Έναρξη της σχολικής περιόδου και οι μαθητές βάζουν το ξυπνητήρι στις 7, φτιάχνουν την τσάντα τους, αγοράζουν μολύβια και τετράδια και γνωρίζουν νέους συμμαθητές και καθηγητές. Κάποιοι άλλοι ‘μαθητές’ αντ’ αυτού αγοράζουν εισιτήρια και στριμώχνουν όλα τα υπάρχοντά τους σε μια βαλίτσα γιατί πολύ σύντομα… έχουν ταξίδι. Αυτοί είναι οι φοιτητές που αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν προπτυχιακές ή μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και κυρίως σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το «Ε» συναντήθηκε με μερικούς από αυτούς και μίλησε μαζί τους για τους λόγους που τους ώθησαν να πάρουν αυτή την απόφαση και τι ευελπιστούν να κερδίσουν απ’ αυτή την εμπειρία.
Η Δέσποινα Κυριακαρέλη, 26 ετών, αποφοίτησε από το Τμήμα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Ανάπτυξης στην Κομοτηνή και προετοιμάζεται για ένα χρόνο στη Ρώμη, όπου θα κάνει μεταπτυχιακό σχετικά με την Προστασία Πόρων-Ποιότητα Περιβάλλοντος και Υποδομής.
Ο Νίκος Μαδένας είναι 25 ετών και τελείωσε το Τμήμα Παραγωγής και Διοίκησης του Πολυτεχνείου της Ξάνθης και φεύγει σε λίγες μέρες για Αγγλία, όπου θα ακολουθήσει μεταπτυχιακές σπουδές σε Μηχανική και Διοίκηση Συστημάτων Κατασκευής στο πανεπιστήμιο του Κράνφιλντ.
Η Δέσποινα και ο Νίκος μοιράστηκαν μαζί μας τις σκέψεις τους για τη νέα χρονιά, το καινούργιο τους πανεπιστήμιο και τη νέα ζωή που ξεκινούν σύντομα, τα όνειρά τους, τις φιλοδοξίες τους αλλά και τους φόβους ή την επιφυλακτικότητα που έχουν για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Και οι δύο, πάντως, σαφώς επηρεασμένοι από τα αδέρφια τους που σπούδασαν και ζουν στο εξωτερικό, θεωρούν μεγάλη ευκαιρία το γεγονός ότι θα ζήσουν αυτή την εμπειρία τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
-Η απόφαση
«Καθοριστικό ρόλο έπαιξε στην απόφασή μου η εμπειρία μου με το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών Erasmus, χάριν του οποίου βρέθηκα για έξι μήνες στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας και χωρίς εξαιρετική πίεση από το πανεπιστήμιο είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω τη ζωή σε μια άλλη χώρα, την κουλτούρα, πώς λειτουργεί το πανεπιστήμιο και πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις με αλλοεθνείς φοιτητές», λέει η Δέσποινα και συμπληρώνει «αδιαμφισβήτητα η ζωή στο εξωτερικό ανοίγει τους ορίζοντές σου. Γνωρίζεις άλλους πολιτισμούς, συνεργάζεσαι με ανθρώπους που έχουν μάθει να λειτουργούν τελείως διαφορετικά, μαθαίνεις ένα διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα και διευρύνεις το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπεις τον κόσμο». Ο Νίκος, απ’ την πλευρά του εξηγεί ότι μεγάλο κίνητρο αποτέλεσαν οι δυνατότητες πρακτικής άσκησης σε μεγάλα εργοστάσια που προσφέρεται από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα που διάλεξε και βέβαια τονίζει ότι «σαφώς είναι πολύτιμη εμπειρία, άλλος τρόπος οργάνωσης, άλλοι ρυθμοί ζωής ακόμη και πράγματα που θεωρούμε απλά».
-Η χώρα και η γλώσσα
Και βέβαια δεν παραλείψαμε να ρωτήσουμε πώς και γιατί επέλεξαν την Ιταλία και την Αγγλία αντίστοιχα. Ποιο ήταν το κριτήριο, η ίδια η χώρα, το πανεπιστήμιο, το κλίμα ή οι άνθρωποι; Ο Νίκος διάλεξε την Αγγλία αφενός γιατί εκεί είναι και ο αδερφός του, αφετέρου διότι εμπιστεύεται τα αγγλικά πανεπιστήμια και τις δυνατότητες που παρέχουν μετέπειτα: «το δίλημμα ήταν Σουηδία-Αγγλία αλλά τελικά κινήθηκα προς αυτό που θεωρούσα πιο γνώριμο. Άλλωστε και στις δυο χώρες τα προγράμματα ήταν αγγλόφωνα και τα αγγλικά είναι μια γλώσσα που δε με φοβίζει γιατί και λόγω της διπλωματικής μου εδώ εξοικειώθηκα. Βέβαια, έχω σκοπό με το που πάω να τα δουλέψω πιο εντατικά».
