Οι αυστηροί κηδεμόνες & τα ανταλλάγματα

Δεν κηδεμονεύουν την Ελλάδα, είπαν, τουναντίον φροντίζουν για την ομαλή επαναφορά της στις αγορές. Αυτό τόνισαν με παρρησία οι ηγέτες της ευρωζώνης, Άνγκελα Μέρκελ και Νικολά Σαρκοζί. Οι δηλώσεις αυτές έρχονται σε μια κρίσιμη καμπή για την χώρα, την στιγμή όπου όλοι περιμένουν ποια θα είναι τα επόμενα μέτρα, κρεμάμενοι στην κυριολεξία από τα χείλη των Ευρωπαίων εταίρων. Η Ελλάδα όμως, η «ακηδεμόνευτη χώρα» με τις πολλές φωνές προστασίας και καπελώματος, έχει προ πολλού παραδώσει το έδαφος στις ορέξεις των κάθε λογής επενδυτών από το εξωτερικό, και δεν χρειάζεται κανείς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβει πως η εξάρτηση αυτή λαμβάνει τις διαστάσεις της υποτέλειας. Από την ψήφιση του μνημονίου και μετά, όλοι οι Έλληνες τελούν υπό κράτηση, και δεν μπορούν να πουν το παραμικρό, αφού όλα εξαρτώνται από την δανειακή σύμβαση και τους όρους που την συνοδεύουν.
Για ποια «ακηδεμόνευτη» χώρα λοιπόν μιλούν οι μεγάλοι της ευρωζώνης; Αν με αυτό προσπαθούν να πάρουν πίσω τα περί διορισμού επιτρόπου στα οικονομικά, δεν είναι παρά ατυχής η προσπάθεια. Γιατί δεν μπορείς την μια μέρα να λες πως η χώρα χρειάζεται αυστηρή επίβλεψη, και την άλλη να την παρουσιάζεις ως αυτόνομη και ακηδεμόνευτη. Είναι τουλάχιστον κοροϊδία να εμπαίζουν τον ελληνικό λαό την στιγμή που οι πάντες γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες για ανάπτυξη από ιδίας δυνάμεις. Βέβαια σε αυτό η απάντηση είναι έτοιμη, πως σε κάθε περίπτωση  «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς». Πρόκειται περί της γνωστής πρόφασης για την δικαιολόγηση των αδικαιολόγητων.
Και φθάσαμε λοιπόν στο σήμερα. Με τους ηγέτες της ευρωζώνης να δηλώνουν ότι και όποτε θέλουν, με τον κάθε πολιτικό των συνήθως υπόπτων κομμάτων εξουσίας να κομπάζει περίτρανα πως άλλοι ευθύνονται για το τωρινό κατάντημα και τους πολίτες άφωνους να διερωτώνται περί του ρόλου αυτής της προσωρινής συγκυβέρνησης, η κατάσταση φθάνει ή και ξεπερνά τα όρια της ανέχειας απέναντι σε εταίρους επιεικώς αθυρόστομους, όταν μιλούν πως η Ελλάδα έβγαλε τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια. Λίγο μετά το μπάσιμο του 2012 και το ελληνικό θρίλερ δεν λέει να κοπάσει, όταν οι άρχοντες της ευρωζώνης διασταυρώνουν τα ξίφη τους πάνω από το ελληνικό πτώμα, υποδυόμενοι αμφότεροι και κατά τας περιστάσεις το καλό και το κακό. Στην ουσία αυτό που επιδιώκουν είναι με το να κινητοποιούν τους αμυντικούς μηχανισμούς της τωρινής κυβέρνησης, να την νομιμοποιούν στην συνείδηση των πολιτών που ψάχνουν τις παραμικρές ελπίδες να πιαστούν.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου προβάλλεται ως η κυβέρνηση εκείνη που παρά την πολυκομματική της σύνθεση, δέχεται τα πυρά των εταίρων και της τρόικα, επειδή τάχα δεν τηρούνται οι όροι του μνημονίου και η Ελλάδα δεν συμμορφώνεται. Να το πει κανείς για το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους και τα καφέ, που ακόμη συνεχίζεται παρά την σχετική  κοινοτική  εντολή, το καταλαβαίνω. Από πού και ως που όμως προκύπτει ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να στερηθεί επιπλέον, την στιγμή που επιπρόσθετα μέτρα θα οδηγούσαν τους πολίτες σε γενικευμένη ανταρσία; Εκτός και αν το επιθυμούν τόσο και δεν τους φτάνουν οι ως τώρα αντιδράσεις. Εκτός και αν στοχεύουν στο να εξαντλήσουν και τα τελευταία αποθέματα αντοχής των πολιτών και να οδηγήσουν την Ελλάδα στην καταστροφή. Γιατί περί αυτού πρόκειται, περί πορείας προς τον γκρεμό.
