Η Κομισιόν βάζει τέλος στη συντήρησή τους με χρήματα των φορολογουμένων
Στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και του λουκέτου βρίσκονται εταιρείες όπως η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης και η ΛΑΡΚΟ. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών είναι πως η διοίκησή τους ασκήθηκε από το κράτος και κομματικούς εγκάθετους και λειτούργησαν επί δεκαετίες όχι ως επιχειρήσεις, αλλά ως εργαλείο εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων.
Η σημερινή κυβέρνηση αναζητεί εδώ και μια τριετία τρόπους να παρατείνει τη ζωή τους, διατηρώντας ταυτόχρονα το ίδιο μοντέλο λειτουργίας που τις οδήγησε σε αδιέξοδο.
Σε μια κανονική χώρα, όταν το κόστος του παραγόμενου προϊόντος μιας επιχείρησης είναι σταθερά πολύ υψηλότερο από την τιμή πώλησης (αυτό συμβαίνει στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης και στη ΛΑΡΚΟ), η εταιρεία είτε αναδιαρθρώνεται εκ βάθρων είτε τίθεται σε εκκαθάριση. Στην Ελλάδα, αναζητείται ο τρίτος δρόμος, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο ο φορολογούμενος θα συνεχίσει να διατηρεί εν ζωή καταχρεωμένες, μη ανταγωνιστικές και μη βιώσιμες εταιρείες, στο όνομα δήθεν του εθνικού συμφέροντος, αλλά στην πραγματικότητα προς όφελος μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Και ενδεχομένως, στην καθημαγμένη κατά τ’ άλλα από την κρίση χώρα, ο τρόπος θα βρισκόταν αν δεν ήταν οι “κακοί” πιστωτές και η Κομισιόν να βάλουν φρένο στις κρατικές ενισχύσεις με τις οποίες καλύπτονται οι τρύπες της κακοδιοίκησης και της χαμηλής ανταγωνιστικότητας.
Σε μια κανονική χώρα ένα ναυπηγείο που κρατιέται στη ζωή αναλαμβάνοντας μόνο κρατικές ναυπηγήσεις και σε κάποιες περιπτώσεις ούτε καν ναυπηγήσεις, αλλά κατασκευές βαγονιών για λογαριασμό μιας άλλης καταχρεωμένης ΔΕΚΟ, θα έκλεινε. Στην Ελλάδα θα μπορούσε να επιβιώνει για δεκαετίες ακόμη, αν δεν το σταματούσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Σε μια κανονική χώρα, αν μία εταιρεία φόρτωνε κάθε μήνα με φέσι 5 εκατ. ευρώ τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, η οποία επίσης έχει σοβαρά προβλήματα, μια κανονική κυβέρνηση θα πίεζε για την αποπληρωμή των οφειλών και θα απειλούσε με κατέβασμα του διακόπτη. Στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις πιέζουν τη ΔΕΗ να παρέχει ρεύμα στη ΛΑΡΚΟ, έστω κι αν το χρέος της από ανεξόφλητους λογαριασμούς έχει φτάσει ήδη στα 250 εκατ. ευρώ.
Το παράδοξο είναι πως η ΛΑΡΚΟ συνεχίζει να είναι ένας από τους βασικούς προμηθευτές νικελίου στην παγκόσμια αγορά και η ΕΒΖ έχει ισχυρό brand name, – οι καταναλωτές προτιμούν το προϊόν της. Ωστόσο, αυτά δεν είναι αρκετά για να καλύψουν τα βαθιά δομικά προβλήματα που επί δεκαετίες παραμένουν άλυτα.