Η Δέσποινα που θα βρεθεί στην πρωτεύουσα της Ιταλίας και θα σπουδάσει στα ιταλικά έκανε κάποια μαθήματα και επισκέφτηκε αρκετές φορές την αδερφή της που σπουδάζει στην Περούτζια ώστε να εξοικειωθεί με τη γλώσσα. Ωστόσο αναφέρει ότι: «τώρα η γλώσσα δε με φοβίζει γιατί από το Erasmus ξέρω ότι στην αρχή είναι λίγο δύσκολα αλλά με την καθημερινή τριβή συνηθίζεις γρήγορα. Όσο για τη χώρα διάλεξα την Ιταλία γιατί ήθελα να γνωρίσω μια διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία αλλά οι Δυτικοευρωπαϊκές χώρες δε με γοήτευαν. Ήθελα κάτι καινούργιο αλλά και ταυτόχρονα οικείο. Επιπλέον, έχοντας και την εμπειρία με μαθήματα στα αγγλικά στη Σλοβενία, θα ξεκινήσω να δουλεύω μετά το μεταπτυχιακό γνωρίζοντας ακόμη μία ξένη γλώσσα».
-Οι φόβοι
Ωστόσο, δεν παραλείψαμε να ρωτήσουμε πέρα από τον ενθουσιασμό τι είναι αυτό που τους φοβίζει περισσότερο και ποιες είναι οι δυσκολίες που πιστεύουν ότι συναντά κανείς σπουδάζοντας στο εξωτερικό. Για τη Δέσποινα οι δυσκολίες είναι κυρίως γύρω απ’ το ότι ξεκινάς μια ζωή μόνος σου μακριά απ’ το σπίτι σου και πρέπει να στηριχτείς στον εαυτό σου. Παραδέχεται ότι ειδικά όταν πρέπει να τα βγάλεις πέρα σε μια άλλη γλώσσα είναι πιο δύσκολα. Παρ’ όλα αυτά εξηγεί ότι «πάντα υπάρχουν δυσκολίες το θέμα είναι να το πάρεις απόφαση και να νικήσεις τα όποια προβλήματα παρουσιαστούν. Η προσαρμογή είναι δύσκολη, αλλά από τη στιγμή που το αποφάσισες βρίσκεις τη θέληση να το κάνεις. Εξάλλου, κανείς δε σε ανάγκασε να το κάνεις. Είναι μια δική σου απόφαση και εσύ θα τη στηρίξεις». Ο Νίκος που ετοιμάζει βαλίτσες με δύο ακόμη συμφοιτητές του και φιλαράκια από το πανεπιστήμιο της Ξάνθης σημειώνει: «μ’ έχουν κουράσει λίγο τα διαδικαστικά που πρέπει να κάνεις μέχρι να πας και με αγχώνουν λίγο και αυτά που θα πρέπει να κάνω όταν πάω εκεί. Ωστόσο, υπάρχει καθοδήγηση και από το πανεπιστήμιο, οπότε δεν είναι τίποτα σοβαρό. Πιστεύω ότι το κόστος είναι η μόνη δέσμευση, ειδικά στην Αγγλία, όπου και τα δίδακτρα είναι ακριβά. Κατά τα άλλα, είναι απλό: παίρνεις απόφαση να συμβιβαστείς με το νέο τρόπο ζωής και πας έτοιμος να αφοσιωθείς».
-Η ζωή μετά
Ακόμη ρωτήσαμε, αν και παραδεχτήκαμε ότι είναι νωρίς, ποιο είναι το επόμενο βήμα και αν σκοπεύουν να διοχετεύσουν τη γνώση πίσω στον τόπο τους ή σκέφτονται το ενδεχόμενο να μείνουν έξω. Εδώ οι απόψεις διίστανται, ενώ συγκλίνουν στο ότι κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει η ζωή και πώς θα έρθουν τα πράγματα. Η Δέσποινα πιστεύει ότι θα γυρίσει πίσω μιας και αντιμετωπίζει με μια πικρία το γεγονός ότι λίγοι επιστρέφουν να δουλέψουν για την γενέτειρα. Ο Νίκος το σκέφτεται διαφορετικά: «στο τομέα μου είναι λίγες οι προοπτικές στην Ελλάδα και το μεταπτυχιακό μου περισσότερο μου ανοίγει πόρτα για μια δουλειά στο εξωτερικό».
-Το μήνυμα στους επόμενους
Αναμφ&
