Διαβάζοντας την επιστολή του κ. Γ.Χατζιδάκι (υπεύθυνου του μουσικού συνόλου Μάνος Χατζιδάκις και γιου του Μάνου Χατζιδάκι) προς τους διοργανωτές του φεστιβάλ Ξάνθης, μια σειρά από σκέψεις μας τριγυρνούν, για τις ανερμήνευτες-πολλές φορές- συμπεριφορές.
Λέει λοιπόν ο κ. Γ.Χατζιδάκης στην επιστολή του:
«Με μεγάλη μου χαρά κατ’ αρχήν πληροφορήθηκα, πως ο Δήμος σας ενδιαφέρθηκε, να συμπεριλάβει την παραπάνω συναυλία στις μουσικές του εκδηλώσεις…»
Αυτή και μόνο η φράση του κ. Γ. Χατζιδάκι δηλώνει, πως κατ αρχήν αποδέχεται την ποικιλία των μουσικών δρώμενων.
Σ αυτή τη μουσική πολυχρωμία είναι αυτονόητο, πως όλες οι παρουσίες δεν μπορεί να έχουν το ίδιο… “ειδικόν βάρος”. Συνεπώς δεν μπαίνει θέμα συγκρίσεων.
Άλλωστε θα μπορούσε από την αρχή-με την υπογραφή των συμβολαίων-να προταθεί και να απαιτηθεί ένα πλαίσιο, που κατά την άποψη του κ. Χατζιδάκι θα διασφάλιζε την ιδιαιτερότητα της συναυλίας του μουσικού συνόλου “Μάνος Χατζιδάκις”.
Άτοπες λοιπόν οι δηλώσεις πως: “εγώ δεν ανεβαίνω στη σκηνή, που ανεβαίνει η Άννα Βίσση”.
Στην ίδια σκηνή θ’ ανέβει ο Παντελής Θαλασσινός, η Ευανθία Ρεμπούτσικα. Στην ίδια σκηνή ανέβηκε η Δ. Γαλάνη, η Χ. Αλεξίου, ο Χατζηνάσιος, κ.α, κ.α. !
Μα ο καθένας εκφράζει κι εκπροσωπεί έναν άλλο χώρο.
Να δικαιολογήσουμε λοιπόν όλη τούτη την αναστάτωση σαν μια καλλιτεχνική έκρηξη και να την προσπεράσουμε;
Να την εντάξουμε στις ατυχείς συνεργασίες ή να καταφύγουμε στην επίκριση;
Τίποτε απ όλα αυτά.
Απλά θα θυμηθούμε κάποιον άλλο καλλιτέχνη, με μιαν αξιόλογη εμβέλεια-στο δικό του και κείνος χώρο-το Διονύση Σαββόπουλο, που πριν χρόνια σε κάποια συναυλία του πήγαν στη σκηνή μια ανθοδέσμη με τριαντάφυλλα(κάποιου θαυμαστή ή θαυμάστριας) και εξοργισμένος διέταξε από μικροφώνου τους υπεύθυνους και επί λέξει: “πάρτε αυτή τη σαλάτα από δω!”.
Και απλά θα θυμηθούμε, πως στην όπερα της Βιέννης, για κάποια χρόνια στην πρωτοχρονιάτικη συναυλία είχαμε διευθυντή ορχήστρας τον αείμνηστο, το δικό μας, τον …Ελληνικής καταγωγής (και μέλος του Ναζιστικού κόμματος κάποτε) Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν.
Και απλά θα ξαναθυμηθούμε τη σφαγή, που έγινε πριν λίγο καιρό, για το ποιοι δικαιούνται και σε ποιους διατίθεται το Ηρώδειο.
Βεβαίως η σκηνή της παλιάς πόλης της Ξάνθης δεν είναι Ηρώδειο. Μα αγκαλιάζει μια παράδοση και μια κουλτούρα, μ’ ένα γεωγραφικό εύρος από την Ανατολική Θράκη έως την Δυτική Μακεδονία και σ’ ένα χρονικό εύρος κάποιων αιώνων!
Και βεβαίως-χωρίς να διαγράφονται τα λάθη ημών-αιωρείται για τον κ. Γ. Χατζιδάκι ένα ερώτημα:
“πώς μπορεί να μοιραστεί την ίδια σκηνή με μια…Ευανθία Ρεμπούτσικα;”
Όλο αυτό το σενάριο δεν μπορεί, παρά να φέρνει στο νου εκείνους του στίχους:
“Κιοτή, το ουρανοδόξαρο τεντώνει εφτά χορδές στα φρένα μου και τρίζει. Σηκώσου ορθός, δέσε σφιχτά τη ζώνη κι η αδιάντροπή σου γλώσσα ας μην τραυλίζει!”
Χρύσα Μπαΐρα
