Συνεχίζουν τις πιέσεις οι ευρωπαίοι εταίροι προκειμένου να τηρηθούν στο έπακρο οι όροι που μνημονίου και να υλοποιηθούν οι συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα. Αυτή με την σειρά της έρχεται εκ νέου να ελέγξει εξονυχιστικά τα οικονομικά, και το όλο παιχνίδι φαντάζει εξωπραγματικό για τους συνταξιούχους, τους εργαζόμενους και όλους αυτούς που προσπαθούν να επιβιώσουν με ένα κομμάτι ψωμί. Γιατί περί αυτού πρόκειται, και ας διαλαλούν κάποιοι πως υπάρχει χρήμα και πως αυτό φαίνεται τάχα από τα κέντρα διασκέδασης και τα έξοδα για την αναψυχή.
Σαφώς και σε κάποιους κύκλους ρέει και διακινείται χρήμα, το θέμα είναι όμως ποιοι είναι αυτοί οι κύκλοι και από πόσους απαρτίζονται. Πόσοι άραγε μιλούν εκ του ασφαλούς σήμερα που η αγορά έχει στην κυριολεξία στεγνώσει και οι πολίτες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους; Ποιοι και με τι τρόπους διακινούν το χρήμα και με ποιους αποδέκτες; Όταν καταναλωτές δεν υπάρχουν, όταν το επίσημο κράτος κωφεύει στα προβλήματα των απελπισμένων πολιτών, όταν η κυβέρνηση Παπαδήμου – έτσι όπως είναι σχηματισμένη – το μόνο που περιμένει είναι την λήξη της θητείας της, γιατί έτσι επέβαλλαν τα εξισορροπιστικά κέντρα των ανεπτυγμένων χωρών, το μόνο που αναμένεται είναι η προσπάθεια επιβολής με το γάντι νέων εξοντωτικών μέτρων, μέτρα που λαμβάνονται καθ΄υπόδειξιν των διεθνών χρηματιστηριακών κύκλων, με τις ευλογίες των τραπεζιτών.
Μιλάμε για μια σφοδρή επέλαση στα εισοδήματα των πολιτών που όμοιά της έχει να ζήσει η Ελλάδα πολλές δεκαετίες πριν, όταν ολοκληρωτικά καθεστώτα έραβαν και ξήλωναν βιαίως, μια επέλαση που σήμερα συντελείται υπό την ασφαλή σκέπη της αστικής δημοκρατίας και του ακραιφνούς κοινοβουλευτισμού, που επικαλείται συχνά – πυκνά το Σύνταγμα και τους νόμους για την επιβίωσή του. Για «κατάλυση της δημοκρατίας» κάνουν λόγο οι κυβερνώντες όταν υπερπηδάται η ανοχή, σε «επικίνδυνα ολισθήματα» αναφέρονται όλοι αυτοί που έχουν τα ηνία της εξουσίας όταν οι διαμαρτυρίες ξεπερνούν τα επιτρεπτά όρια. Έχουν βέβαια φροντίσει προηγουμένως να ορίσουν τι είναι νόμιμο και τι όχι, πότε υπάρχει διαφθορά και κερδοσκοπία, και έχουν διαμορφώσει κατά τέτοιο τρόπο το κοινωνικό στάτους, ώστε κάποιοι να αυθαδιάζουν περί της κατάργησης των διαδηλώσεων στους δρόμους, μετά την όποια κατάργηση του ασύλου.
Με μια Αριστερά ουσιαστικά εγκλωβισμένη και αποκλεισμένη από τις λαϊκές απαιτήσεις, με μια Δεξιά καλυμμένη πίσω από νεοφιλελεύθερα τσιτάτα, και τους σοσιαλιστές ταυτισμένους πολλάκις με την άκρα δεξιά, το όλο πολιτικό τοπίο δεν προδιαθέτει για περαιτέρω εκπλήξεις αφού ούτως ή άλλως οι κοσμογονικές αλλαγές που επρόκειτο να συντελεστούν, συντελέστηκαν. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, όλες αυτές οι πλαγιοκοπήσεις στα εσωτερικά των κομμάτων εξουσίας, με στόχο την πολυπόθητη «ανανέωση», δεν είναι τίποτε άλλο παρά στάχτη στα μάτια των εναπομεινάντων ψηφοφόρων που και αυτοί είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να αποσκιρτήσουν. Την ίδια στιγμή, ολοένα και περισσότερο απομακρύνεται η προεκλογική περίοδος ή απλά δεν ανακοινώνεται για ευνόητους λόγους.
Η κοινωνική κατακραυγή έχει βέβαια σχετικά κοπάσει, όμως όλοι τους κρίνουν πως δεν έφτασε ακόμη ή ώρα για τα κόμματα να ανακοινώσουν τα προγράμματά τους. Μιλώ για τις μπροσούρες που και πάλι θα προβάλλονται στα κομματικά περίπτερα και όλα αυτά τα σχέδια για μια οικονομία διαφορετική και μακράν της σημερινής τραγωδίας που δεν μας αποκαλύπτουν τον τρόπο που θα την ξεπεράσουν. Ουσιαστικά μία λύση πρότειναν μέχρι τώρα: την πλήρη και ανεπιφύλακτη αποδοχή των όρων του μνημονίου. Έτσι απαλλάσσονται και εκείνοι προς το παρόν από την λήψη δικών τους μέτρων που θα προκαλούσαν γενικευμένη εξέγερση. Η τρόικα χρησιμεύει ως ο δήθεν εξυγιαντικός τοποτηρητής, και οι έλεγχοί της ως η λύση ή φως στο σκοτεινό τούνελ της χρεοκοπίας. Και εδώ είναι που λέω πως έχουν προτιμήσει από καιρό την τεχνητή απομυθοποίηση των κομμάτων, προτείνοντας κυβερνήσεις αχυρανθρώπων ή πιστών υπηρετών της ευρωπαϊκής παρέας, με μόνο στόχο το καταλάγιασμα των αντιδράσεων και της επιβολής του νόμου της σιωπής.
Η διαδικασία κράτησε καιρό και οι διαβουλεύσεις για τον τρόπο παραπλάνησης των πολιτών διήρκεσαν περισσότερο του αναμενόμενου. Οι πιέσεις όμως τώρα αυξάνονται από τους ευρωπαίους εταίρους, το ίδιο όπως και οι απειλές για την μη καταβολή των δανεικών δόσεων. Η δε κυβέρνηση Παπαδήμου βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση αναφορικά με τον ρόλο που έχει κληθεί να επιτελέσει. Από την μια τα νέα μέτρα και η τήρηση της συμφωνίας του μνημονίου, και από την άλλη οι πολίτες, που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αποδεχθούν νέες περικοπές. Και μέσα σε όλα αυτά και η τρόικα που ξανάρχεται για να επιθεωρήσει το ελληνικό κράτος, ένα κράτος που έχει καταβαραθρωθεί εδώ και πολύ καιρό. Οι εκλογές θα δείξουν τελικά ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, που όσο παρατείνεται, τόσο περιπλέκει τα δεδομένα. Και άλλα παιχνίδια με την τσέπη των πολιτών δεν προβλέπεται να γίνουν αποδεκτά. Γιατί έχει πέσει πείνα και ας λένε κάποιοι χορτάτοι ότι κρίση δεν υπάρχει.
Φίλιππος Ζάχαρης
(phil.zaharis@gmail.com)