Αλήθεια, πόσο νομίζουν ότι θα αντέξει ο ελληνικός λαός να βλέπει κάθε φορά την τρόικα να ανεβαίνει τα σκαλιά του υπουργείου Οικονομικών και λίγο μετά να σπέρνονται αδιακρίτως οι φήμες για νέες περικοπές και μειώσεις μισθών. Που βασίζονται και διαλαλούν αταλάντευτα ότι θα χρειαστούν και άλλες στερήσεις για να πέσει το χρήμα; Η Ελλάδα, αγαπητοί μου αναγνώστες, μόνο ακηδεμόνευτη δεν είναι. Δηλώσεις ότι η χώρα χρειάζεται τούτο ή το άλλο, που εκστομίζονται σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση, δεν στοχεύουν παρά στον εκφοβισμό του κόσμου και την δημιουργία τυφλής εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Αυτό έγινε και τώρα με την κοινή δήλωση Μέρκελ και Σαρκοζί ότι η χώρα μας δεν τελεί υπό κηδεμονία. Ευθύς αμέσως η πλειοψηφία των πολιτών αποδέχεται πως η κυβέρνηση Παπαδήμου εντός ολίγων ωρών έκανε καλά την δουλειά της.
Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν εξαρτάται απολύτως τίποτε από την κυβέρνηση αυτή. Αν βγάλει κανείς από το μυαλό του το συνωμοτικό του θέματος, ότι τάχα όλα είναι προσυμφωνημένα και προσχεδιασμένα για την απόλυτη ποδηγέτηση του κόσμου, αυτό που ανακαλύπτει με την πρώτη ματιά είναι ότι οι ευρωπαίοι εταίροι απλά παίζουν με την υπομονή των Ελλήνων. Έχουν όμως το άλλοθι: από αυτούς έρχεται το ρευστό. ΕΚΤ και ΔΝΤ κάνουν το κουμάντο τους για το  μέλλον της ελληνικής οικονομίας, Μέρκελ και Σαρκοζί νέμονται τις περιοχές της ευρωζώνης κατά το δοκούν, και την κατάλληλη στιγμή ρίχνουν και την βόμβα μέσω τρόικα ότι η Ελλάδα  δεν έχει πετύχει τους στόχους του μνημονίου. Κάπως έτσι παίζεται το παιχνίδι στις πιάτσες των Βρυξελλών, του Παρισιού και του Βερολίνου. Και από αφερέγγυα χώρα, μας βαφτίζουν ενίοτε μέχρι και ακηδεμόνευτη! Ποιοι μιλούν; Οι ίδιοι φυσικά. Αυτοί που τη μια προσφέρουν τις δόσεις μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις για τα ανταλλάγματα, και την άλλη διαλαλούν πως ευρώ χωρίς Ελλάδα δεν γινόταν. Αυτοί που την μια μας λούζουν με τσιτάτα του τύπου «ελληνική τεμπελιά», και την άλλη μας αποθεώνουν για την εργατικότητά μας στις στατιστικές και τα γκάλοπ. Είναι ακριβώς οι ίδιοι. Αδίστακτοι και αυστηροί κηδεμόνες.

Φίλιππος Ζάχαρης
(phil.zaharis@gmail.com)