωνία και όχι τα καλάσνικωφ ληστεύοντας τράπεζες.
Φοβάμαι πως η κοινωνία μας αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης. Φτάσαμε να ηρωοποιούμε έναν νεαρό ο οποίος διέπραξε ένοπλη ληστεία σε τράπεζα, επειδή αυτή η ληστεία είχε «ευγενή» κίνητρα εναντίον του «δημοκρατικού» μας καθεστώτος και του «καπιταλισμού» της ελεύθερης οικονομίας που εκφράζουν τα τραπεζικά ιδρύματα, χωρίς βέβαια να μας εξηγεί ποιο «καθεστώς» και ποια «οικονομία» θα τα αντικαταστήσουν. Για τα μέσα και τους τρόπους της αντικατάστασης δεν χρειαζόμαστε εξηγήσεις. Τα καλάζνικωφ και η βία έχουν το λόγο. Είναι ακριβώς η ίδια λογική που ηρωοποιούσε και ανεχόταν τους δολοφόνους της «17 Νοέμβρη», η οποία καταδίκαζε και «εκτελούσε» όσους η ίδια θεωρούσε υπεύθυνους για την δικτατορία και στη συνέχεια τους εκπροσώπους του «συστήματος». Και αυτή η ανοχή ήταν που συνέβαλε στην αδυναμία σύλληψης τους και στη συνέχιση της εικοσαετούς δράσης της οργάνωσης, με θύματα δεκάδες ανυποψίαστους πολίτες. Η «τιμωρία» βεβαίως του Νίκου Ρωμανού από το κράτος συνίσταται στο ότι οι αρμόδιοι δικαστικοί αρνούνται να παραβιάζουν το νόμο δίδοντάς του άδειες εξόδου για να φοιτήσει στο ΤΕΙ Στελεχών Επιχειρήσεων, αντί της φοίτησης μέσα από τη φυλακή, με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο νεαρός δεν μετανόησε για τις πράξεις του και δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι δεν θα ακολουθήσει το παράδειγμα του Ξηρού.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ένας νέος που πολεμάει με τα καλάζνικωφ ένα «σύστημα», επικαλείται την «υποχρέωση» που το σύστημα έχει απέναντι του να παραβεί τους κανόνες που έχει θεσμοθετήσει για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, «εκβιάζοντας» μάλιστα συναισθηματικά την πολιτική ηγεσία και την κοινωνία, με την απειλή της επίρριψης της συλλογικής ευθύνης σε βάρος χους, σε περίπτωση που η απεργία πείνας έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την υγεία του. Βέβαια η απεργία πείνας είναι ένα έσχατο μέσο διαμαρτυρίας για όσους θεωρούν ότι αδικούνται, ότι υφίστανται απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στη φυλακή ή για όσους αγωνίζονται εναντίον ολοκληρωτικών και δικτατορικών καθεστώτων. Τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει βεβαίως, ενώ το «καθεστώς» που μάχεται είναι δημοκρατικό και ανεκτικό, κάτι που και ο ίδιος και οι γονείς του έμμεσα αναγνωρίζουν, αξιοποιώντας και ασκώντας όλα τα δικαιώματα που του παρέχει η Δημοκρατία μας. Ο ίδιος βέβαια δεν είχε γεννηθεί τότε, όταν κρατούμενοι που αντιστέκονταν στην δικτατορία, με μόνα όπλα τις ιδέες τους και καμιά «κροτίδα», αντιμετώπιζαν τους βασανιστές και τα λευκά κελιά του θανάτου. Τότε όμως η συμβουλή των φυλακισμένων προς τους νεοφερμένους στις φυλακές ήταν «τρώγε το φαί σου και διάβαζε πολύ», που σήμαινε «να παραμείνεις σωματικά και πνευματικά δυνατός, να αντέξεις τις κακουχίες, μέχρι να ξαναβγεί ο ήλιος». Σήμερα η Δημοκρατία μας, με όλες τις αδυναμίες της, δεν εκδικείται και η φυλάκιση, εκτός από την τιμωρία έχει και την έννοια της συνέτισης, και της επανένταξης στην κοινωνία, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπους σαν τον ίδιο, διότι δεν θα πρέπει ένα αδίκημά τους να τους καταστρέψει τη ζωή.
Θέλω όμως να σταθώ και στους γονείς του Ρωμανού, οι οποίοι δείχνουν διάθεση «θυματοποίησης» του γιού τους, παραδίδοντάς τον στις σκοπιμότητες «μιας «αριστεράς» που θέλει νεκρούς, που θέλει μάρτυρες, για να καλύψει το τραγικό έλλειμμα των ιδεών της. Μιας «αριστεράς» που δεν έχει καμία σχέση με τον ανθρωπισμό της πραγματικής αριστεράς, με τις αξίες του Ουμανισμού και του Διαφωτισμού». (Πέτρος Παπασαραντόπουλος). Δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω την στάση τους, αν και πατέρας, και σέβομαι την υποχώρηση του γονικού τους ενστίκτου, απέναντι στην «αγωνιστική» επιλογή του παιδιού τους. Μήπως όμως θα έπρεπε να συστήσουν στο Νίκο να «φάει το φαί του» και να αναλογισθούν τις δικές τους ευθύνες για σωτηρία της ζωής του, αντί να τις μεταθέσουν «στο κράτος των δολοφόνων»;
Γιάννης Λασκαράκης
