του Φοίβου Ιωσήφ
Η πρώτη μας γνωριμία δεν ήταν και από τις ευτυχέστερες. Μια άφιλη ματιά, μια ακαθόριστη φωνή, ένα πίσω μπρος ήταν τα γνωρίσματα αυτής της πρώτης επαφής. Και οι δύο κυρίες ήταν απόλυτα διστακτικές απέναντί μου με ένα βλέμμα που δεν προοιώνιζε κανένα μελλοντικό ενθαρρυντικό αποτέλεσμα. Νόμισα πως απογοητεύθηκα αλλά είπα μέσα μου πως με την πρώτη ματιά δεν μπορείς να μπεις στο βάθος του χαρακτήρα του κάθε ατόμου. Βέβαια, σκέφθηκα, πως ένα ακόμη εμπόδιο στην αναγνώριση της προσωπικότητας ήταν και το γεγονός πως και οι δύο ήταν γυναίκες. Cherchez la femme λένε πολύ εύστοχα οι Γάλλοι. Ψάξε τη γυναίκα, ο χαρακτήρας της μπορεί πάντα να κρύβει εκπλήξεις. Τα άτομα θηλυκού γένους δύσκολα αποκαλύπτουν με την πρώτη επαφή τον χαρακτήρα τους και πολύ περισσότερο τις διαθέσεις τους. Πρέπει να έχεις υπομονή και κυρίως να οπλισθείς με θάρρος και εύρυθμη υπομονή. Αυτό έκανα.
Πέρασα από τη γειτονιά τους πάλι την επόμενη μέρα. Δεν το έκανα επίτηδες αλλά γιατί τα οικόπεδά τους ήταν στο μέσον του καθημερινού μου περιπάτου. Η ίδια ματιά, γεμάτη αντιπάθεια γιατί όχι και πιθανό μίσος. Προσπάθησα να τους μιλήσω με έναν τρόπο που ήταν λουσμένος στη γλυκύτητα μελιού από το στόμα μου και ιδρώτα από τον κάματο της πορείας που βρισκόταν στο στάδιο του μέσου δρόμου ήδη. Τα αποτελέσματα ακριβώς τα ίδια με της προηγουμένης, απάθεια, μισογρύλισμα και γύρισμα της πλάτης. Βρε τις αθεόφοβες σκέφτηκα, μα τόσο ακατάδεχτες είναι σε έναν άνθρωπο που τόσο συγκαταβατικά τους μιλάει; Αυτό δεν ήταν αγένεια αλλά και δείγμα της εκπαίδευσης που είχαν πάρει από τους κοντινούς τους ανθρώπους. Απαράδεκτο, τόση αποστροφή και κρυπτομίσος; Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Τότε σκέφτηκα να κάνω την κίνηση επικοινωνίας όχι με λόγια αλλά με ένα νόστιμο δώρο. Αγόρασα δύο τυρόπιτες και τράβηξα για τον καθημερινό μου περίπατο με στόχο τη σύντομη άφιξή μου στον τόπο της πρώτης μας γνωριμίας. Όταν πλησίασα και οι δύο κυρίες καθόντουσαν αναπαυτικά κάτω από τους τεράστιους από ετών ευκάλυπτους. Η μία, αυτή με το ιδιαίτερα απαθές πρόσωπο και την καφετιά πλάτη κάτι υποπτεύθηκε και ήρθε προς το μέρος μου με καλές όπως φαινόταν διαθέσεις. Η άλλη, η ασπρούλα, η μικρή, που τα μαλάκια της έπεφταν ακατάστατα στα μάτια της ήταν περισσότερο διστακτική, όμως παρ όλα αυτά με πλησίασε. Ενώ στις πρώτες ημέρες έδειχναν και οι δύο κοπέλες διαθέσεις επίθεσης, τώρα έμεναν σιωπηλές και περίμεναν. Άνοιξα τη σακούλα με τις τυρόπιτες και πρόσφερα στην κάθε μια από μία. Τα μάγια λύθηκαν, η έχθρα έδωσε τη θέση της στη χαρά και τη συγκατάβαση και η επιφυλακτικότητα έδωσε τη θέση της στην άνεση και στη φιλία. Ε ρε τι σου κάνει μία τυρόπιτα, αλλάζει το σκηνικό, βγάζει από μέσα την κρυψίνοια και χαρίζει στις κινήσεις ελευθερία, αφέλεια και φιλικά αισθήματα. Χαράς ευαγγέλια, ευλογία της φύσης, ανάταση ψυχής, έκταση αισθημάτων.
