«Γιατί σε μένα!»
Αλλά αυτή η γνώση παραμένει σε ένα αφηρημένο, θεωρητικό επίπεδο ενώ στην καθημερινή μας ζωή λειτουργούμε με την ψευδαίσθηση ότι άσχημα πράγματα συμβαίνουν μόνο σε άλλους, ότι εμείς και οι αγαπημένοι μας θα παραμείνουμε υγιείς και ασφαλείς. Η ουτοπία της βεβαιότητας και ασφάλειας είναι μια φυσιολογική και χρήσιμη άμυνα που μας προστατεύει από την τρομακτική συνειδητοποίηση του εύθραυστου και εφήμερου της ζωής. Αλλά, όπως κάθε ουτοπία, δεν μπορεί να αντέξει την πίεση της πραγματικότητας. Ακόμα και ‘παρά λίγο’ ατυχήματα, όπως ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, μας παραλύουν από τρόμο. Ξαναπαίζουμε την σκηνή στο μυαλό μας πολλαπλές φορές, βασανιζόμαστε μερόνυχτα με το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Το περιστατικό ξυπνάει την αρχέγονη αγωνία ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν στη ζωή μας από την μια στιγμή στην άλλη και ότι εμείς όσο και να προσπαθήσουμε δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Είναι σαν να ισορροπούμε σε ένα τεντωμένο σκοινί αλλά εμείς περπατάμε σαν να βαδίζουμε σε λεωφόρο. Και ξαφνικά τα μάτια μας ανοίγουν και βλέπουμε πού είμαστε και την άβυσσο να απλώνεται από κάτω μας…
Μετά τον τρόμο έρχεται η προσπάθεια να ανακαλύψουμε το νόημα αυτής της βίαιης ανατροπής της ζωής μας. Κάποιοι ανακουφίζονται με την πεποίθηση ότι για κάποιο λόγο συμβαίνουν όλα στη ζωή. Άλλοι χτυπιούνται θυμωμένα με το ακατανόητο της αλλαγής και ρωτούν επίμονα «Γιατί να συμβεί αυτό σε μένα!». Η ερώτηση «Γιατί σε μένα!» πάντα μου φέρνει στο μυαλό τα λόγια που έγραψε ένας άγγλος δημοσιογράφος που βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο καρκίνου: «Στην δίχως νόημα ερώτηση ‘Γιατί σε μένα!’, το σύμπαν απαντάει αδιάφορα ‘Γιατί όχι;’…». Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν αυτό το ‘Γιατί όχι’. Η αγωνία για το απρόβλεπτο της ζωής καταδυναστεύει την καθημερινότητά τους και τους εμποδίζει να δημιουργήσουν, να χαρούν. Υπάρχει όμως και μια άλλη, πιο δημιουργική απάντηση στην σκληρή αβεβαιότητα του αύριο: η επείγουσα ανάγκη να ζήσουμε το σήμερα. Το εφήμερο της ζωής, η γνώση ότι όλα μπορούν να χαθούν ξαφνικά μπορεί να γίνει το σκοτεινό φόντο που αναδεικνύει πλουσιότερα τα χρώματα της ομορφιάς της ζωής. Αυτό δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε για το αύριο. Είναι ότι ζούμε κάθε μέρα με πλήρη επίγνωση του δώρου της ζωής, προσέχοντας τις μικρές ομορφιές του κόσμου γύρω μας, απολαμβάνοντας την ζεστασιά μιας αγκαλιάς, την γλυκιά επαφή με μια φίλη, το χαμόγελο του παιδιού μας, εκτιμώντας ακόμη και την ήρεμη βαρεμάρα της ρουτίνας, όλα πολύτιμα κομμάτια της ζωής που έχουμε σαν δεδομένα και που καταλαβαίνουμε την αξία τους μόνο όταν κινδυνεύουμε να τα χάσουμε.
Σοφία Μεσσάρη
Κλινική Ψυχολόγος & Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Κέντρο Ψυχολογικών Θεραπειών «Ψυχή τε και σώματι»
Πινδάρου 11Β, Ξάνθη
Τηλ. 6957085624
