Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις επέστρεψα από τις καλοκαιρινές διακοπές, ήταν να αλλάξω το «λουκ» που λέμε στη γλώσσα μας. Πήγα στην κομμώτριά μου και έκανα τα μαλλιά μου μπούκλες, να είναι ασορτί με το χρωματάκι μου και πολύ περισσότερο με τα μυαλά που κουβαλάω.
«Τα μυαλά σου και μια λίρα» έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου. Τώρα που ώρες – ώρες το σκέφτομαι, νομίζω πως με αδικούσε. Αν όχι εμένα, αδικούσε την λίρα, γιατί τα δικά μου τα μυαλά είτε τα μαλλιά, σε καμία περίπτωση δεν είχαν πάνω από τρεις δραχμές. ( μιλάμε για την προ ευρώ εποχή ). Για να γίνουν όπως πρέπει οι μπούκλες, χρειάζεται διόγκωση. Την δίνει ο αέρας από το πιστολάκι.
Στα μυαλά την δίνουν τα μεσημεριανάδικα. Οι μεσημεριανές εκπομπές στην τηλεόραση. Τότε ξεκατινιάζεται όλη η Ελλάδα. Από το Πύθιο μέχρι την Πύλο και από τους Αντίπαξους μέχρι το Καστελόριζο. Η Μέρκελ δεν τα ξέρει αυτά, γι αυτό και μας πάει κόντρα. Αν της δίνανε, όπως κι εμένα το χρυσό μετάλλιο του ξεκατινιάσματος, αλλιώς θα μας έβλεπε τώρα.
Αλλά τί να πεις. Παραλείψεις της Εξωτερικής μας Πολιτικής. Αυτά πληρώνουμε τώρα. Τρέχουμε και δε φτάνουμε. Κάναμε τη ζωή μας δύσκολη, ενώ τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά. Ανάβεις τσιγάρο. Παραγγέλνεις φραπέ. Κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση σταυροπόδι. Και…όποιον πάρει ο χάρος.
Αγαπημένη του λεία αυτές τις μέρες στην Ξάνθη, με τις γιορτές παλιάς πόλης, όλοι όσοι τόλμησαν κατά το παρελθόν, ή τολμούν και σήμερα να κάνουν ή να πουν δημόσια κάτι εποικοδομητικό για την πόλη, τους κατοίκους. Τους πήρε…..και τους σήκωσε. Άρχισε η σουβλακιάδα. Σηκώθηκε αντάρα. «Πίτα» οι μόρτηδες. Βρωμάει η πόλη. Ηχορύπανση. Αφισορύπανση. Ξεπερασμένο ραβαΐσι. Και πολλά άλλα. Τα αφήνουμε για την ερχόμενη εβδομάδα που θα ανοίξουν – τρόπος του λέγειν – τα σχολεία.
Όσο το σκέφτομαι καμιά φορά το πράγμα, τελικά δεν φταίει μόνο η Μέρκελ. Φταίνε και οι Βρετανοί που έκαναν πρόσφατα τα olympic games. Μπορούσαμε να είχαμε φύγει από το Λονδίνο με τρία χρυσά μετάλλια και να τα παίρνουμε κάθε φορά στα olympic games. Χρυσό στην κακεντρέχεια. Χρυσό στην αμετροέπεια. Στη δημοτική μας γλώσσα οι επιδιδόμενοι στο σπορ λέγονται φαφλατάδες. Χρυσό στα πανηγύρια. Ο αείμνηστος γυμναστής Νικόλαος Παταγιάννης το φώναζε με όλη του τη φωνητική δύναμη ανέκαθεν. Μον για τα παναήρια είμαστε.
Αν μάλιστα τη στιγμή της απονομής ακούγεται αντί για τον εθνικό ύμνο ο Γιάννης Πάριος να τραγουδάει: Ποιός να συγκριθεί μαζί σου….ορίστε μας. Ο εκπρόσωπος της φυλής σε όλο του το μεγαλείο. Κι ας λέει η παροιμία: «Αν ήταν η ζήλεια ψώρα, θα κόλλαγε όλη η χώρα». Κακοήθειες.
*Ο Γρύπας βγήκε στο μεϊντάνι λίγο πριν τον Γρύπα-λογότυπο του Δικτύου Λόγου και Πράξης. Για λίγο καιρό είχαν το ίδιο «λουκ» οι δύο Γρύπες. Αυτό δεν είναι σωστό, ούτε αρμόζει στη γενιά τους. Ζητώ συγνώμη από τον Γρύπα του Δικτύου και επαναφέρω τον δικό μου.
ΓΡΥΠΑΣ
