Του Γιάννη Λασκαράκη
Το ζήτημα με την χώρα μας δεν είναι αν είμαστε αριστεροί, δεξιοί ή σοσιαλδημοκράτες. Το ζήτημα δυστυχώς είναι αν είμαστε απλά σοβαροί… Διότι το να καταφέρεις να φέρεις την οικονομία σου σε μια ισορροπία, μετά το σοκ των έξι χρόνων λιτότητας για να αποφύγεις την άτακτη χρεωκοπία και να επιστρέφεις σήμερα στο σημείο από όπου ξεκίνησες, με ευθύνη όλου του πολιτικού μας συστήματος, μόνο σοβαρότητα δεν αποδεικνύει…
Η ιστορία ξεκίνησε με την βιασύνη της Κυβέρνησης να βγει από το μνημόνιο αρχίζοντας με την έξοδο από την επιτήρηση του ΔΝΤ (με όλες τις αρνητικές φορτίσεις που φέρει το όνομα του), αρνούμενη να δεχτεί την χρηματοδότηση των 17,3 δις με επιτόκιο 1,5-2%, που έχουμε να λαμβάνουμε με βάση το πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας μας. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι θα υποχρεωθούμε να αποταθούμε στις αγορές για να καλύψουμε αυτό το χρηματοδοτικό κενό με επιτόκιο 7-8%. Εάν αυτό δεν λέγεται παραλογισμός, πείτε μου εσείς οι σοβαροί οικονομολόγοι που διατείνεστε ότι θα «σκίσετε» τα μνημόνια, πως λέγεται. Και γιατί βιάζεται παρακαλώ η Κυβέρνηση να «διώξει» το ΔΝΤ; Μα διότι ανταγωνίζεται τον ΣΥΡΙΖΑ, τον συνομιλητή του τον Καμένο και τους «πατριώτες» της Χρυσής Αυγής, που αποφάσισαν να καταψηφίσουν το πρόσωπο που θα προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ώστε να πάμε σε εκλογές με βασικό σύνθημα «έξω από το μνημόνιο».
Και εντάξει το ΚΚΕ που θα κάνει το ίδιο, είναι συνεπές προς την στρατηγική του για απεμπλοκή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και από το καπιταλιστικό σύστημα στο μέλλον, «όταν οι συνθήκες ωριμάσουν». Η ΔΗΜΑΡ όμως τι στο καλό επιδιώκει με την άρνησή της να ψηφίσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι είναι υπέρ της σταθερότητας και εναντίον των πρόωρων εκλογών; Και από πού προκύπτει ότι οι εκλογές θα δώσουν μια ομογενή βιώσιμη Κυβέρνηση που θα μπορέσει να διαχειριστεί την δύσκολη κατάσταση της οικονομίας μας, χωρίς να μας οδηγήσει στην χρεωκοπία; Διότι βέβαια δεν αποτελούν πολιτικό πρόγραμμα οι λεονταρισμοί απέναντι σας αγορές, οι οποίες ούτε «κοράκια» είναι, ούτε «σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν να καταπιούν βάση σχεδίου την χώρα μας». Απλά είναι η οικονομική έκφραση της παγκοσμιοποίησης και η δυνατότητα της τοποθέτησης των χρημάτων των πολιτών του κόσμου, τα οποία διαχειρίζονται μεγάλες χρηματιστικές εταιρείες (funds). Και ανάμεσα σε αυτούς που επενδύουν σε κρατικά ομόλογα διάφορων κρατών είναι Οργανισμοί, μεγάλοι Δήμοι και μεγάλα ασφαλιστικά ταμεία, που ενδιαφέρονται να διασφαλίσουν τα κεφάλαια των ασφαλισμένων τους. Ένα από αυτά είναι και το Αμερικάνικο ΙΚΑ και άλλων μεγάλων χωρών του κόσμου. Το 85% αυτών των κεφαλαίων είναι τέτοιας μορφής και μόνο το 15% αφορά ιδιωτικά κεφάλαια Και βέβαια σκοπός αυτών των τοποθετήσεων είναι το κέρδος. Τι περιμένουν να είναι σε μια καπιταλιστική κοινωνία, το βραβείο Ειρήνης και Φιλίας; Όταν λοιπόν αυτά τα κεφάλαια αποσύρονται από τα ομόλογα κάποιας χώρας που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, τότε τα λεγόμενα σπρέτς ανεβαίνουν, δηλαδή μειώνεται η δανειοληπτική ικανότητα της χώρας και αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού της.
Και εμείς δυστυχώς στην Ελλάδα, με αυτά που συμβαίνουν προσφάτως με τις κατηγορίες για «λαδώματα» βουλευτών, με την άρνηση του κόμματος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει, να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της Κυβέρνησης και με συμφωνίες μεταξύ ετερόκλητων κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ), που το ένα υπόσχεται ότι θα σκίσει το μνημόνιο και το άλλο ότι θα αποκαλύψει αυτούς που μας ψεκάζουν, μόνο σιγουριά δεν εμπνέουμε. Και το χειρότερο ότι είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τη χώρα για να πάρουμε λάφυρο το κράτος, έστω και χρεοκοπημένο.
Εκτός και αν αποφασίσουμε να λογικευτούμε και να συνεργασθούμε για την έξοδο από την κρίση, όπως έκαναν ήδη η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Δυστυχώς όμως όταν ο Θεός μοίραζε την σοβαρότητα εμείς εδώ κρατούσαμε ομπρέλες…