Την επόμενη μέρα σκέφθηκα με βάση τη λογική που εφάρμοσαν οι Έλληνες πρόγονοί μου: Μία φορά ίσον καμία, και έτσι ακολούθησαν άλλες δύο τυρόπιτες, και άλλες δύο μέχρι σημείου να εμπλουτίσουμε το μενού των φιλενάδων μου με κασερόπιτα και στο τέλος μετά πολλές μέρες φιλίας και αλληλοεμπιστοσύνης να καταλήξουμε στην ζαμπονοτυρόπιτα. Μεγάλη η συμβολή των τυροπιτάδικων στο μεγάλο θέμα της φιλίας, ανεκτίμητη.
Εδώ και κάμποσο καιρό η συντροφιά μας έχει αποκτήσει ομογένεια και ηρεμία. Οι δύο σκυλίτσες, η καφετούλα και η μικρή μαλλιαρή ασπρούλα έχουν απέναντί μου συμπεριφορά όχι απλά συγγενούς αλλά πραγματικού φίλου και αδερφού. Κάθε πρωί όταν φθάνω κοντά στα ανοιχτά χωράφια που διαμένουν, το μεν ένα με περιμένει μπροστά στη σήτα για να λάβει το μερίδιο της καθημερινής μας φιλίας, το δε μικρό χαριτωμένο μαλλιαρό έχει βγει κατά μεσίς στον ασφάλτινο δρόμο και κοιτάζει προς την κατεύθυνση που εγώ έρχομαι. Όταν με πάρει χαμπάρι, τρέχει προς εμένα με κουνήματα της ουράς που φοβάμαι μήπως καμιά μέρα την υποστεί αποκόλληση ουράς. Βγάζει άναρθρες σκυλίσιες κουβέντες που αν και χωρίς ρήματα, ουσιαστικά και επίθετα, είναι τόσο εύγλωττα δοσμένη η συναισθηματική του φόρτιση που με παρασύρει σε ένα αυθόρμητο παιχνίδι ευεξίας και απερίγραπτης πάλης αισθημάτων και ξεγνοιασιάς.
Από την πλευρά μου τους διαθέτω κάποια τροφή και από την δικιά τους δύο χειμαρρώδη ποτάμια πακτωλού αναμφισβήτητης ευτυχίας. Τους δίνω τα λιγότερα και εισπράττω ένα γεμάτο ταμείο καθημερινής συναισθηματικής πληρότητας. Το ισοζύγιο είναι εις βάρος τους αλλά δεν θα το μάθουν ποτέ, δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν την δική μου ιδιοτέλεια και θα πορεύονται μέχρι τελευτής του βίου τους στο πλήρες και αδιαπέραστο σκοτάδι για την ιδιοτέλεια των ανθρώπων με όλα τα έμβια όντα. Σε άλλες χώρες τα τρώνε κιόλας τα σκυλιά. Αν σας ξεφύγει ο σκύλος σας στην Κίνα, την επομένη θα τον δείτε στη σούβλα του γείτονά σας να τσικνίζει τα γύρω τετράγωνα και να ευχαριστεί τον Βούδα για το ανέλπιστο δώρο. Έτσι είναι οι Θεοί κατά περιοχές, άλλοι χαρίζουν αρνιά με δέκα ευρώ το κιλό και άλλοι σκυλιά χωρίς κανένα κόστος. Δίκαια πράγματα.
Ελπίζω να διατηρήσω την υγεία μου επί μακρόν και το ίδιο να συμβεί και στις καινούριες μου φιλενάδες. Η τύχη τότε θα με έχει ευνοήσει και στην επικοινωνία με τα άλλα δημιουργήματά της. Είναι η πραγματικά ειλικρινής επαφή μεταξύ όντων διαφορετικών νοητικών κατασκευών. Για σκεφτείτε, εκτός από τους ανθρώπους να μπορεί κανείς να δημιουργεί πηγαίες φιλίες και με τα άλλα δημιουργήματα. Είναι μια μικρή κατάκτηση και ένα γιγαντιαίο άλμα για τον σκοπό της ζωής.
