«Η λογοτεχνία ‘αποζητά’ την προσωπική σφραγίδα του συγγραφέα»

Ελένη Διαφωνίδουelenidfn@yahoo.comΓιώργος Σκαμπαρδώνης. Ένας απόφοιτος γαλλικής φιλολογία που καταξιώθηκε ως ένας αξιόλογος δημοσιογράφος και ακόμη πιο σπουδαίος και ιδιαίτερος συγγραφέας. Βρέθηκε στην Ξάνθη, στο βιβλιοπωλείο ‘Παπασωτηρίου’ το απόγευμα της Τρίτης για να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο που εκδόθηκε για πέμπτη φορά από το Νοέμβρη του 2009 που πρωτοκυκλοφόρησε και αποτελεί το δωδέκατο συγγραφικό του έργο. Το βιβλίο τιτλοφορείται ‘Μεταξύ Σφύρας και Αλιάκμονος’ και αποτελεί μία συλλογή 27 διηγημάτων, που αποτελούν εκρήξεις ατίθασων αλλά άξιων αξιοποίησης εμπνεύσεων που όμως δε χωρούσαν στο πνεύμα των μυθιστορημάτων που με οποία ασχολήθηκε από το 2004 έως το 2009. Βρήκε, λοιπόν, την ευκαιρία να δώσει σε εκείνες τις ιδέες ‘ζωή και σάρκα’ και να τα παρουσιάσει συγκεντρωτικά σε αυτή την έκδοση.Για το βιβλίο του κ. Σκαμπαρδώνη μίλησε η κ. Πένυ Καμπάκη- Βουγιουκλή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, ενώ αποσπάσματα ανέγνωσε η Ελένη Τσιάνη.Ο ίδιος ο συγγραφέας περιέγραψε τα διηγήματα του νέου του βιβλίου ως αυτόνομες ‘οντότητες’ που ‘ξεπήδησαν’ στο περιθώριο της συγγραφής των άλλων του βιβλίων, πηγάζουν από την καθημερινότητα και αναδεικνύουν τους ήρωές του, ως πρόσωπα καθημερινά, ιδιόρρυθμα, παράδοξα με μια νότα σουρεαλισμού, όπως αυτός αποκαλύπτεται ακόμη και στη δική μας καθημερινότητα. Ειδικά το σουρεαλισμό το χρησιμοποιεί σε ορισμένα σημεία είτε για να διαλύσει μία κατεστημένη αντίληψη, είτε για να αναδείξει με έμφαση μια αλήθεια ή ένα ‘φως’. «Τους ήρωές μου τους σταματώ σε μία συγκεκριμένη στιγμή της ζωής τους που είναι αποκαλυπτική για τα πράγματα που με λοξή όραση και μέσα από αυτές τις ιστορίες αποκαλύπτουν τη βαθύτερή τους ύπαρξη», περιγράφει ο Γ. Σκαμπαρδώνης που εξηγεί ότι «προσπαθώ να τους συναντήσω σε μία κρίσιμη στιγμή όπου αιφνιδίως η τυχαιότητα ή οι συναντήσεις με άλλους ή κάποιο μικρογεγονός αλλοιώνει τον εσωτερικό τους κόσμο, ανοίγουν οι ουρανοί και τους αποκαλύπτεται μια άλλη αλήθεια για την ίδια τους τη ζωή και για τον κόσμο».Ως θεματικές σταθερές τα διηγήματά του πραγματεύονται τη μοναξιά, τα γηρατειά, την απειλή θανάτου, την οδύνη της απώλειας, το απρόβλεπτο, το αναπάντεχο, απροσδόκητο το οποίο, όπως εύστοχα παρατηρεί, πολλές φορές μας ορίζει χωρίς να το περιμένουμε. Ο τρόπος αφήγησης είναι ελλειπτικός και γρήγορος και παρακινεί τον αναγνώστη να αναλογιστεί τον εαυτό του μέσα από τα πρόσωπα των διηγημάτων. Αυτό που δένει τις αυτόνομες ιστορίες μεταξύ τους είναι το κοινό ύφος και το στυλ της εναλλαγής κωμικού και τραγικού που διέπει ολόκληρο το έργο. Αυτό που στον ίδιο το συγγραφέα είναι ιδιαίτερα γοητευτικό είναι η εναλλαγή λυρισμού, τραγικότητας, ειρωνείας και σαρκασμού, καθώς και η πλάγια ματιά και η ποιητικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους ήρωές του.Όταν μιλά για την έμπνευση ο Γ. Σκαμπαρδώνης αναφέρει τη φράση «το πνεύμα όπου θέλει πνει», εξηγώντας ότι «στην πορεία της συγγραφής ξεπετάγονται ενδιαφέρουσες ιδέες που δε θέλεις να χαθούν, είναι μία διαρκής εσωτερική υπερεπιστράτευση, μια διαδικασία παρατήρησης των πάντων, πρόσληψης των πάντων και εσωτερίκευσης των πάντων που ξαφνικά εκρήγνυται και ρέει». Όταν μιλά για τη συγγραφή, συμπεριλαμβάνοντας και τις άλλες μορφές τέχνης, δίνει έμφαση στην προσωπική σφραγίδα που διαμορφώνει ο καλλιτέχνης: «αν μας πουν να πούμε μια ιστορία και να την πούμε όλοι με διαφορετικό τρόπο» και όταν αναφέρεται στο ‘κλειδί’ ή την πεμπτουσία της τέχνης ο συγγραφέας εμμένει στην αφοσίωση που απαιτεί και τις «σπουδές των εμπειριών της ζωής». Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης αποκάλυψε ότι ξεκίνησε τη συγγραφή του νέου του βιβλίου που θα αναφέρεται στη δεκαετία 1990- 2000 και ιδιαιτέρως με τη διαπλοκή του υποκόσμου με την πολιτική, αλλά και την τραγωδία του ανθρώπου και των υπαρξιακών του αναζητήσεων.