Καλημέρα σε όλους,

Για πολλά χρόνια η κοινωνία της Ξάνθης βίωνε και ζούσε υπό την κάλυψη ενός εσωστρεφούς κοινωνικού ναρκισσισμού. Δηλαδή όλα εντός της πόλης καλύπτονταν υπό το δόγμα «μπιζ μπιζέ», όλα αναμεταξύ μας, τα οποία όλα -παρεμπιπτόντως- ήταν τέλεια, και ο καθένας μας ήταν κάτι το εξαιρετικό, που ζούσε πάντοτε εντός του μοναδικού, διότι ο,τιδήποτε αποκτούσαμε, από μια καρφίτσα έως ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι, ήταν μοναδικής εξαιρετικότητας. Κάθε υλικό απόκτημά μας καλούνταν να κορέσει μια υπέρμετρη απληστία μας, ενώ τα πάντα τα εντάσσαμε στο πλαίσιο της εσωστρέφειάς μας, αφού πάντοτε ψωνίζουμε εδώ, για να μην «φεύγουν τα λεφτά από την πόλη μας». Με λίγα λόγια ομφαλοσκοπούσαμε εντός της αυταρέσκειάς μας, αφήνοντας απέξω τεχνηέντως, ο,τιδήποτε δεν θώπευε το αίσθημα της ευχαρίστησης και της έπαρσής μας.

Είναι μεμπτό ή απλώς αποτελεί μια στρατηγική κοινωνικής επιβίωσης; Οπωσδήποτε ένα μείγμα από τα δύο, όπου οι αναλογίες του καθενός προσδιορίζονται σε ατομικό επίπεδο.

Τώρα λοιπόν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, αυτή η «άψογη» -κατά την ιδία άποψη- κοινωνία να αντιμετωπίσει την πανελλήνια κατακραυγή, εξ αιτίας μερικών τυχαίων γεγονότων βίας κατά των γυναικών. Μια κατακραυγή που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι άδικη, διότι τα συγκεκριμένα «τυχαία γεγονότα» μπορούσαν να είχαν συμβεί σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδος ή γειτονιά της Αθήνας.  

Ο χρόνος θα δείξει ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο. Ο χρόνος θα δείξει αν όλα αυτά αποτελέσουν αφετηρία εσωτερικής αναδιάρθρωσης ή απλώς όλα θα πέσουν στη λήθη, μέχρι το επόμενο «τυχαίο γεγονός»;